Earth Below Us, Hello Major Tom

Het is een boeiend debat: hoe reageer je op het op de wereld zetten van een zwaar gehandicapt kind? We horen weleens de reactie: "Ons niet gezien, hoor. Wij laten het weghalen indien we het vooraf weten. Veel te lastig!" Maar wat te doen als je in die oogjes hebt gekeken? Wanneer je die eerste glimlach hebt gekregen? Laten we het eens aan Juliette vragen. Die heeft het allemaal meegemaakt als grote zus. Door haar vroeger ouderlijk huis te bezoeken, komen de herinneringen en gevoelens allemaal terug. Haar broertje, Tom, is een astronaut. Zijn naam heeft hij te danken aan David Bowie (Space Oddity). Onze Major Tom zweefde vóór zijn geboorte rond in de ruimte. Hij heeft die grote reis nooit afgemaakt, maar bezit wel toverkracht. "Een verlamming in de hersenen", dat is een telefoontje van de dokter dat niemand wil krijgen. Tegen Juliette kan Tom spreken zonder dat de woorden zijn mond verlaten. Ze is dan ook verbaasd dat haar mama, Louise, niet gewoon zegt dat Tom gehandicapt is tegen anderen. Maar Louise wil eigenlijk gewoon mama zijn en geen ziekenzuster voor de rest van haar leven.

Major Tom maakt een echte vriend. Fier maakt papa Michel er een extra pictogram bij voor op zijn tablet. De liefde van deze ouders en zus Juliette voor Tom zijn een zalf voor ons hart. Maar wat voor prachtige momenten krijgen ze terug! Op het laatst voelen we intense emoties, traantjes zitten klaar. Maar net dan krijgen we bericht uit de ruimte van Major Tom: "Dat hoeft niet hoor, ik voel me hier reuzegoed!"

Het persoonlijke verhaal van Jean-Paul Eid (De Dame van de Ansichtkaarten) laat de tekeningen prachtig bij ons binnenkomen. Het beeld van Toms eerste stap op aarde vergelijken we graag met "That's one small step for a man, one giant leap for mankind!" Eid en zijn dochter Mathilde beleven dit verhaal echt. De broer van Mathilde, Axel, heeft een verlamming in de hersenen en geniet ten volle van het leven. Misschien toch maar best niet te vlug een oordeel klaar hebben?

CHRIS HUYBRECHTS