Glimp

Toen Hermann met zijn westernreeks Duke begon, hoopten we vooral dat hij de reeks zou weten af te ronden. Hij werd er immers niet jonger op en anno 2023 levert Hermann nog altijd twee albums per jaar af, inmiddels op een gezegende leeftijd van 84 jaar. Nu we de reeks Duke volledig hebben, kunnen we stellen dat het niet zijn meesterwerk is geworden. Die periode situeren we toch vooral toen Comanche en Bernard Prince op hun hoogtepunt waren. 

Desondanks hebben we ons geamuseerd met de levenswandel van Morgan “Duke” Finch. Scenarist en zoon Yves Huppen maakt van hem een westernheld tegen wil en dank die weet hoe hij zijn wapen moet gebruiken. Achtervolgd door een jeugdtrauma dat zijn oorsprong vond in de tijd dat hij in een weeshuis zat met zijn broer Clem, moet Duke de demonen die zijn pad kruisen proberen te verslaan. Soms neemt het verhaal een snelle en te voorspelbare wending, maar Yves laveert vakkundig langs de scenariohobbels. Waar in eerste instantie de mijneigenaar Mullins zijn tegenstander leek, is dit later verlegd naar de voormalige directeur van het weeshuis. Achtervolgd door diens rechterhand Manolito, een groep gedeserteerde soldaten, zijn voormalige helper en de zorgen over het bedrag van 100.000 dollar en het lot van zijn voormalige vriendin en dame van lichte zeden, heeft Duke genoeg uitdagingen. Daar komen de huurmoordenaars die zijn pad kruisen nog bij.

Saai was de reeks Duke niet, er was diepgang in het personage, het verhaal zat vol wendingen en de finale is vol met kogels. Alle losse eindjes worden vakkundig aan elkaar geknoopt en zo resteert een prima indruk van een van de laatste kunstjes van Hermann, een man die we vooral zullen herinneren om zijn geweldige grafische kwaliteiten. Soms sijpelt er ook in Duke nog een glimp hiervan door. Hermanns gevoel voor inkleuring is op sommige momenten ook zeer sterk. Maar soms valt ook de vreemde anatomie van lichaamsdelen op. Veel tekenaars zijn erg bedreven in het op papier zetten van knappe vrouwen, in de latere strips van Hermann is hier weinig sprake van. De sfeer van verlaten westernstadjes, modderige paden en de ontberingen van de vele lokale mensen in hun harde bestaan, dat zijn dingen waar Hermann nog altijd zeer bedreven in is. En eigenlijk horen knappe vrouwen ook niet in zo’n ruwe omgeving thuis., wel in de armen van Mike Steve Blueberry.

DAI HEINEN