Door de grote deur

Mannen op de rand van een zenuwinzinking. Ja, ze bestaan. En David Solomon, aka Soda, bengelt momenteel serieus over die rand. Als hij al kan slapen, droomt de politie-inspecteur ervan om zijn moeder te vermoorden, want door haar wurmt hij zich elke dag in een priesterkostuum en kan hij zichzelf niet meer zijn. Overdag vreet een politieonderzoek aan hem. De voorbije maanden werden verschillende vrouwen vermoord, steeds met een kalenderblaadje in hun voorhoofd geniet. Ook vandaag wordt een uitgewoonde prostituee terugvonden. Op haar hoofd een geniet kalenderblaadje. Verrassend genoeg komt ze opnieuw tot bewustzijn. In haar hand houdt ze een priesterkruisje vast en ze herkent onmiddellijk de dader. Het is Soda. Als toemaatje vergeet Soda wat hij op zijn veertiendaagse sessies met de politiepsychiater heeft gezegd. Zijn collega’s begrijpen er niets meer van. Geheugenverlies, slapeloosheid, moordneigingen... en nu nog de hoofdverdachte van een seriemoord. De zenuwen staan strak gespannen en Soda’s al kleine lontje wordt steeds korter.

Soda is een van die stripreeksen die de jaren 1980-1990 absoluut kleur heeft gegeven. Maar na de write's block van scenarist Tome in 2001 verscheen nog maar sporadisch een album. Deel 12 uit 2005 werd al niet meer exclusief getekend door Bruno Gazzotti die zich focuste op Alleen. Eind 2014 werd de iconische reeks even nieuw leven ingeblazen, met De Kleine Robbe-assistent Dan Verlinden, om na het overlijden van Tome in 2019 weer stil te vallen. Tot op vandaag zijn de erven van Tome het niet eens hoe de laatste 30 pagina’s van het tweeluik moeten eindigen. Naar aanleiding van honderd jaar Dupuis probeerde de uitgeverij Bruno Gazzotti nogmaals te overhalen om de reeks verder te zetten met een andere scenarist. Verrassend genoeg zei hij deze keer wel ja, maar enkel op voorwaarde dat Olivier Bocquet (FRNK, De Toorn van Fantomas) het zou schrijven. De insteek van diens geweigerde slot voor het veertiende deel, beviel Gazzotti immers enorm.

En zo hebben we vandaag eindelijk een vervolg op een van de meest geliefde stripreeksen van onze lezers. In onze Reekstop-50 staat Soda op nummer 33. Vervolg? Nee, dat nu ook weer niet. Bocquet en Gazzotti hernamen de reeks en positioneerden ze midden jaren 1980, net na de eerste delen van Luc Warnant. Geen gsm’s, geen internet, geen vastgelopen relatie met Linda en een vuil New York in vol verval. Het werkt enorm verfrissend. Bovendien besluiten de auteurs volop om Soda’s karakter uit te diepen en laten hem een straffe innerlijke reis beleven. De moordplot is hierdoor pure bijzaak geworden. Ze is zelfs zo banaal dat een beetje aandachtige lezer al op de eerste bladzijden weet wie de werkelijke dader is. Het stoort geenszins, op een deus ex machina met de zwaar getatoeëerde vrouw na. Bovendien is de Luikse Gazzotti in bloedvorm. De actie spat van de pagina’s en stuwt het ritme van het al explosieve verhaal naar Tomorrowland-regionen. O, wat hebben we dit gemist!

Deze retro-Soda is verrassend actueel en doet de inmiddels klassieke albums alle eer aan. Dit is een comeback door de grote deur.

WOUTER PORTEMAN

Lees hier ons dubbelinterview met Bruno Gazzotti en Olivier Bocquet.