Hoopvol eresaluut

"Komaan, persen! Persen! Nog een duwtje, mevrouw Bauwens! Ja! Nu!" Even later wordt een fors gewassen jongetje geboren. Onmiddellijk kijkt de kleine met een bedrukt gezicht naar zijn ouders en begint als een bezetene te vloeken. Het zijn godverdomme armoezaaiers die geen nagel hebben om aan hun gat te krabben. Bauwens junior besluit om zijn eigen richting uit te gaan en kruipt terug in de buik van zijn moeder. Plots ziet hij een andere uitgang. Even later wordt hij opnieuw geboren uit de buik van de gynaecologe van mevrouw Bauwens. Beduusd aanvaardt de dokter het kind. Vanaf nu zal haar mooie leven enkel bestaan uit kots en kak. Haar man Jean, die enkel interesse heeft in beurskoersen, laat het allemaal koud. Ze besluiten de kleine Morris te noemen, Morris Moens. Morris denkt er opnieuw het zijne van, maar is toch blij dat hij de eerste stap om gelukkig te worden, heeft gerealiseerd. Hij heeft ervoor gezorgd dat hij geboren werd bij rijke ouders. Het is nog niemand opgevallen, maar rond Morriske zweeft al de hele tijd een zwevende bol die alles filmt. Aan de andere kant ziet de Grote Regisseur dat alles volgens plan verloopt. Morris Moens heeft alles om de ideale Mijnheer Middelmaat te worden.

We zijn amper 20 bladzijden ver en we zijn al heel gelukkig met de nieuwste graphic novel van Willy Linthout (De Jaren van de Olifant, Urbanus, De Familie Super,...) en co-scenariste Ann Smet. Dit is hilarisch, ernstig, ontroerend, keihard en heerlijk absurd. En ondanks de tsunami aan emoties zijn we volledig mee met de hele opzet. In 8½ hoofdstukken van elk 20 bladzijden laten ze Morriske opgroeien en zoeken naar geluk. Zijn leven is voortdurend balanceren tussen de top en de afgrond, maar de rode draad is hoop. Ja, het glas is duidelijk halfvol. De eerste hoofdstukken genieten we nog onbezorgd van de snel opgroeiende jongen en zijn eigengereide tegelwijsheden. Maar plots, voor we er erg in hebben, zitten we in een echt verhaal. De zwevende Big Brother-bollen komen steeds prominenter in beeld en bepalen het hele verdere leven van Morris. Het verhaal wordt een zorgvuldig opgebouwde, kafkaiaanse sf-thriller. Dit hadden we niet zien aankomen. We zijn er nog steeds niet uit of we dit een geniale plottwist vinden of gewoon jammer. Feit is dat voor we het goed en wel beseffen, aan het laatste halve hoofdstuk zijn. Wat een trip was dat!

Linthout kent zijn wereld en de klassiekers. Dit kon een from zero to hero-strip geweest zijn over de Gentse bokser Junior Bauwens, maar werd al door de eerste beslissing van de kleine Morris Moens, een eerbetoon aan Marc Sleens strip De Zoon van Nero. En wat zou de aimabele stripkenner Kurt Morrissens nu denken als hij al die Morrissen Margritte-gewijs uit de hemel ziet dalen om zo de wereld te verrijken met hun wijsheden? Zoeken we het te ver? Misschien. Het fijne met de verhalen van Linthout is dat je nooit weet of iets echt bedoeld of puur toevallig is.

Grafisch kiest Linthout ervoor om dezelfde opzet aan te houden van zijn alom geprezen roman De Jaren Van de Olifant. Een strakke bladspiegel met wafelijzerstructuur en potloodtekeningen waarbij de schetsmatige aanzet van de hoofdjes nog duidelijk zichtbaar is. In de dialogen zie je nog volop restanten van gumsporen. Essentieel vinden we die snelle aanpak deze keer niet, maar het zorgt wel voor een duidelijke eenheid met zijn andere graphic novels. De knappe uitgave doet de rest.

Gelukkig Worden in 8½ Stappen overstijgt voortdurend zijn geïdealiseerde middelmaat. Hierdoor is de roman een hoopvol eresaluut aan het zelfbewustzijn geworden. Ja, dit is een boek waar we oprecht gelukkig van worden.

WOUTER PORTEMAN