Over een andere boog

Of ik nooit nog een recensie wilde maken, vroeg de chef. Ik verslikte me in mijn ijskoude Pimm’s! Hoorde ik dat goed? Na tien jaar trouwe dienst! Na duizenden, of nee honderden, nou ja vele tientallen recensies die jij, lezer, naar de stripspeciaalzaken deed hollen waar onze chef zijn procentjes heeft! Dat kon toch niet waar zijn! Dat was het ook niet, want zodra ik het Saharazand uit mijn oren geplukt had, bleek de vraag te zijn of ik ook nog VAN Nooit een recensie wilde maken. Meer bepaald Nooit 2, na het vier jaar geleden door Bruno Duhamel gemaakte (en gesmaakte) Nooit. Nooit in de overtreffende trap dus, een Nooit ofte nooit dus eigenlijk. Nooit van zijn leven... ik bedoel... uiteraard wilde ik dat.

Of Nooit 2 zelf ook in overtreffende trap gaat, is minder een uitgemaakte zaak. De onverzettelijkheid van de blinde negentiger Madeleine in Nooit, die jamais wil wijken uit haar huisje op een afbrokkelende klif in Normandië raakte ook bij ons een gevoelige snaar. Maar zoals Duhamel zelf toegeeft in het dossiertje achteraan in Nooit 2 (met vooral veel technische patati patata) kon hij "onmogelijk de spanning van deel 1 herintroduceren" noch "de tegenstelling tussen Madeleine en de burgemeester rekken".

Hij nam de verstandige beslissing het over een andere boeg te gooien. Een andere boog zelfs, want naar het voorbeeld van het wereldberoemde (en door toeristen overspoelde) Étretat ontstaat er bij nog maar eens een instorting van de kliffen een soortgelijke rotsboog onder Madeleines huisje. Als die ook nog zou instorten, is ze helemaal geïsoleerd. Duhamel knipoogt hiermee niet toevallig naar de pandemielockdown, al leidt het verhaal via een vermissing naar een geheim uit vroeger tijden en een verborgen nazibunker — die ook al niet kon ontbreken in deze Normandische context.

De strijd van eenling tegen het systeem die in Nooit en ook bijvoorbeeld het knappe Valse Sporen van Duhamel centraal stond, is dat minder in dit tweede deel. Nooit 2 is meer avontuur en voorspelbaarder en minder confronterend of uitdagend dan deel 1. Toch haalt Duhamel niettemin populistische prietpraters door de mangel en is het verhaal zeker onderhoudend en vlot leesbaar voor jong en oud. Je zult van mij geen kwaad woord horen over dit boek. Nooit!

KOEN DRIESSENS