De top-100 van 2023

16 maart 2024 Algemeen

Onze jaarlijkse top-10-wedstrijd is afgelopen. We kennen ons (niche)publiek als een erg verscheiden lezersveld met uiteenlopende smaken en voorkeuren met soms heel duidelijke favorieten die zich aftekenend manifesteren in de hogere regionen van de einduitslag. Dat is ook dit jaar weer het geval. Van alle in 2023 verschenen albums namen de deelnemende lezers in totaal 506 titels op in hun persoonlijke toplijstjes. Die verscheidenheid aan keuzes valt ook dit jaar weer samen in een toplijst van honderd albums die we hieronder aan je voorstellen.

De nummers 1 tot 4

1. Blacksad 7: De Maskers Vallen - Tweede deel (Juanjo Guarnido + Juan Díaz Canales, Dargaud): We hadden wat last van gewenning toen we deze Blacksad voor het eerst lazen. Je weet dat dit goed zal zijn, maar je kent het kunstje nu al wel. Toch is dit allerminst vanzelfsprekend. Na enkele leesbeurten ontvouwt ook nu weer de ware pracht van dit tweeluik. Wat het Spaanse topduo hier aflevert, is allerminst evident en gewoonweg machtig. Blacksad is en blijft van het allerbeste wat de stripwereld te bieden heeft. (lees de volledige bespreking) Nadat deel 1 in 2000 zich als volstrekte nieuwkomer op plaats 4 in de top-10 nestelde, heeft de reeks sindsdien elke keer opnieuw de nummer 1-positie veroverd. Elke keer... behalve in 2021 toen deel 5, het eerste deel van het inmiddels voltooide tweeluik, de duimen moest leggen voor het verpletterende gewicht van Aimée de Jonghs Dagen van Zand.
2. Het Beest 2 (Frank Pé + Zidrou, Dupuis): Het Beest zal zeker niet de beste strip zijn die je dit jaar zal lezen, maar alleszins wel een van de mooiste. Elke pagina is speciaal geschreven voor toptekenaar Frank Pé. Als hij met zijn marsupilami los mag gaan in het art-nouveaudecor van het Stripmuseum weet je dat je prachtige prenten kan verwachten. Pé neemt ook alle tijd. Net als in een manga deelt hij de actie op in meerdere, adembenemende pagina’s. Ze zijn allemaal om in te kaderen. Wat een tekenaar! (lees de volledige bespreking) Net zoals Blacksad heeft ook deze strip een beestje in de hoofdrol. Deel 1 was de nummer 1 van 2020 en toen volgde het lange wachten op deel 2. Tussenin haalde zelfs de herdruk van deel 1 — want ja, niet elke striplezer was vanaf het begin van de partij — plaats 55 in de top-100 van 2021.
3. Thorgal Saga 1: Vaarwel Aaricia (Robin Recht, Le Lombard): Marketingtechnisch kan je je afvragen of het wel een goed idee is om een out of the box nevencollectie te openen met een tekenstijl en verhaal die heel nauw aanleunen bij de hoofd- en bestaande nevenreeksen. Maar deze Vaarwel Aaricia is het beste Vikingavontuur uit het Thorgal-universum van de laatste decennia. En dit doet verdomd veel deugd. De eerste Thorgal Saga is één groot eerbetoon aan de hoogdagen van Rosinski en Van Hamme. Verrassend goede strip. (lees de volledige bespreking) Niet elke spin-off is een zoveelste spin-off. Thorgal Saga is een voltreffer en doet het beter dan de hoofdreeks. Dat belooft voor de komende jaren en zal elk nieuw one-shot, door telkens andere auteurs, even hoog eindigen? Hier vind je een overzicht.
4. Hoka Hey 1: George + 2: Little Red Bird (Neyef, Daedalus): Hoka Hey! is een straf ontgroeningsverhaal in een snel veranderende westernwereld waar iedereen, elk op zijn manier, de verschillen tussen de goeden en de slechten wil nivelleren. Neyef zorgt er net voor dat die verschillen op scherp worden gezet. Nu het machtige slotdeel verschenen is, begrijpen we perfect waarom dit vorig jaar de onbetwiste publiekslieveling was bij onze zuiderburen. Absolute topper. (lees de volledige bespreking) In het Frans verschenen als een one-shot, door Daedalus in twee delen gepubliceerd en door onze lezers duidelijk gewaardeerd als één geheel waardoor de punten in de meeste gevallen werden toegekend aan beide delen samen.

De nummers 5 tot 8

5. Galapagos (Michaël Olbrechts, Oogachtend): Galapagos hield onze aandacht moeiteloos vast van begin tot eind, schudde ons door elkaar en liet ons met een grote wauw achter. Galapagos is hét visitekaartje van Michaël Olbrechts. Laat die buitenlandse vertalingen maar komen. Pure klasse. (lees de volledige bespreking) Michaël Olbrechts is de hoogst gewaardeerde Vlaamse tekenaar dit jaar en zijn Galapagos is zijn hoogst genoteerde strip ooit bij onze deelnemende lezers.
6. Guust 22: Flater Slaat Weer Toe! (Marc Delaf, Dupuis): Na een aantal voorspelbare introgags ontploft de nieuwe Guust plotseling. De redactie en haar personages komen ineens tot leven. En als Delaf vanaf dan begint met doorlopende gags, wordt het pas echt hilarisch. De nieuwe Guust is een onverwachte meevaller. Flater slaat echt weer toe. Vet feestje! (lees de volledige bespreking) Aan dit album zal altijd de juridische strijd verbonden zijn en de discussie of Guust nu wel of niet mocht worden voortgezet. Dat was allemaal voordat het album verscheen en waarvan honderdduizenden exemplaren verkocht raakten in diverse talen. De discussie zal blijven bestaan, maar er werd ook wel toegegeven dat Delaf het in het zog van Franquin nog niet zo slecht vanaf heeft gebracht. In ieder geval laten deelnemende lezers hun liefde voor hun teruggekomen vriend Guust primeren op alle gedoe.
7. De Slang en de Speer 3: Vijf-Bloemen (Hub, Silvester): Nog amper 200 pagina’s en dan weten we hoe de epische Azteken-polar De Slang en de Speer zal aflopen. In Vijf Bloemen worden verschillende rode draden samengebundeld en wordt de spanning gevoelig opgedreven. Het allermooiste is echter dat Hub zich geen enkele grafisch compromis gunt. Dit is en blijft tekenwerk van de bovenste plank. Een intense reeks om te koesteren. (lees de volledige bespreking) Diverse albums van Hubs vorige reeks Okko haalden de top-20. De Slang en de Speer doet het nog beter dan Okko met nummer 4-posities in 2020 en 2021 voor de delen 1 en 2. De concurrentie is dit jaar wat harder.
8. Malaterre 1+2 (Pierre-Henry Gomont, Sherpa): Er zijn nog van die strips die je je herinnert waar en wanneer je ze gekocht en gelezen hebt. Malaterre is er zeker zo een. Het was september 2018 en we waren toevallig aanwezig op de Franse boeklancering. Machtige cover, vette dédicace,... maar de magie begon pas toen we ’s avonds de strip lazen. Wat was dat! In ons jaaroverzicht voor Stripspeciaalzaak.be noemden we Malaterre toen onze kers op de taart van het straffe stripjaar. Vandaag, dik vier jaar later, is het vaak bekroonde Malaterre bij onze zuiderburen een heuse referentiestrip geworden. Het album waarmee Parijzenaar Pierre-Henry Gomont zich op de kaart heeft gezet, is nu eindelijk en meer dan terecht vertaald door Sherpa, niet in één album zoals in het Frans, maar als een tweeluik. (lees de volledige bespreking) Ook dit tweeluik beschouwden en waardeerden de meeste van onze deelnemende lezers wijselijk als één geheel om het een mooi en verdiend plaatsje te kunnen geven in de jaarlijkse top.

De nummers 9 tot 12

9. Undertaker 7: Mister Prairie (Ralph Meyer + Xavier Dorison, Dargaud): Jonas Crow maakte als Undertaker een vliegende start in het westerngenre. Kroonprins van het schrijversgilde Xavier Dorison schreef een meeslepend verhaal over een ietwat mysterieuze doodgraver in de tijd van het Wilde Westen. Ralph Meyer ontwikkelde zich als de natuurlijke opvolger van Blueberry-icoon Jean Giraud en zijn tekenstijl lijkt geknipt voor een western. (lees de volledige bespreking) Dit zevende album doet het beter dan deel 6 in 2021 toen Salvaje op plaats 12 van de top-100 terechtkwam. Maar in vorige jaren scoorden vorige albums van Undertaker steevast in de top-5.
10. Asterix 40: De Witte Iris (Didier Conrad + Fabcaro, Les Éditions Albert René): Het eerste deel van het album doet ons denken aan de betere Asterix-verhalen in de lijn van De Intrigant (deel 15) en De Ziener (deel 19). Daarna verplaatst het verhaal zich naar Lutetia waar het een losstaand vervolg vormt op Het IJzeren Schild (deel 11). Tegenwoordig is Lutetia uiteraard bekend onder haar beroemde naam Parijs. Deze combinatie van verplaatsen van de provincie naar de stad en een verhaal dat ons doet denken aan de hoogtijdagen van Asterix-medeschepper René Goscinny zorgt ervoor dat De Witte Iris een meer dan geslaagd Asterix-debuut is van Fabcaro. Zijn verhaal bevalt ons ook beter dan de meeste delen van zijn voorganger Jean-Yves Ferri, die de laatste vijf albums heeft geschreven. Normaal gezien is het de bedoeling dat Ferri weer de schrijverspen overneemt voor het volgende deel. (lees de volledige bespreking) Een nieuwe scenarist, met betere kritieken dan zijn voorganger Jean-Yves Ferri. Tevens een hogere beloning, want deel 39 belandde op plaats 15 in 202, terwijl deel 38 op plaats 19 eindigde in 2019.
11. De Adelaars van Rome VI (Enrico Marini, Dargaud): Geen enkel voorgaand album raakte buiten de top-3 genomineerd in oudere toppen. Het lange wachten — zeven jaar! — en een matiger verhaal en tekeningen, weliswaar in een extra dik album van 88 pagina's, nekken die vorige topposities.
12. De Wraak van Zaroff (François Miville-Deschênes + Sylvain Runberg, Le Lombard): De mythische jager Zaroff is gelukkig weer terug. Ruim 90 pagina’s mogen we weer genieten van het geweldige tekenwerk van de Canadees François Miville-Deschênes en een puik scenario van de Fransman Sylvain Runberg. De Wraak van Zaroff is een vervolg op Zaroff en verschijnt ook deze keer in de kwaliteitscollectie Getekend van uitgeverij Le Lombard. (lees de volledige bespreking) Zaroff was in 2019 de negende beste strip volgens de deelnemende lezers.

De nummers 13 tot 16

13. Ik Ben Hun Stilte: Een Moordzaak in Barcelona (Jordi Lafebre, Standaard Uitgeverij): Ik Ben Hun Stilte is een hyperambitieuze whodunnit die ondanks een eerder beperkt aantal pagina’s (amper 112 pagina’s) heel netjes landt en zo de hoge verwachtingen inlost. Knap staaltje vakmanschap. De perfecte eindejaarstip voor wie absoluut wil scoren met een strip onder de kerstboom. (lees de volledige bespreking) Jordi Lafebre bevestigt zijn solokwaliteiten na zijn one-shot Ondanks Alles, de nummer 10 van 2021.
14. Als de Fado Weerklinkt (Nicolas Barral, Lauwert Uitgeverij): Ja, jongens en meisjes, ook Portugal kende midden vorige eeuw, tot de Anjerrevolutie van 1974, liefst veertig jaar een fascistisch regime. Net zoals het buurland, het Spanje van Francisco Franco. Schaam je niet dat je dat amper wist, want ook de Franse striptekenaar Nicolas Barral had er geen weet van, zo vertelt hij in de interviewbijlage bij deze uitgave. En hij is dan nog wel met een Portugese getrouwd! Via zijn echtgenote ontwaakte bij hem echter de interesse in dat zwarte verleden van Portugal. Wegens het helemaal uitgeput hebben van het Nestor Burma-oeuvre van Léo Malet zat hij bovendien met de gelegenheid eens als auteur-tekenaar aan de slag te gaan met een eigen verhaal. Na een tiental jaar rijpen kwam Als de Fado Weerklinkt op papier. Een mooi liefdesverhaal, maar gebaseerd op een droef tijdperk. Mooi en droef tegelijk, net zoals de fado dus... (lees de volledige bespreking) Lauwert Uitgeverij debuteerde in 2022 met slechts één titel, Sirocco, die toen op plaats 9 eindigde. In 2023 staan van deze jonge uitgeverij acht albums in de top-100, waarvan deze Als de Fado Weerklinkt het hoogst staat.
15. De Adem van de Duivel (Ken Broeders, Uitgeverij L): Vergis je niet, in tegenstelling tot wat de cover en titel doen vermoeden, is De Adem van de Duivel geen fantasyverhaal, maar een thriller die gebaseerd is op historische feiten. Net als eerder bij zijn reeks Apostata, weet Broeders een gegeven historie een heel eigen twist te geven. Het opschrift “Tekst en tekeningen: Ken Broeders” is daarbij een handelsmerk geworden, dat staat voor ongelooflijk veel sfeer. Je voelt de verstikkende mist, de letterlijk adembenemende omgeving en de verlammende angst als lezer heel nabij. Dat is in belangrijke mate te danken aan de filmische vertelstijl (denk aan Hermann in zijn beste dagen) en een fenomenaal gevoel voor camerastandpunten en timing. De doeltreffende manier om de waanvoorstellingen in beeld te brengen — wij dachten er Alejandro Amenabar in te herkennen — zijn daarbij een exponent van Broeders’ vermogen om dreiging over te brengen. En die dreiging is een album lang griezelig latent aanwezig. Mocht er tijdens het lezen plots een holle stem “Are you scared yet?” debiteren, het zou ons niet eens verbazen. We zouden ons dan enkel wat dieper in ons stripleesdekentje duffelen. En af en toe eens angstig buiten kijken om ons ervan te vergewissen dat we de maan nog kunnen zien. (lees de volledige bespreking) Ken Broeders is de tweede hoogst scorende Vlaamse stripmaker in deze top dit jaar. Met z'n one-shot doet hij het ook beter dan in 2021 toen het slot van zijn fantasydrieluik Driftwereld op plaats 28 terechtkwam. De delen 1 en 2 kwamen tevoren op respectievelijk de plaatsen 14 en 18 terecht in hun jaar van verschijnen. Zijn vorige reeks, Apostata, deed het ook telkens prima qua waardering bij onze deelnemende lezers. Kortom, Broeders heeft met zijn werk een vast abonnement op de hogere regionen in de top-100. Zijn volgende strip verschijnt pas in 2025.
16. Soda 13: De Bloeddorstige Dominee (Bruno Gazzotti + Olivier Bocquet, Dupuis): Deze retro-Soda is verrassend actueel en doet de inmiddels klassieke albums alle eer aan. Dit is een comeback door de grote deur. (lees de volledige bespreking) Lees hier ons dubbelinterview met Bruno Gazzotti en Olivier Bocquet. Het vorige deel 13, dat nu door Dupuis als deel 1 van een buitenreekstweeluik wordt beschouwd, dateert van 2014 en liet zich toen bekronen als elfde beste strip van dat jaar. Het slot van het tweeluik verschijnt later dit jaar. De scenaristen Zidrou en Falzar voltooiden het allerlaatste scenario van de overleden scenarist Tome voor tekenaar Dan Verlinden.

De nummers 17 tot 20

17. Serena (Anne-Caroline Pandolfo + Terkel Risbjerg naar de roman van Ron Rash, Lauwert Uitgeverij): Serena is gebaseerd op een roman van de Amerikaanse schrijver Ron Rash. Het boek werd verfilmd in 2014 onder regie van Suzanne Bier en is bewerkt tot een graphic novel in het Frans door het echtpaar Anne-Caroline Pandolfo (scenario) en Terkel Risbjerg (tekeningen) bij uitgeverij Sarbacane in 2018. Het verhaal is te situeren in de Verenigde Staten na de Grote Depressie in 1930 met een enorme werkloosheid en goedkope arbeidskrachten enerzijds en rijke ondernemers die menen zich alles te kunnen permitteren, zelfs ten koste van de natuur, anderzijds. (lees de volledige bespreking)
18. De Klaagzang van de Verloren Gewesten: De Sudenna’s 3: Seamus' Waanzin (Paul Teng + Jean Dufaux, Dargaud): In november 2022 verscheen van de door Jean Dufaux geschreven fantasyreeks De Klaagzang van de Verloren Gewesten het tweede album van de cyclus De Sudenna's die wordt getekend door Paul Teng. In april 2023 volgde eindelijk deel 3 van Béatrice Tilliers cyclus De Heksen. We vallen niet zonder nieuwe albums en Tillier kan weer gerust haar beurt afstaan, want in 2023 verscheen het derde deel van De Sudenna's. Eind dit jaar volgt deel 4 en uitzonderlijk zal een cyclus in deze reeks vijf delen tellen.
19. Lucky Luke door...: De Ontembaren (Blutch, Lucky Comics): Ondanks de nouvelle vague-tekenstijl blijft deze Lucky Luke door... hondstrouw aan het origineel van Morris en Goscinny. Blutch gaat voor dezelfde grafische keuzes als de iconische schepper en dezelfde scenariotrucjes als de scenarist die de stripreeks groot help maken. Dit voelt vertrouwd en heel goed aan. In dit feestjaar voor honderd jaar Morris is dit album de smakelijke kers op de taart. Vermakelijk! (lees de volledige bespreking)
20. Laat Mijn Hand Niet Los (Didier Cassegrain + Fred Duval naar de roman van Michel Bussi, Dupuis): Michel Bussi (1965, Frankrijk) schreef, gelukkig voor ons, een heel aantal boeiende boeken. Na het lezen van Zwarte Waterlelies (2020), Ogen Zo Blauw (2022) en Tranen In het Zand (2023) kunnen we alleen maar hopen dat scenaristen Fred Duval en Jérôme Derache ook nog andere titels willen verstrippen. Onze nieuwsgierigheid is al definitief gewekt na het lezen van het prachtige album Zwarte Waterlelies. Dit album is helaas al lang uitverkocht. Enkel de bib kan nog soelaas bieden. Of lovende recensies voor een eventuele herdruk? (lees de volledige bespreking)

De nummers 21 tot 24

21. Mattéo 6: Zesde Periode (2 September 1939 - 3 Juni 1940) (Jean-Pierre Gibrat, Daedalus): Het laatste deel van Jean-Gibrats stripreeks Mattéo is te lezen als een road movie van Mattéo en zijn zoontje, terwijl hij niets meer te verliezen heeft, want hij wordt gezocht voor moord. Gibrats volgende project is een terugkeer van François uit Elke Raaf Pikt en de communistische Jeanne uit dat tweeluik en uit het tweeluik daarvoor, Het Uitstel. Hij wil hen nogmaals samenbrengen voor een verhaal waarin François als soldaat naar Indochina wordt gestuurd. Daar woedde een oorlog waarbij onder meer Frankrijk tegenover Noord-Vietnam stond. Gibrat sluit trouwens niet uit dat zijn personages uit Mattéo ook kunnen opduiken in dat volgende verhaal.
22. De Kronieken van Amoras 13: De Droom van Arthur (Charel Cambré + Marc Legendre, Standaard Uitgeverij): Wie een gorilla Gust noemt en zo de gelijknamige iconische zilverrug van de Zoo van Antwerpen alle eer betoont, kan weinig fout doen voor ons. Maar het gaat gelukkig verder. De Droom van Arthur is schitterend opgebouwd. De verhaallijnen in Congo en Antwerpen houden elkaar netjes in evenwicht en worden beide tegelijk naar een hoogtepunt gestuwd. De slotpagina is er eentje die op ons netvlies plakt. Dodelijk efficiënt. Sober en schitterend ingekleurd. Klasse. Man, dit is goed. (lees de volledige bespreking)
23. Een Avontuur van Blake en Mortimer in New York: De Kunst van het Oorlogvoeren (Floc'h + Jean-Luc Fromental / José-Louis Bocquet, Blake en Mortimer): De tekeningen die een prachtige uitgepuurde klare lijn brengen, vragen een mentale aanpassing van de lezer die vertrouwd was met de reeks. Die tekeningen zijn minder gedetailleerd en groter uitgevoerd. De eenvoud komt de zeggingskracht geregeld ten goede. Het verhaal bevat minder tekst en komt wat trager op dreef, maar leest onderhoudend en de Amerikaanse sfeer is uitstekend opgeroepen. Het verhaal bereikt wellicht niet de hoge pieken van spanning en verwondering die de beste albums kenmerken, maar dit nieuwe album is beslist een onmisbaar 'koesterkleinood' voor ieder met een stripbibliotheek én voor elke Americanofiel. A thing of beauty is a joy forever! (lees de volledige bespreking)
24. Largo Winch 24: Het Gouden Percentiel (Philippe Francq + Éric Giacometti, Dupuis): Na het afscheid van scenarist en bedenker Jean Van Hamme werden we verrast door de naam van Éric Giacometti als opvolger. Met dit vierde album van zijn hand wordt het tweede dubbelluik naar volle tevredenheid afgesloten. Het verhaal is onderhoudend, de actie gedoseerd en de humor komt vooral van de escapades van Largo’s vriend Simon Ovronnaz. Alle vragen die op tafel werden gelegd in het eerste deel worden keurig afgewikkeld en de opdrachtgever van alle tegenslagen wordt ontmaskerd. Het einde is een actierijke achtervolging in een helikopter wat een scène lijkt uit een actiefilm. Dat deze eindigt voor de poorten van attractiepark Jurrasic World zal zorgen voor nieuwe genotsmomenten voor de grafische kwaliteiten van toptekenaar Philippe Francq. Qua realistische stijl en details is hij nog altijd van een onovertroffen niveau. (lees de volledige bespreking)

De nummers 25 tot 28

25. RIP 4: Albert - Tot de Dood ons Scheidt (Julien Monier + Gaet's, Microbe): RIP zou je kunnen benoemen als een grotesk, maar fascinerend aftelrijmpje. Het scenario doet al opkijken, maar het is de directheid van Julien Moniers tekeningen die het totaalplaatje helemaal afmaakt. Weinig stripreeksen beelden kadavers en de vergankelijkheid van het leven zo rauw uit. De vliegen die Monier zelfs nog maar voor de aanvang gedetailleerd op het voorblad tekent, tonen hoe ernstig beide auteurs het verbeelden van al dat rauwe wel nemen. Het is vast niet iets voor iedereen, maar staat niet in de weg dat RIP deel 4 een pageturner is. Deze reeks is behoorlijk ongewoon en net daarom laat het nauwelijks los. (lees de volledige bespreking) RIP is inmiddels een vaste waarde in de top-100 van het jaar. De slotdelen 5 en 6 worden later dit jaar verwacht.
26. In het Hoofd van Sherlock Holmes: De Zaak van het Schandelijke Ticket 1+2 (Benoît Dahan + Cyril Liéron, Standaard Uitgeverij): Talloze verhalen gingen al aan de slag met de personages gecreëerd door Sir Arthur Conan Doyle. Het valt dus te deduceren dat origineel uit de hoek komen intussen verre van eenvoudig is. We durven evenwel stellen dat je een bewerking als deze nog niet eerder bent tegengekomen (of niet snel nog eens zal aantreffen.) (lees de volledige bespreking)
27. De Dooie (Borris + Benoit Vidal / Borris, Lauwert Uitgeverij): Wat een geweldige vondst. Scenarist Benoît Vidal slaagt er voor zijn eerste volwaardige strip in om dit echt gebeurde dorpsverhaal, van ergens uit 1885, om te vormen tot een geweldige huis clos. Vier mannen die elkaar nauwelijks kunnen luchten, van extreem gelovig tot atheïst, van doofstom tot praatvaar, worden er gekoppeld aan een loodzwaar, rottend lijk. Het idee alleen al. De knetterende dialogen houden het midden tussen eerbied, tristesse, bulderlach en ergernis. En dit allemaal in beklemmend weer in een al even duister bergbos waar ze niet wegraken. Het deed ons bijwijlen denken aan een mix tussen een deurenkomedie en de geweldige tv-reeks Boris waarin Jonas Geirnaert, Bockie De Repper en Jeroom de urne van diens overleden broer Boris een gepast eerbetoon willen geven in de Canadese Rockies. Zelfs als de toon plots verandert en het verhaal een heuse thriller wordt, blijft de hele plot overeind. Straf gedaan. Niet voor niets kreeg het album bij onze zuiderburen twee mooie stripprijzen van beste polar. (lees de volledige bespreking)
28. de Kiekeboes 164: Seizoensfinale (Dirk Stallaert / Jos Vanspauwen + Merho, Standaard Uitgeverij): Wie de Kiekeboes allemaal ontmoeten gaan we hier niet aanhalen, om het plezier van de verrassing niet te vergallen. Wat al deze ontmoetingen doen, en dat is vast Merho’s bedoeling geweest, is het parcours illusteren dat de reeks in die 164 albums heeft afgelegd. Het is een avontuur geweest doorheen decennia, langsheen veranderende tijdsgeesten en gewoontes, voorbij gekende decors en typerende humor. Andere reeksen hebben zich niet zelden vrij bruusk inhoudelijk moeten omvormen om relevant te blijven. De Kiekeboes hoefde dat nooit echt te doen, omdat Merho de nood aan verandering altijd goed aanvoelde en zijn lezers vaak zelfs een stapje voor durfde te zijn. Ook stilistisch zat dat aanvoelen juist. De huisraad- en garderoberestyling uit 2010 was gedurfd, maar voelde logisch en werd omarmd (wat bij andere reeksen heus niet altijd zo uitdraait). Er zit een constante in Merho’s aanpak: moeilijke keuzes moet je vóór zijn. En dus regiseert hij op deze manier zelf zijn afscheid van zijn geesteskind. (lees de volledige bespreking)

De nummers 29 tot 32

29. Ik Blijf Hier (Hubert Chevillard + Lewis Trondheim, Scratch Books): Ik Blijf Hier is het meest ongeloofwaardige scenario dat we in jaren hebben gelezen. Eén enkele keer lijkt Fabienne te breken. Maar dat was maar één enkel prentje. Scenarist Lewis Trondheim (Donjon, Kobijn,...) laat haar systematisch het onverwachte negeren waardoor ze zich volledig in het geplande en voorspelbare kan wentelen. Dit ultieme wegcijferen voelt ongelofelijk bizar, maar toch sympathiek, melancholisch en uitermate breekbaar aan. Haar ontmoeting met de empathische prullariaverkoper Paco biedt het nodige humoristische en gevoelige tegengewicht. Plots is Fabienne heel dichtbij, maar tegelijk heel ver weg. Hoe dan ook, de Fabienne zonder haar Roland blijft een enigma. Of niet? De banale ontmoeting met een blaffende hond doet ons immer twijfelen wie er nu het best naar het leven kijkt. Wat is dit een knap opgebouwd scenario. Ongeloofwaardig maar machtig! (lees de volledige bespreking)
30. Keizerin Charlotte 3: Adiós, Carlotta (Matthieu Bonhomme + Fabien Nury, Standaard Uitgeverij):Keizerin Charlotte leest als een geromantiseerde Netflix-bewerking van een van de spannendste feiten uit ons koningshuis. Ja, scenarist Fabien Nury verdraait wat feiten. In feite was Maximiliaan in Mexico de slimme staatsman en Charlotte de wereldvreemde gekkin die heel Zuid-Amerika wilde veroveren. Maar op zich doet dat er niet toe. Nury slaagt er als geen ander in om een geweldige spanningsboog in dit marionettenkeizerrijk te steken. Je zit geregeld op het puntje van je stoel. De intriges, het politiek spel, de religie, de liefde, de oorlog,... De scenarist van Tyler Cross, Katanga en Silas Corey verweeft het als de beste. Hoe Keizerin Charlotte alles geeft voor een land dat het hare niet in en het terzelfdertijd meesleurt naar de verdoemenis, is zowel intriest als enorm intrigerend. Heel straffe kost. De schoonheid ligt echt op de bodem van het glas. Keizerin Charlotte is een van de beste stripreeksen van het moment. Zeldzame klasse. (lees de volledige bespreking)
31. De Kronieken van Amoras 12: De Val (Charel Cambré + Marc Legendre, Standaard Uitgeverij): Met De Val bevindt het auteursteam van De Kronieken van Amoras zich op de top van hun kunnen. We zijn murw geslagen. Tijd om ons helemaal knock-out te slaan. Doen. Alstublieft, doen. (lees de volledige bespreking)
32. De Naam van de Roos 1 (Milo Manara naar de roman van Umberto Eco, Prometheus): In dit eerste deel van de verstripte versie van De Naam van de Roos weet Manara ons vanaf de eerste tekening mee te nemen in het boek van Umberto Eco. Het is natuurlijk geen sinecure om een boek van bijna 600 pagina's om te zetten naar een strip in slechts twee delen. Op de eerste 64 pagina's slaagt Manara er in ieder geval in om het verhaal uit het boek, zij het in een verkorte versie om te zetten in een goed volgbaar scenario dat volledig ondersteund wordt door zijn prachtig gedetailleerd tekenwerk. (lees de volledige bespreking)

De nummers 33 tot 36

• 33. De Kuil (Erik Kriek, Scratch Books): En toch raakten we niet echt in the mood. Het verhaal verloopt hiervoor te voorspelbaar en loopt wat verloren in het bos. Aanvankelijk zit de sfeeropbouw nog vrij goed in dat bos, dat als een personage de stemming bepaalt. Kriek laat de vader niet toevallig expliciet verwijzen naar The Blair Witch Project, een iconische horrorprent uit 1999 die speelt in een woud, maar De Kuil kan niet tippen aan deze cultfilm. Het lot van zijn personages beklijft niet, de bloedstollende spanning blijft uit en zelfs de tekeningen (vooral van de personages) lijken minder tekenvast dan in voorgaande boeken. Na De Balling hadden we er meer van verwacht. Volgende keer dan maar, die ultieme horrorstrip? (lees de volledige bespreking)
34. Rommelgem 3: Koolstofatomen en Steroïden (David Etien + Beka, Dupuis): Deel 3 van de reeks Rommelgem, een spin-off van David Etien en BeKa over de graaf van Rommelgem uit Robbedoes en Kwabbernoot. Ook dit album wil weer aantonen dat de graaf op een of andere manier betrokken is bij alle ontdekkingen en uitvindingen van de twintigste eeuw. Intussen is Etien klaar met zijn bijdrage aan de korte verhalen van Idefix, ook al een spin-off, in dit geval van Asterix. Eerstvolgend tekent hij een nieuw avontuur van de detectivereeks De Vier van Baker Street.
35. Edgar P. Jacobs: De Doemdromer (Philippe Wurm + François Rivière, Daedalus): In negen hoofdstukken volgen we de levensloop van Jacobs. We zien zijn worsteling met de liefde, zijn korte operacarrière, zijn succes als striptekenaar, zijn gebrouilleerde relatie met Hergé en zijn eenzaam einde. Rivière heeft zijn huiswerk goed gemaakt en baseert zich onder meer op bestaande interviews met de auteur. De hiaten in de chronologische vertelling weet hij steeds op een geloofwaardige manier op te vullen, zodat je een heel lezenswaardige, soms zelfs poëtische versie van ’s mans leven te lezen krijgt die het standaardniveau van een stripbiografie ruim overstijgt. Vooral het laatste hoofdstuk wordt heel pakkend in beeld gebracht. Deze De Doemdromer is zo een geslaagd album geworden dat niet alleen de kenmerken van een pure biografie vertoont, maar zeker ook een eerbetoon is aan een van de grote wegbereiders van de negende kunst. Waarvan akte! (lees de volledige bespreking)
36. De Kinderen van de Wind 7.2: Het Bloed van de Kersentijd boek 2: Rue des Martyrs (François Bourgeon, Daedalus): In 2019 publiceerde Daedalus het eerste deel van het laatste tweeluik van François Bourgeons historische saga De Kinderen van de Wind. Dat tweeluik heet Het Bloed van de Kersentijd en de start daarvan werd officieel uitgegeven als deel 7.1. Rue des Martyrs is deel 7.2. Bourgeon werkte er vier jaar lang aan. Hij bouwde er onder meer een Parijse wijk voor na als schaalmodel. Het album telt 136 pagina's. Met dit album sluit Bourgeon zijn historische reeks af.

De nummers 37 tot 40

37. Het Fortuin van de Winczlavs 3: Danitza 1965 (Philippe Berthet + Jean Van Hamme, Dupuis): Drama genoeg in dit laatste deel over het fortuin van de Winczlavs, maar het was ook weer genieten zoals we Van Hamme kennen. Soms is het wat vergezocht, maar boeiend was het zeker. Als alle spin-offs zo goed waren als deze, dan lezen we ze met veel meer plezier. (lees de volledige bespreking)
38. Saboteuses 2: Mol (Thomas Du Caju + Jean-Claude Van Rijckeghem, Silvester): De samenwerking tussen Thomas Du Caju en Jean-Claude Van Rijckeghem levert stilaan een indrukwekkend oeuvre op met de Tweede Wereldoorlog als onderwerp: Betty & Dodge (2008), Little England (2017), 349 Squadron (2018), De Muizen van Leningrad (2019), Vleugels van Hoop (2021). Saboteuses gaat drie cyclussen van telkens twee albums tellen en zou wel eens hun magnum opus kunnen worden! (lees de volledige bespreking)
39. De Kladdenman (Frederik Peeters + Serge Lehman, Sherpa): Het begint oorspronkelijk als een politiethriller, maar gaandeweg komen er meer fantastische en bovennatuurlijke elementen aan bod, die volgens een aanwezig groepje archeologen en geologen afkomstig zijn van heidense rituelen. De Zwitser Peeters heeft al heel wat getekend, bekend zijn onder andere Blauwe Pillen, Zandkasteel en Koma. In zijn albums hebben de schijnbaar alledaagse dingen meestal een eigenaardig en fantastisch of futuristisch tintje. Dit album is opnieuw getekend in zwart-wit met ditmaal ook grijswaarden, en dat gaat Peeters goed af. De personages zijn zeer expressief en ze wekken je nieuwsgierigheid naar het verder verloop. (lees de volledige bespreking)
40. Heden Verse Vis 2: Bruggenbouwers (Charel Cambré + Marc Legendre, Standaard Uitgeverij): Heden Verse Vis blijft wel de reeks waarin de auteurs heel veel van zichzelf stoppen. De goesting druipt ervan af. De dialogen knetteren. Cambré amuseert zich duidelijk en pakt Munuera-gewijs uit met veel flexibel arm- en beengezwengel. Lekker. Dit tweede deel van het drieluik is een heel intens deel. De vele personages die vastzitten in een klein dorpje, samen met onze immer kibbelende hoofdpersonages, zetten de boel onder spanning. Door een nodige portie optimisme raakt alles netjes weggelachen. Heden Verse Vis is een strip die John Cleese kon geschreven hebben. (lees de volledige bespreking)

De nummers 41 tot 44

41. XIII Trilogy - Jones 1: Zwart Azuur (Olivier TaDuc + Yann, Dargaud): Voor tekenaar Olivier TaDuc is het even wennen om vliegtuigen en de jaren 1970 te tekenen in plaats van de westernreeks Chinaman. TaDuc is een vakman en zijn stijl past goed bij het verhaal. Xlll blijft een intrigerende reeks en we zullen deze trilogie over Jones zeker complet lezen. We hopen dat Yann nog een sterke afsluiting vindt die we niet zien aankomen. Maar als de komende twee delen net zo zijn, zal Xlll Trilogy het niveau van de gemiddelde spin-off niet overstijgen. (lees de volledige bespreking)
42. Geheugen op Zak 1+2+3 (Étienne Le Roux + Luc Brunschwig, Lauwert Uitgeverij): De deelnemers aan onze wedstrijd gaven in de meeste gevallen punten voor de complete trilogie die in 2023 in korte tijd is verschenen. We volgen die keuze door de drie albums samen te nemen. Brunschwigs grafische compagnon de route voor Geheugen op Zak is Étienne Le Roux. Dat moet hun beiden bevallen zijn, want ook voor De Gebroeders Rubinstein werkte het duo samen. Drie delen lang brengt Le Roux consistent de kwaliteit en de stemming in beeld die bij deze reeks past. Het zorgt mee voor alweer een mooi verzorgde uitgave van Lauwert Uitgeverij. The new kid on the block weet tot dusver een erg mooie selectie te maken. (lees de volledige bespreking)
43. Het Venijn 5: Stralende Zon (Laurent Astier, Daedalus): Hopelijk wordt het volgende werk van Astier ook een westernstrip, want het genre ligt hem zeker qua tekenstijl. Ook zijn ontwikkelingen in vijf jaar spreken tot de verbeelding. Mochten we op onze site een beoordeling in aantal sterren uitdrukken met vijf als het hoogst haalbare en één ster die gelijkstaat aan overslaan, dan komen we voor Het Venijn als complete reeks uit bij 4,5 sterren. (lees de volledige bespreking)
44. Na de Razzia (Laurent Bidot + Arnaud Delalande / Joseph Weismann, Lauwert Uitgeverij): We vonden Na de Razzia een beklijvende, straffe biografie met een Holocaustinsteek die we nog niet kenden. Maar het is pas nadat we zelf meneer Weismann hoorden getuigen* en we nadien Na de Razzia herlazen dat de strip echt binnenkwam. Meer nog, het wat saaiere gedeelte van Na de Razzia mocht voor ons nu nog honderden pagina’s dikker zijn. Wat een leven! Wat een vent! Laat zijn strijdleuze "Aanvaard nooit het onaanvaardbare" je voor eeuwig bijblijven. Op de persconferentie vroeg iemand of Na de Razzia verplichte schoollectuur moest worden. Misschien wel ja. Ja. Echt wel. (lees de volledige bespreking) Lees hier ons interview met Joseph Weismann en de auteurs.

De nummers 45 tot 48

45. De Kleine Astronaut (Jean-Paul Eid, Dark Dragon Books): Het persoonlijke verhaal van Jean-Paul Eid (De Dame van de Ansichtkaarten) laat de tekeningen prachtig bij ons binnenkomen. Het beeld van Toms eerste stap op aarde vergelijken we graag met "That's one small step for a man, one giant leap for mankind!" Eid en zijn dochter Mathilde beleven dit verhaal echt. De broer van Mathilde, Axel, heeft een verlamming in de hersenen en geniet ten volle van het leven. Misschien toch maar best niet te vlug een oordeel klaar hebben? (lees de volledige bespreking)
46. De Nieuwe Avonturen van Roodbaard 3: Mami Wata (Stefano Carloni + Jean-Charles Kraehn, Dargaud): Ondanks de uitgewoonde premisse van de schattenjacht slaagt Kraehn erin Roodbaard een ziel te blijven geven. Daar mag de kaper gelukkig bij zijn, want daar komt alleen een geoefend scenarist echt mee weg. Roodbaard is lang niet versleten. Eens Kraehn opnieuw met een wat origineler uitgangspunt komt, schiet de Zwarte Valk zo weer uit al zijn vierentwintigponders tegelijk. (lees de volledige bespreking)
47. Kuifje Special 77 jaar (diverse auteurs, Éditions Moulinsart / Le Lombard): Niet alle hommages zijn even succesvol, maar we durven wel te stellen dat dit een van de beste hommagealbums is die we de laatste jaren hebben gelezen. De prijs is schappelijk voor een dergelijk fraai uitgegeven album vol met een eenmalige terugkeer van vele nostalgische helden. Hermann voert nog een laatste keer Comanche op, hoewel het niveauverschil in tekeningen tussen zijn hoogtepunt ten tijde van Comanche en nu wel erg groot aan het worden is. Michel Vaillant racet voorbij, Dan Cooper vliegt voorbij en ook Yakari, Jonathan, Luc Orient, Simon van de Rivier, Thorgal, Rick Ringers, Alex, Clifton, Ton en Tinneke, Jugurtha en nog vele niet benoemde striphelden passeren de revue. (lees de volledige bespreking) Bekijk hier nog eens de fotoreportage van de expo Le Lombard, een familiezaak, nog tot 25 augustus 2024 te bezoeken in het Belgisch Stripmuseum.
48. Senso (Alfred, Lauwert Uitgeverij): Senso heeft alles wat een romantische film moet hebben. Twee tegenpolen die elkaar ontmoeten in een zwoele nacht in een betoverend palazzo. We moeten er geen tekeningetje bij maken. Maar Alfred (Waarom Pierre Dood Moest, Donjon Monsters) zou niet de in Frankrijk fel gelauwerde auteur zijn, mocht het hierbij blijven. De Fransman voegt er ettelijke dimensies aan toe. Hij geeft letterlijk alles weer wat er die dag gebeurt, van platvloerse komedietoestanden over expliciete sekspagina’s tot zachte poëzie. Het gaat werkelijk alle kanten uit. De kern blijft het spel tussen een verloren man die niet durft leven en een vrouw die keihard leeft in het nu. Samen in die zwoele nacht besluiten ze zin te geven aan hun leven door samen te vluchten naar nergens. (lees de volledige bespreking)

49. De Belegerden (Vincenzo Bizzarri + Stefano Nardella, Lauwert Uitgeverij): Het scenario van Nardello is een geslaagde mix van verwachte en verrassende elementen in een setting die je meteen bij het nekvel pakt. Een polarthriller die vastbijt, niet lost en zich wentelt in het thema van uitzichtloosheid. Precies zoals een polar hoort te zijn. (lees de volledige bespreking)
50. Negalyod 2: Het Laatste Woord (Vincent Perriot, Daedalus): Waar de vorige Negalyod uitblonk in amusant sf-vertier, is het nu grotendeels kommer en kwel. Het einde van hun wereld is echt nabij. De apocalyps zorgt voor adembenemende tekeningen van de natuurkrachten die de laatste restanten van hun ooit zo krachtige technologische beschaving van de kaart vegen. Vincent Perriot gaat tot het laatste gaatje in zijn vernietigingsdrang. Alles is erover. Zo wordt er op een bepaald moment een pterodactylus uit de lucht gebliksemd. De wereld gaat echt om zeep en het ziet er geweldig uit. Terwijl de grafiek topt, zweeft het verhaal de eerste vijftig pagina’s ergens in het ijle. Het gaat overal en nergens naartoe. Pas als Perriot zich focust op het pure avontuur, vindt de Fransman in zijn apocalyps de rode draad terug. Uiteindelijk levert hij nog een bevredigend, maar toch surreëel verhaal af. (lees de volledige bespreking)
51. De Klaagzang van de Verloren Gewesten: De Heksen 3: Regina Obscura (Béatrice Tillier + Jean Dufaux, Dargaud): Van Dufaux is bekend dat hij soms een te sterke bovennatuurlijke kaart uitspeelt in zijn verhalen. Toch weet hij het verhaal leesbaar te houden en nergens dreigt het uit de bocht te vliegen. De tekeningen van Béatrice Tillier passen goed bij de sfeer en setting van het verhaal en haar kwaliteit wordt steeds beter naarmate de albums vorderen. Haar eigen inkleuring zorgt voor een verhoging van de grafische kwaliteit. Vooral de momenten die zich rond een kampvuur afspelen worden door de weerspiegeling van het vuur heel sfeervol. En bij de kastelen voel je soms het mos langs de muren. Zo treffend brengt ze het in beeld. (lees de volledige bespreking)
52. Bussi-collectie 2: Tranen in het Zand (Cédric Fernandez + Jérôme Derache, Daedalus): Michel Bussi wist ons al eerder in spanning te houden met Zwarte Waterlelies en Ogen zo Blauw. Scenaristen Fred Duval en Jérôme Derache maken gretig gebruik van deze spannende romans om ze te verstrippen. Het verhaal leest als een trein. Steeds komen we nieuwe stukjes van de puzzel te weten. De prachtige cover van Cédric Fernandez (Wouden van Opaal, Engelenvlucht, Vliegende Azen) belooft ons veel en de tekeningen verder in het album blijven van dit niveau. De paar paginagrote platen brengen rust en passen perfect in het verhaal. De namen van de kinderen van Laura Stern bezorgen ons heel wat hoofdbrekens. Wat een kluwen! Of was de plot met heel wat personages voor Jérôme Derache soms ook wat moeilijk om te volgen? We stevenen af op een adembenemend slot, waar we stil van worden en dat deze strip meer dan verdient! (lees de volledige bespreking)

De nummers 53 tot 56

53. Hild: De Vrouwen van de Nibelungen (Veerle Hildebrandt, Oogachtend): Hild. Held. Dappere. Strijdlustige. Hild is een titel die de lading volledig dekt. Het boek bulkt immers van de helden. De klassieke held Siegfried, de landstrouwe held Hagen, de lesbische heldin Brunhild en niet in het minst de actuele heldin Kriemhild. Net die verscheidenheid aan invalshoeken maakt Hild een belevenis. Veerle Hildebrandt — what’s in a name — verschuift de focus van de mannelijke naar de vrouwelijke helden waardoor het verhaal veel rijker wordt en ze het epos helemaal het hare maakt. Af en toe wordt het zowel aan vrouwelijke als mannelijke zijde wat te karikaturaal, maar de duidelijke tegenstellingen stuwen dit verhaal wel fors vooruit. Dit is een prima scenario in een stevig raamwerk dat gerust nog honderd pagina’s dialogengekletter tussen alle Hilden kon torsen. (lees de volledige bespreking)
54. Monica (Daniel Clowes, Concerto Books): Monica vertelt de reis van een jonge vrouw van onschuld naar ervaring. Clowes staat stil bij eenzaamheid, verlatenheid en een "eindige verzameling van ideeën". Aanvankelijk had hij negen verschillende verhalen voor ogen, maar gaandeweg werd het boek "als een telefoonspelletje", zegt hij. "Elk verhaal leidt tot het volgende verhaal op een manier die je niet per se ziet aankomen totdat je aan het eind komt." (lees hier meer info)
55. Indians!: De Zwarte Schaduw van de Blanke Man (diverse tekenaars + Tiburce Oger, Saga Uitgaven): Als Indians! niet in de schaduw zou staan van Go West Young Man was het een van de beste westernstrips van het jaar. Dat is het nog steeds, maar als je voorganger zo’n sterke indruk heeft gemaakt, is het lastig om het origineel te overtreffen. Inmiddels is in het Frans al het derde deel in dit westernepos verschenen, Gunmen of the West, in het najaar te verwachten bij Saga Uitgaven. (lees de volledige bespreking)
56. Robbedoes door…: Robbedoes en Blue Gorgon (Dany + Yann, Dupuis): Het album is veel verteerbaarder dan de plastic soep, al verloopt de afwikkeling van de plot wat chaotisch en is de clou — zoals Spip zelf aangeeft — wat voorspelbaar. Dat heeft misschien te maken met de onenigheid van de auteurs over het verhaal, waardoor ze er jarenlang mee bezig waren. Ondanks die vertraging is Blue Gorgon actueel gebleven. Niet alleen vanwege het ecologische thema (de plasticvervuiling en de kruistocht tegen junkfood als exponent van consumptisme — onze onbedwingbare collectieve drang tot consumeren) of de trumpiaanse schurk (‘gelukkig’ is Trump nooit van het toneel verdwenen), maar ook dankzij de bedenkingen tussen de regels over sociale media, ethiek in de journalistiek, rücksichtlos militarisme, racisme, de vervlechting van big business en openbare diensten... Dit humoristische avonturenverhaal heeft meer laagjes dan op het eerste gezicht lijkt. (lees de volledige bespreking)

De nummers 57 tot 60

57. Het Verhaal van Vlaanderen 2 (Frodo De Decker + Harry De Paepe, Standaard Uitgeverij): In de verhalen van oom Harry en oom Frodo is echter ook aandacht voor de gewone man: boerkes die afzien van de Franse revolutionairen, collaborateurs versus verzetslui, gastarbeiders die racisme ondervinden... Aandachtige (oudere) lezertjes bemerken zelfs Asterix en Obelix onder de sansculotten en Gaston en Leo onder de toeschouwers van Napoleon. De auteurs doen hun best er wat humor in te steken, zoals de prins van Oranje die in Waterloo een Heineken uitspuwt of de eerste trein die met vertraging rijdt. Een erg leuke pagina is die waarin het initialengrapje van Wij Willen Willem Weg tot in de dialogen volgehouden wordt. Heel aardig is ook het gebruik van terugkerende plaatjes om de opeenvolgende buitenlandse troepen of de evolutie van de kieswet te illustreren. Het moet gezegd dat Frodo De Deckers tekeningen hier dankzij veel zorg voor detail overtuigender zijn dan in deel 1. (lees de volledige bespreking)
58. Nooit 2: D-Day (Bruno Duhamel, Saga Uitgaven): De strijd van eenling tegen het systeem die in Nooit en ook bijvoorbeeld het knappe Valse Sporen van Duhamel centraal stond, is dat minder in dit tweede deel. Nooit 2 is meer avontuur en voorspelbaarder en minder confronterend of uitdagend dan deel 1. Toch haalt Duhamel niettemin populistische prietpraters door de mangel en is het verhaal zeker onderhoudend en vlot leesbaar voor jong en oud. Je zult van mij geen kwaad woord horen over dit boek. Nooit! (lees de volledige bespreking)
59. Herfst in de Baai van de Somme (Alexis Chabert + Philippe Pelaez, Saga Uitgaven): Deze strip zou zomaar kunnen verdrinken in de tsunami van nieuwe uitgaves, ware er niet de ongelofelijke tekeningen van Alexis Chabert (Bourbon Street, Taxi Molley,...). Voor deze art-nouveaustrip heeft de Fransman zich helemaal opnieuw uitgevonden. Zijn stijl houdt nu het midden tussen Fabrice Meddour en Gradimir Smudja, maar hij kiest ervoor om af en toe zijn decors luchtig te houden. Hierdoor ademt deze strip. Dit is echt genieten. Voor wie dieper wil graven, raden we graag aan om even te googlen naar de schilderijen van Gustave Caillebotte en vooral Jean Béraud. Chabert heeft ettelijke van hun werken verwerkt in de strip zonder dat het ook maar een moment geforceerd aanvoelt. Heel knap. (lees de volledige bespreking)
60. Hypericon (Manuele Fior, Standaard Uitgeverij): Het tekenwerk en scenario zijn van Manuele Fior (1975), Italiaan en architect van opleiding. Tot nu toe werd van hem enkel in het NederlandsVijfduizend Kilometer per Seconde (Prijs voor het beste album Angoulème 2011 en Prix Micheluzzi) uitgebracht. Het album Hypericon is origineel, aan de hand van het reisverslag van archeoloog Carter wordt namelijk voortdurend geswitcht tussen 1922 en eind jaren 1990. Tussen de opgravingen die Carter verricht en een hedendaagse studente die het archeologisch opzoekingswerk herbeleeft in diens lijvig dagboek bij de opbouw van een tentoonstelling rond Toetanchamon. (lees de volledige bespreking)

De nummers 61 tot 64

61. Thorgal 41: Duizend Ogen (Fred Vignaux + Yann, Le Lombard): Terwijl intussen heel wat aangekondigde samenwerkingen voor de spin-off Thorgal Saga bekend zijn geraakt, loopt de hoofdreeks gewoon verder met Fred Vignaux en Yann aan het roer.
62. Legende 8: In Vrouwenhanden (Stéphane Collignon + Ange, Daedalus): Sinds deel 7 hebben Stéphane Collignon en Ange de reeks van Yves Swolfs voortgezet. In het Frans is deel 11 al verschenen.
63. De 5 Rijken 6: “De Kracht niet" (Jérôme Lereculey + Lewelyn, Daedalus): Slot van de eerste cyclus. In het Frans is men al klaar met de tweede cyclus die zich afspeelt in een van de vijf andere rijken. In april 2024 komt in het Frans ook een eerste buitenreeksalbum uit met een compleet verhaal.
64. De Arabier van de Toekomst 6: Een Jeugd in het Midden-Oosten (1994-2011) (Riad Sattouf, De Geus): Met dit zesde boek behoort De Arabier van de Toekomst definitief tot het verleden en komt een eind aan Riad Sattoufs autobiografische relaas over zijn jeugd. Daarin speelt zijn vader, de Syrische Abdel, de titelrol. We zien niet alleen Riad opgroeien, maar ook zijn vader veranderen van naïeve intellectueel die gelooft in de Arabische droom tot religieus-fanatieke zuurpruim die steeds meer afgeeft op het Westen en de joden. (lees de volledige bespreking)

De nummers 65 tot 68

65. Alex 42: Het Schild van Achilles (Marc Jailloux + Roger Seiter, Casterman): In 2023 was het vijfenzeventig jaar geleden dat de eerste pagina's van Alex in het weekblad Kuifje verschenen. Tegenwoordig is de klassieke reeks van de in 2009 overleden Jacques Martin nog steeds een van de best verkochte van uitgeverij Casterman. Het Schild van Achilles is getekend door Marc Jailloux op scenario van Roger Seiter. Voor de tekenaar is het zijn zesde album van Alex, voor de scenarist zijn eerste. Ze voeren Alex' aartsvijand Arbaces weer op. Het was het tweede Alex-album in 2023 jaar na het geslaagde De Koningin van de Amazones van het duo Chrys Millien en Valérie Mangin. Check ook ons Alex-overzicht.
66. Angel Wings 8: Anything Goes (Romain Hugault + Yann, Silvester): Romain Hugault blijft op hoog niveau tekenen. Geniet mee van eerste luitenant George Warple die waakt over het comfort van de blonde ster. Van haar 'Long John' breekt het zweet hem uit. We geven grif toe dat we ook heel traag zijn beginnen lezen. Waarom de drie Koreanen die ook graag de show willen bijwonen, Jommeke-taal moeten praten, is ons niet helemaal duidelijk. En terwijl de eerste jaloerse berichten van echtgenoot Joe DiMaggio — de beroemde honkballer — binnensijpelen, vernemen we dat Angela toch nog nieuwe avonturen zou kunnen beleven. Vietnam, weet je wel! Al vragen we ons toch af of Hugault alles zo stevig zal kunnen blijven tekenen... De nieuwere types van vliegtuigen bedoelen we natuurlijk! (lees de volledige bespreking)
67. De Ruiterlijke Confessies van Dragon Dragon 2: België, 1792-93 (Simon Spruyt + Nikolas Juncker, Le Lombard): In een normale wereld is het onmogelijk om sympathie te hebben voor een geile, opportunistische lafaard als Dragon Dragon, maar de auteurs slagen in het onmogelijke. We drukken met plezier dat stukje crapuul aan onze borst. Dragon Dragon is de ultieme foute held. De max. Topper. (lees de volledige bespreking)
68. De Ridder 4: Move Over, Uitslover! (Frodo De Decker, Oogachtend): Auteur Frodo De Decker begint de meeste grappen in een middeleeuwse setting en voegt er steeds een anachronisme aan toe. Een beetje zoals de eerder genoemde klassieke gagstrip Robin Hood, maar dan meer verrijkt met sprookjes, films of dagelijkse actualiteit. Poetin, baby Yoda, Sneeuwwitje, Asterix, tot zelfs de barden van Nickleback. Alles en iedereen wordt door de mangel gehaald. Visuele - en woordgrappen wisselen elkaar netjes af. In tegenstelling tot veel andere gagstrips bouwt de man uit Heist-op-den-Berg zijn album crescendogewijs op. De beste grollen en thema’s bewaart hij voor het laatst. Wat proeflezer en Urbanus-tekenaar Willy Linthout de volgende quote ontlokte: “Naargelang ik verder las, begon ik alsmaar onbedaarlijker te lachen. De tranen rolden over mijn wangen en ik moest naar adem snakken tussen het bulderlachen door.” Geloof ons maar, hier is niets van overdreven. Dit is één langgerekt lachsalvo. (lees de volledige bespreking)

De nummers 69 tot 72

69. Gone with the Wind 1 (Pierre Alary naar de roman van Margaret Mitchell, Standaard Uitgeverij): Pierre Alary bewerkte de roman Gone with the Wind van Margaret Mitchell (1900-1949) uit 1936 die ook heeft geleid naar een van de succesvolste films aller tijden die in 1939 werd gereleased. Clark Gable en Vivien Leigh deelden de hoofdrollen in het historische epos dat zich afspeelt voor, tijdens en na de Amerikaanse Burgeroorlog. Het boek won de Pulitzerprijs en de film reefde acht Oscars binnen. De oorspronkelijke roman is vertaald als Gejaagd door de Wind. Alary kennen we van Belladonna, een album van Conan de Avonturier, de Zorro-prequel Don Vega, Silas Corey en Sinbad. In 2014 bewerkte hij op scenario van Olivier Jouvray Herman Melvilles romanklassieker Moby Dick. Deze strip werd in het Frans uitgegeven door Soleil, maar geen enkele uitgeverij pikte deze op voor een vertaling.
70. Lucas' Wars (Renaud Roche + Laurent Hopman, Standaard Uitgeverij): "Lucas’ Wars is het extreem waarheidsgetrouwe, nauwgezet gedocumenteerde levensverhaal van George Lucas. Het introverte kind groeide uit tot een rebelse tiener, die ternauwernood ontsnapte aan de dood, waarna hij zich als wonderkind profileerde en uitgroeide tot een vaste waarde in Hollywood. Een nooit geziene making of van Star Wars, van helse castings tot de nachtmerries op de filmset. Ruzie en liefdesverhoudingen tussen acteurs, conflicten met de studio en talloze andere problemen maakten bijna een eind aan het project. Ondanks alles zal uit dit gigantische moeras een uniek werk ontspruiten, een avant-gardistische odyssee die de filmwereld voorgoed zal veranderen."
71. De Magnifieke Monet 1 (Luc Cromheecke, Oogachtend): Je kan je de vraag stellen of een album met dialogen (zoals De Tuin van Daubigny) niet meer diepgang zou hebben gegeven aan een strip over de figuur Monet, ook al kunnen waargebeurde conversaties nu eenmaal niet gereconstrueerd worden. Cromheecke heeft ervoor gekozen in dit album het beeld en de impressie die een voorwerp of een landschap heeft op de observator, de schilder, te laten primeren. Het is immers dat beeld en de verschillende lichtinvallen die de schilder fascineerden. Cromheecke brengt dit ludiek en zelfs cartoonesk in beeld, en verliest niet uit het oog dat Monet ook volop kon genieten van lekker eten, roken en comfortabel reizen. Er wordt een opvallend ruime kadrering gehanteerd met ook meerdere paginagrote tekeningen. In fine van het album worden enkele aspecten uit het leven van Monet kort toegelicht. (lees de volledige bespreking)
72. Duke 7: Dit Is Mijn Wereld Niet (Hermann + Yves H., Le Lombard): Saai was de reeks Duke niet, er was diepgang in het personage, het verhaal zat vol wendingen en de finale is vol met kogels. Alle losse eindjes worden vakkundig aan elkaar geknoopt en zo resteert een prima indruk van een van de laatste kunstjes van Hermann, een man die we vooral zullen herinneren om zijn geweldige grafische kwaliteiten. Soms sijpelt er ook in Duke nog een glimp hiervan door. Hermanns gevoel voor inkleuring is op sommige momenten ook zeer sterk. Maar soms valt ook de vreemde anatomie van lichaamsdelen op. (lees de volledige bespreking)

De nummers 73 tot 76

73. Edelweiss (Lucy Mazel + Cédric Mayen, Lauwert Uitgeverij): Dit liefdesverhaal van Cédric Mayen is based on a true story, of toch dat van zijn grootouders, of toch het romantische gedeelte. Dat van de berg en het feminisme is fictie. Althans, de berg is geen fictie. Die staat er. En feminisme is uiteraard ook geen fantasie. Vertel dat Donald Trump maar. Net als de onontkoombare Mont Blanc is Olympes kinderwens een rode draad in het boek die enkele hartverscheurende scènes oplevert. Het kleurgebruik van Lucy Mazel (Op de Barricades!) speelt daarbij een sterke rol. Schitterende, menselijke tekeningen overigens. Mazel is een meester in heel kleine, natuurlijke gebaren (een lok achter een oor steken, een sigaret uitduwen,...), blikken (van spijt, verwijt, schuldbesef,...) en houdingen (een omhelzing, gekruiste armen en benen bij ruzie, verveeld naar buiten kijken, een laatste trek aan een sigaret...). Kortom, een verhaal van hoog niveau op een hoog niveau. (lees de volledige bespreking)
74. Irena 3: Warschau (David Evrard + Jean-David Morvan / Séveriné Tréfouël, Silvester): Vervolg van de vijfdelige reeks gebaseerd op het waargebeurde verhaal van verzetsstrijdster Irena Sendlerowa.David Evrard en Jean-David Morvan hebben inmiddels een nieuwe jeugdreeks gestart die zich ook in het verzet afspeelt: De Robbedoesvrienden bij Dupuis. Morvan voegde in hetzelfde soort vertellingen over historische figuren ook de reeks Madeleine, Verzetsstrijdster aan toe, eveneens gebaseerd op een heldin uit de Tweede Wereldoorlog. Op 11 april verschijnt ook het one-shot Vaarwel Birkenau dat hij heeft geschreven, over een overlevende van het concentratiekamp Auschwitz II-Birkenau.
75. Isabelle Avondrood 10: De Baby van Buttes-Chaumont (Jacques Tardi, Casterman): Dit is het tiende album van Isabelle Avondrood. Haar eerste avontuur, Isabelle en het Monster, verscheen in 1976. Bijna vijftig jaar later wil tekenaar en scenarist Jacques Tardi een punt zetten achter deze reeks die voor hem een soort uitlaatklep was waarin hij alle fantasie kwijt kon. Het vormde als het ware een ontspannende tegenhanger voor zijn ernstige en beklijvende weergave van de Eerste en Tweede Wereldoorlog in albums zoals Loopgravenoorlog en Stalag IIB, Ik René Tardi, en een historisch werk zoals De Stem van het Volk. (lees de volledige bespreking)
76. Legende 7: Sneeuw (Stéphane Collignon + Ange, Daedalus): Tien jaar na deel 6, het laatste van Yves Swolfs, is natuurlijk heel lang in stripmiddens en een nieuw team zal dus van goeden huize moeten komen om weer aan te pikken bij de vroegere successen. En hoewel we de originele Swolfsiaanse découpage een beetje misten, hebben ze zich uitstekend van hun taak gekweten. Aangezien het verhaal dient als een opmaat voor verdere avonturen, wordt er weer kwistig gestrooid met losse eindjes en doet het kadertje "wordt vervolgd" op de laatste pagina ons echt wel hunkeren naar meer. (lees de volledige bespreking)

De nummers 77 tot 80

77. Lady Whitechapel (Julie Motteler + Nicolas Antona, Dark Dragon Books): Oorspronkelijk is Lady Whitechapel een verhaal dat in twee delen werd uitgegeven, maar Dark Dragon Books besloot de twee delen samen uit te geven in de Nederlandse vertaling (later in 2023 kwam het alsnog uit als twee softcoveralbums). Deel 1 draait vooral om de eerste onderzoeksdaden, terwijl deel 2 ons langzaam maar zeker dichter bij de dader(s) en de ontknoping brengt. Het door Antona Nicolas (De Bloemenman) geschreven scenario van dit licht erotisch dedectiveverhaal is op zich best in orde, maar bij het lezen krijgen we toch het gevoel dat vooral in deel 2 alles enigszins te snel moet gaan waardoor je de draad van het verhaal een beetje kwijtraakt. (lees de volledige bespreking)
78. Shi 6: The Great Stink (José Homs + Zidrou, Dargaud): Shi is een van de verrassingen van de jongste jaren. Scenarist Zidrou die alle betere one-shots van het vorige decennium op zijn conto heeft, schreef de reeks specifiek voor het Barcelonese grafische talent José Homs (Angelus, Millennium). Vrouwen, Japan, het Victoriaanse tijdperk en avontuur. Alles werd netjes afgevinkt. Shi schoot geweldig uit de startblokken en haalde jaar na jaar dik verdiende ereplaatsen in onze eindejaarslijsten. Vanaf deel 4 werd een vrije val ingezet in jullie waardering. Met het slotdeel van het tweeluik rond kinderarbeid slaat de reeks terug. De verhaallijn van Zidrou staat er. De twist is geweldig. In dit interview verzekerde Homs dat alles in het volgende explosief slotdeel wordt afgerond. We kijken er nu al enorm naar uit. Als Homs zijn ding mag blijven doen, wordt dit ongetwijfeld een beklijvende klassieker. (lees de volledige bespreking)
79. Gelukkig Worden in 8 1/2 Stappen (Willy Linthout + Willy Linthout / Ann Smet, Davidsfonds): Grafisch kiest Linthout ervoor om dezelfde opzet aan te houden van zijn alom geprezen roman De Jaren Van de Olifant. Een strakke bladspiegel met wafelijzerstructuur en potloodtekeningen waarbij de schetsmatige aanzet van de hoofdjes nog duidelijk zichtbaar is. In de dialogen zie je nog volop restanten van gumsporen. Essentieel vinden we die snelle aanpak deze keer niet, maar het zorgt wel voor een duidelijke eenheid met zijn andere graphic novels. De knappe uitgave doet de rest.Gelukkig Worden in 8½ Stappen overstijgt voortdurend zijn geïdealiseerde middelmaat. Hierdoor is de roman een hoopvol eresaluut aan het zelfbewustzijn geworden. Ja, dit is een boek waar we oprecht gelukkig van worden. (lees de volledige bespreking)
80. Latah (Thomas Legrain, Le Lombard): Een groep soldaten is op verkenning in het regenwoud en naarmate het verhaal vordert, blijkt dat het geen verzameling koorknapen is. Ze hebben zich schuldig gemaakt aan oorlogsmisdaden en de meningen in de groep zijn daarover verdeeld. Legrain kiest voor een rustige opbouw van de verhaallijn waardoor je al snel rond bladzijde 40 bent tot de eerste actie plaatsvindt. Tot dat moment is het vooral genieten van zijn grafische kunsten en de beklemmende vochtige sfeer van het Vietnamese klimaat. Onbewust is de groep soldaten het terrein van het mythische personage Latah binnengedrongen. Of het een legende, boze geest, demon of toch een nieuwe Predator is, ontdek je als lezer aan het einde van het verhaal. Maar voor de grote finale plaatsvindt, is er genoeg bloed gevloeid en soms gaat dat gepaard met delen van ingewanden. (lees de volledige bespreking)

De nummers 81 tot 84

81. Marathon (Nicolas Debon, Scratch Books): Debon heeft treffend weergegeven hoe atleten 42 kilometer lang een gevecht moeten leveren tegen zichzelf, de tegenstrevers, de tijd en de wind. In fine zijn er nog enkele pagina’s met foto’s en informatie over de winnende underdog, andere atleten en de Olympische Spelen van 1928. Een mooi album over een ogenschijnlijk saaie wedstrijd als een marathon. (lees de volledige bespreking)
82. Iroquois (Patrick Prugne, Silvester): De premisse van het verhaal is eenvoudig. Wat volgt is de klassieke reis op weg naar een vijand die één met zijn omgeving kan worden. Wat ons betreft hoeft het niet complexer te worden. Iroquois wordt namelijk in belangrijke mate gedragen door het prachtige teken- en schilderwerk van Prugne. Dat ligt volledig in lijn van zijn eerdere werk. Een ware lust voor het oog dus. Voor wie de vorige indianenverhalen (nee, dit is geen woordspeling) kon smaken, is Iroquois bijna verplichte lectuur. Wie van een goed pioniersverhaal houdt, en daarbij ook liefhebber is van schilderachtig tekenwerk... dit is een topper! (lees de volledige bespreking)
83. Dirkjan 29 (Mark Retera): Al jaar en dag een uitschieter aan het Nederlandse komische strookjesfirmament.
84. Tango 7: De Pijl van Magellaan (Philippe Xavier + Matz, Le Lombard): Er is niets speciaal aan de stripreeks Tango. En toch lezen we de albums dolgraag. Het is puur escapisme. Avontuur met een hoofdletter A. Maar met deel 7 slaat deze Bernard Prince 2.0 heel voorzichtig een nieuwe weg in. Scenarist Matz (De Killer, Headshot,...) en tekenaar Philippe Xavier (Conquistador, Kruistocht,...) blijven zweren bij hun flitsende Netflix-aanpak van gebalde actie, dromerige postkaartdecors en snedige dialogen. (lees de volledige bespreking)

De nummers 85 tot 88

85. Ogon 1: Zul Kassai (Kyko Duarte + Jean-Luc Istin, Daedalus): De fantasywereld van Jean-Luc Istins stripreeksen over de landen van Arran in Elfen, Dwergen, Orks & Goblins en Magiërs is inmiddels uitgebreid met Ogon, nieuwe landen in de fantasywereld van Aquilon die te vergelijken zijn met de Afrikaanse cultuur. Daarin komen onder meer rode elfen, een stam gorilla's, zwarte mensen en later ook nog giraffencentauren voor. Van de eerste cyclus van vier los van elkaar te lezen delen met complete verhalen schreef Istin het scenario van deel 1 voor Kyko Duarte, reeds een trouwe bondgenoot voor de reeksen Elfen en Magiërs. Aan een tweede cyclus van vier delen is nog niet begonnen, maar er komt wel een derde continent bij naast de gebieden in Arran en Ogon. in de landen van Ynuma kunnen Istin en zijn vriendjes zich amuseren met Aziatisch getinte volkeren en decors.
86. Six 1: Het Bloedbad van Tanque Verde (Javcier Sánchez Casado + Philippe Pelaez, Dargaud): De tekenstijl van Casado doet ons denken aan die van een andere Spaanse klepper: José Luis Munuera. Casado wisselt gedetailleerde achtergronden af met meer vlakkere decors. Naarmate het verhaal vordert, waarderen we zijn stijl steeds meer en na het dichtklappen van het album kunnen we niet wachten tot het tweede deel van deze zomertopper verschijnt. Onze honger naar een vervolg komt ook door het goed doordachte en uitgewerkte verhaal van Pelaez. De zes hoofdpersonages vormen een merkwaardig, maar intrigerend gezelschap waar genoeg diepgang in zit om ons vier albums lang te laten draven naar de stripwinkel. Hoewel er veelvuldig van personages en locaties wordt gewisseld, stoort het nergens en blijft het verhaal prima te volgen. Elk personage heeft zijn eigen verhaal en dat zorgt juist voor een mooie verdeling van de spanningsboog. (lees de volledige bespreking)
87. De Kleur van Dingen (Martin Panchaud, Concerto Books): Het album is een bijzonder origineel concept, nog nooit gezien, want we treffen hier geen personages van vlees en bloed, getekend frontaal of zijdelings of vanuit een ander perspectief, maar we aanschouwen steeds van bovenaf een duidelijke plattegrond van het lokaal of de plaats in kwestie waar op dat ogenblik iets gebeurt. Dat iets is dan veelal een conversatie tussen de betrokken figuren. Alleen gekleurde cirkels stellen die personen voor en hun positie op de plattegrond, en ze behouden hun kleur de ganse tijd. Een album dat een aparte plaats bekleedt in het universum van strips en graphic novels. (lees de volledige bespreking)
88. Dutch 1: Een Cowboy in de Peel (Anco Dijkman + Ger Apeldoorn, Uitgeverij L): Een omgekeerde western, waarbij een cowboy uit de Far West in Nederland belandt. Ger Apeldoorn broedde al lang op dit verhaal, dat na een voorpublicatie in Eppo werkelijkheid is geworden. Met tekenaar Anco Dijkman (Scarlet Edge, De Vlucht van de Condor) is er inmiddels een tweede verhaal klaar.

De nummers 89 tot 92

89. Voor Blake en Mortimer 2: De Vuurpijl (Christian Cailleaux / Étienne Schréder + Jean Van Hamme, Blake en Mortimer): De verwachtingen waren hooggespannen toen we het vervolg op De 'U' straal eindelijk konden lezen. Er waren nog genoeg losse eindjes die aan elkaar konden worden geknoopt. Grotendeels is Jean Van Hamme daar ook in geslaagd. Het verteltempo ligt nog altijd hoog, maar is toch beter te lezen dan het eerste deel. Anno 2023 komt het eerste deel nogal gedateerd over, het is dan ook al tachtig jaar oud. Daarmee respecteren we het nog niet minder. Al die tijd hebben we moeten wachten op de ware betekenis en kracht van de U-straal en dat mysterie wordt nu onthuld. De toegevoegde waarde van dit vervolgdeel vinden we echter niet heel groot. We hadden zelfs gewoon liever een nieuwe Blake en Mortimer voorgeschoteld gekregen dan een vervolg op een strip die al drie generaties geleden is verschenen. (lees de volledige bespreking)
90. Onuitgegeven Werk van Dany (Dany + Dany / Greg / A. Brouhns / Christian Godard / Hubuc, BD Must): De eerste elf korte verhalen tekende Dany tussen 1966 en 1968 voor het weekblad Kuifje tekende voordat hij met de fantasyreeks Roze Bottel doorbrak. Nog eens acht korte verhalen volgden tussen 1977 en 2011 in Kuifje en daarbuiten, waaronder een parodie op Blake en Mortimer. De meeste ervan zijn nooit eerder in een album uitgegeven. Voor de reproductie van de negentien verhalen kon BD Must gebruikmaken van Dany's originelen en de oorspronkelijke inkleuringen die als basis dienen voor een kwalitatief onberispelijke en opnieuw ingekleurde uitgave. De verhalen zijn afwisselend komisch en realistisch getekend. Het album sluit af met een kort verhaal van 13 pagina's en een cover uit 2011 die nooit eerder zijn gepubliceerd, ook niet in het Frans. BD Must heeft nog een ander album met kort werk van Dany in petto.
91. De Nieuwe Avonturen van Clifton 3: De Laatste Clifton (Turk + Zidrou, Le Lombard): Derde keer, goede keer? Scenarist Zidrou (De Adoptie, Shi, Rik Ringers) begint zich al goed thuis te voelen met deze nieuwe avonturen van Clifton. Na Spookrijders onder Invloed en Just Married is dit toch al het derde album. Maar Turk (76) vindt het nu alvast welletjes. Hij heeft werk genoeg met Leonardo, tegenwoordig ook al op scenario van Zidrou. Op Bob de Groot (82) zal hij helaas niet meer kunnen rekenen. Hij overleed in 2023. (lees de volledige bespreking)
92. De Oorlog van de Lulu's 9; Lucas (Hardoc + Régis Hautière, Casterman): "Zullen de Lulu’s, gescheiden aan het einde van de oorlog, erin slagen terug samen te komen? April 1919. Lucy, Luigi en Lucien gaan op zoek naar de andere Lulu’s, in afwachting van de ondertekening van het vredesverdrag dat een definitief einde aan de oorlog zal maken. Nadat ze in Den Haag hebben gehoord dat de boot die Lucas naar Engeland zou brengen is gezonken, gaan de drie vrienden naar Kasteel Eijsden. Het was in dit grote gebouw, dat tijdelijk dienstdoet als opvangcentrum voor jonge vluchtelingen uit bezette gebieden, waar Lucas verbleef toen hij in Nederland voor het eerst aankwam. De drie Lulu’s willen niet geloven dat Lucas dood is. Ze hopen dat hij de schipbreuk heeft overleefd en naar dit opvangcentrum is teruggekeerd. Daar wacht hen, tot hun grote verbazing, een brief in plaats van hun vriend..."

De nummers 93 tot 96

93. Landloos als de Wind (Jeroen Janssen + Arezoo Moradi, Oogachtend): Landloos als de Wind kon een hard, triestig fotoboek in zwart-wit zijn over een plaats waar je echt niet wil wonen. Voor Jeroen Janssen en Arezoo Maradi is het glas meer dan halfvol. De kleuren spatten van de pagina’s. De teksten bruisen. Samen bewijzen ze dat de mooiste verhalen echt wel achter de hoek liggen. Dit is human intrest op zijn best. (lees de volledige bespreking)
94. Buck Danny 60: Air Force One (Gil Formosa + Frédéric Zumbiehl, Dupuis): "Vlieg na Operatie Skyborg mee met Air Force One, waar Buck en zijn vrienden hun strijd voortzetten tegen Artificial Combat Intelligences die het presidentiële vliegtuig als doelwit hebben... Buck, vergezeld door de mooie Yumane, gaat per helikopter op zoek naar Sonny, die is ontvoerd door Sato. Ze vinden aanwijzingen die hen naar de Rocky Mountains leiden, zonder te beseffen dat ze recht in een val lopen... en dat het doelwit van hun tegenstanders niets minder is dan de Air Force One!"
95. De Juffrouw (Carole Maurel + Yves Lavandier, Dark Dragon Books): Heel opvallend is dat in deze strip geen nazi's voorkomen. De vijanden zijn hier Bretonse militieleden, gelieerd aan de nazi's. Het is nog altijd een taboe en ongepast hierover te spreken. Yves Lavandier (auteur, regisseur) durft het wel. Eerst was dit een idee voor een film, maar de producenten aarzelden. Stripuitgevers zagen het wel zitten en zo kwam het scenario bij Carole Maurel (Wachten op Bojangles) en die deed er iets wondermooi mee. (lees de volledige bespreking)
96. In de Schaduw van de Helden (David Sala, Concerto Books): In de Schaduw van de Helden is een indrukwekkend boek. David Sala benadert heel gevoelig de krachtige verhalen die zijn jeugd hebben bepaald. Je ziet zijn jongere ik worstelen. Je ziet hem alles een plaats geven. Je ziet hem ook opgroeien. Tegelijk gebeurt er niets bijzonders. Het boek is niet moraliserend, traumatiserend of sensatiebelust. Het is gewoon het kleine leven van een jongentje dat alles hoort, droomt en verwerkt. Oprecht en simpel. Als alles samenkomt, zoals in de prachtige, intieme scène waar hij en zijn broer op de radio The Message van Grandmaster Flash ontdekken, knettert het helemaal. Wat een verhaal. Wat een teder verhaal. (lees de volledige bespreking)

De nummers 97 tot 100

97. Druuna - Het Begin 2: Genesis (Corrado Roi / Andrea Iula + Marco Cannavò, Dark Dragon Books): Behalve een herdruk van de complete reeks Druuna in de verzamelbox verscheen ook dit vervolg op de prequeltrilogie. Het team van deel 1, tekenaar Eon en scenarist Alessio Schreiner, is compleet ingewisseld voor een nieuw team: inkter Corrado Row, inkleurder Andrea Iula en scenarist Marco Cannavò.
98. Alex Senator 14: De Eed van Arminius (Thierry Démarez + Valérie Mangin, Casterman): "Hoe kan Alex ontsnappen, wanneer hij ontvoerd wordt door barbaren in Germania? Rome, 9 voor Christus. Keizer Augustus is almachtig. Alex is ondertussen meer dan 50 jaar oud. Hij is senator. Op weg naar Atlantis ontmoet Alex zijn zoon Titus, die in Germania de officier van Tiberius is geworden. Zijn broer, Drusus, is ernstig gewond geraakt in de strijd. Aan het bed van de generaal beloven ze zijn moeder Livia terug te vinden. Maar onderweg wordt de senator ontvoerd door barbaren, voor de ogen van de kleine Arminius, de zoon van een met Rome geallieerd opperhoofd. Alex zal al zijn sluwheid nodig hebben om de angstaanjagende Germaanse krijgers te overleven. En aan de oevers van zowel de Rijn als de Tiber is het moeilijk om je vrienden van je vijanden te onderscheiden."
99. De Blauwbloezen 67: Vuur en IJs (Willy Lambil + Kris, Dupuis): Wat scenarist Kris' voornemen is met het opvoeren van het indiaanse opperhoofd Tenskwatawa wordt ons niet helemaal duidelijk. Er zal waarschijnlijk een diepere betekenis in zitten, want eerst wordt hij in een half comateuze toestand gevonden in een rivier en op het einde wordt hij opnieuw door de natuur opgeslokt. Een geweldig sterke indruk maakt Kris hier niet en als het een album van wijlen Raoul Cauvin was geweest dan waren we waarschijnlijk begonnen over een afbrokkelend monument. (lees de volledige bespreking) Het volgende albums is niet meer geschreven door Kris, maar wel door Fred Neidhardt (Robbedoes bij de Sovjets).
100. De Familie Super 2: Marcel Frikandel Weet het Wel (Willy Linthout / Steven de Rie + Willy Linthout / Ann Smet, Bonte): Na het afscheid van de stripreeks Urbanus amuseert Willy Linthout zich volop met zijn vaste team medewerkers om verhalen voor De Familie Super, de komische superheldenreeks op dorpsniveau, uit te werken. Of De Familie Super een blijvertje wordt, valt nog af te wachten, maar aan het enthousiasme van de auteurs en uitgeverij Bonte zal het niet liggen.