Manara's ultieme meesterwerk?

Een van de voornaamste literaire werken uit de Italiaanse literatuur is ongetwijfeld De Naam van de Roos van Umberto Eco. Het boek kreeg wereldweide naamsbekendheid toen het verfilmd werd met in de hoofdrol Sean Connery als pater/inquisiteur William van Baskerville. Met zijn leerling Adson komt hij op een van zijn zwerftochten terecht in een vreemd klooster in het noorden van Italië waar de abt William verzoekt een verdacht overlijden te onderzoeken. Het is het begin van een zevendaagse zoektocht waarbij het duo geconfronteerd wordt met heel wat geheimen van de mensen die in en rond het klooster leven.

Dat nu net Milo Manara dit meesterwerk mag omzetten naar de negende kunst zal voor sommigen misschien een verrassing zijn. Toch is de keuze voor Manara vrij logisch. Eco zelf was een stripliefhebber die een grote bewondering had voor het tekenwerk van Manara. Daarnaast heeft de tekenaar in het verleden al meer dan eens bewezen dat hij niet alleen uitblinkt in het tekenen van wulpse dames. Met Caravaggio en in mindere mate Borgia bewees Manara dat hij veel meer was dan een erotische tekenaar en dat hij ook het serieuzere werk aankon.

In dit eerste deel van de verstripte versie van De Naam van de Roos weet Manara ons vanaf de eerste tekening mee te nemen in het boek van Umberto Eco. Het is natuurlijk geen sinecure om een boek van bijna 600 pagina's om te zetten naar een strip in slechts twee delen. Op de eerste 64 pagina's slaagt Manara er in ieder geval in om het verhaal uit het boek, zij het in een verkorte versie om te zetten in een goed volgbaar scenario dat volledig ondersteund wordt door zijn prachtig gedetailleerd tekenwerk.

De Naam van de Roos mag zich dan wel volledig afspelen in een klooster, toch weet Manara links en rechts ook zijn voorliefde voor erotische tekeningen in het geheel te integreren. Manara heeft in zijn artistieke leven al voor heel wat hoogtepunten gezorgd waar de stripliefhebber met volle teugen kon van genieten, maar met deze strip zou hij weleens zijn ultieme meesterwerk afgeleverd kunnen hebben.

Tot slot willen we vermelden dat Manara op het einde van dit eerste deel ons nog trakteert op een aantal schetsen die hij maakte voor de personages die opgevoerd worden in dit verhaal.

PETER ROTTHIER