De bladzijden keren even snel als de maag

Albert is quite a piece of work. Ondanks zijn job — Albert krijgt in dit deel zelf niet eens uitgelegd wat zijn job juist is — leek hij in de vorige delen van RIP gelukkig in zijn eigen droomwereldje te dwalen. Anders dan zijn collega’s maalde hij niet om de maden, insecten, hersenen, of al dan niet volledige lijken die hij moest opruimen. Nee, zolang hij na het werk in zijn zelf samensteld dossiertje kon lezen of bijwerken, zat hij ogenschijnlijk in zijn paradijsje. Een paradijs, want vergeleken met de situatie die zich in zijn schuilhol afspeelt — onmogelijk dat een woonst te noemen — verbleekt de gortigheid die hij op zijn werkplekken aantreft in het niets, zelfs zonder al die liters bleekwater waar ze normaal nood aan hebben.

Wat leveren de auteurs hier andermaal vakwerk! Het centraal terugkerende verhaalelement — de moord op de nieuwe collega in deel 1 — wordt eigenlijk telkens opnieuw verteld, maar iedere keer vanuit het standpunt van een andere collega. Zo komen er bij ieder album nieuwe details over die scène vrij en ook over de psyche en de levensloop van de collega’s. Het risico om daarbij in herhaling te vallen of al te veel van de verrassing te vroeg prijs te geven, is dan groot. Maar nee, scenarist Gaet’s kiest het goed, de balans is er. Sterker nog, hoe vaker deze reeks aangevuld wordt met een sterk deel, hoe meer dat uitstraalt naar de vorige delen en bewijst dat dit echt wel een sterk doordacht totaalproject is.

RIP zou je kunnen benoemen als een grotesk, maar fascinerend aftelrijmpje. Het scenario doet al opkijken, maar het is de directheid van Julien Moniers tekeningen die het totaalplaatje helemaal afmaakt. Weinig stripreeksen beelden kadavers en de vergankelijkheid van het leven zo rauw uit. De vliegen die Monier zelfs nog maar voor de aanvang gedetailleerd op het voorblad tekent, tonen hoe ernstig beide auteurs het verbeelden van al dat rauwe wel nemen. Het is vast niet iets voor iedereen, maar staat niet in de weg dat RIP deel 4 een pageturner is. Deze reeks is behoorlijk ongewoon en net daarom laat het nauwelijks los.

Er staan nog twee vervolgdelen op stapel voor RIP. Intussen schreef Gaet’s trouwens ook het scenario van het vierde deel van Catamount, dat in het Nederlands nog moet verschijnen. Die reeks wordt getekend door Benjamin Blasco-Martinez, nog zo’n tekenaar die best wel wat rauwheid in beeld kan brengen. Wie striplezer wil zijn, heeft tegenwoordig best een sterke maag.

DIEDERIK VAN DE VELDE