Hondstrouw aan het origineel

Dom. Dom. Dom. Het was een onnozel idee van Rufus Kinker om te proberen Jolly Jumper te stelen. Lucky Luke brengt het tienerboefje dan ook direct naar de nor van het dorpje Rubbish Gulch. Wat later wordt de rechtschapen cowboy onder vuur genomen door de kleine, hyperkinetische Rose en haar sullige, oudere broertje Casper. Ze willen de proviand van de cowboy. Natuurlijk mislukt hun overval en Lucky Luke neemt hen mee naar hun afgelegen berghutje. Tot zijn verbazing wonen ze er alleen. Hun ouders zijn al een tijdje weg. Ook hun broertje Rufus is nog niet teruggekeerd van een uitstap. Rufus? Damn'. Lucky Luke besluit de kinderen naar Rubbish Gulch te brengen en ze er onderdak te geven. Helaas hebben de twee de karaktertrekken van Joe en Averell Dalton. Ze zijn volstrekt onhandelbaar, ontembaar zelf. De situatie wordt op de spits gedreven als blijkt dat de boevenbende van Grubby Feller ook een eitje te pellen heeft met de Kinkers.

De nevenreeks waarin Lucky Luke door verschillende tekenaars gereanimeerd wordt, is een absolute voltreffer. Ook deze De Ontembaren houdt het niveau hoog. De keuze viel enerzijds verrassend op auteur Christian Hincker alias Blutch die ons eerder dit jaar nog omverblies met het diepgravende enigmatische Een Zee te Hoog waarop hij momenteel een vervolg voorbereidt omdat hij er nog niet over is uitverteld. Anderzijds heeft de Fransman uit Straatsburg ook al toegankelijke, grappige herwerkingen van De Blauwbloezen, Donjon Monsters en Baard en Kale getekend. Het fijne is dat zijn stijl in beide uiterste werelden ongewijzigd blijft. Zijn lange neuzen en flexibele benen passen ook perfect bij Lucky Luke. Je waant je haast in Painful Gulch. Net zoals René Goscinny gebruikt Blutch het trucje van de herhaling. De ontembare kinderen zijn iedereen een last, van bardanseressen tot kwezels. Het werkt nog steeds. Ook de herhalende commentaren van de dorpsbetweters zijn zalig. Gelukkig melkt Blutch het kindergedoe niet uit en laat hij de naijver tussen tussen de Kinkers en Fellers al snel de hoofdtoon voeren. Ook die plot is vintage Lucky Luke.

Ondanks de nouvelle vague-tekenstijl blijft deze Lucky Luke door... hondstrouw aan het origineel van Morris en Goscinny. Blutch gaat voor dezelfde grafische keuzes als de iconische schepper en dezelfde scenariotrucjes als de scenarist die de stripreeks groot help maken. Dit voelt vertrouwd en heel goed aan. In dit feestjaar voor honderd jaar Morris is dit album de smakelijke kers op de taart. Vermakelijk!

WOUTER PORTEMAN