Duivels griezelig

Bijna dertig jaar al maakt de Antwerpse stripmaker Ken Broeders de stripscene rijker met zijn onmiskenbaar originele en arbeidsintensieve werk. Na vier reeksen bij evenveel uitgevers, een geweldig geïllustreerd verhalenboek en een bijdrage aan de Classix-collectie van Standaard Uitgeverij, maakte hij met De Adem van de Duivel zijn eerste echte one-shot. En wat voor een!

Het verhaal speelt zich af in Frankrijk op het einde van de achttiende eeuw, de woelige tijden net voor de Franse revolutie. In een gezellige en succesvolle plattelandsherberg leren we waardin Madeleine en haar man Jean kennen, die buiten hun uren zich ook nog eens ontfermen over het stiefbroertje van Madeleine, Benjamin. Hoewel het af en toe wat wringt tussen de bazige Madeleine en het kleine dromer-deugnietbroertje, niet in het minst omdat hij een “erfenis” is van Madeleines vader die het geluk en een bijslaap was gaan zoeken aan de andere kant van de oceaan, druipt er toch behoorlijk wat geluk van het nieuw samengesteld gezin. Dat is te danken aan de goede lobbes Jean én de zonovergoten velden waartussen de herberg zich bevindt. Aan dat geluk komt abrupt een einde wanneer op een ochtend een smogachtige nevel over het land neerdaalt. Zon en maan zijn niet meer te zien, ademen wordt moeilijk, mens en dier sterven. Het is alsof de duivel zelf met zijn adem het land teistert. En ineens hebben de kibbelende Madeleine en Benjamin enkel nog elkaar.

Vergis je niet, in tegenstelling tot wat de cover en titel doen vermoeden, is De Adem van de Duivel geen fantasyverhaal, maar een thriller die gebaseerd is op historische feiten. Net als eerder bij zijn reeks Apostata, weet Broeders een gegeven historie een heel eigen twist te geven. Het opschrift “Tekst en tekeningen: Ken Broeders” is daarbij een handelsmerk geworden, dat staat voor ongelooflijk veel sfeer. Je voelt de verstikkende mist, de letterlijk adembenemende omgeving en de verlammende angst als lezer heel nabij. Dat is in belangrijke mate te danken aan de filmische vertelstijl (denk aan Hermann in zijn beste dagen) en een fenomenaal gevoel voor camerastandpunten en timing. De doeltreffende manier om de waanvoorstellingen in beeld te brengen — wij dachten er Alejandro Amenabar in te herkennen — zijn daarbij een exponent van Broeders’ vermogen om dreiging over te brengen. En die dreiging is een album lang griezelig latent aanwezig. Mocht er tijdens het lezen plots een holle stem “Are you scared yet?” debiteren, het zou ons niet eens verbazen. We zouden ons dan enkel wat dieper in ons stripleesdekentje duffelen. En af en toe eens angstig buiten kijken om ons ervan te vergewissen dat we de maan nog kunnen zien.

PETER D'HERDT