Traag maar bloedmooi

Kenners van het beeldverhaal hadden ernaar uitgekeken: eindelijk krijgt Floc’h de kans een verhaal van Blake en Mortimer te tekenen. De stijl die Kuifje groot maakte, mag nu voluit gaan voor kapitein Blake en professor Mortimer. De plot van De Kunst van het Oorlogvoeren is vrij rechtlijnig. Beide vrienden zijn voor het eerst te gast in de grootste stad van de VS, New York, waar een VN-conferentie plaatsvindt met als doel het behoud van de wereldvrede. Tijd van de actie is onbestemd. Het prachtige gebouw van de Verenigde Naties waar de Algemene Vergaderingen worden gehouden in Manhattan is nog nieuw. De secretaris-generaal die opduikt, lijkt de Zweed Dag Hammerskjöld te zijn, en die was in functie van 1953 tot 1961.

Al gauw blijkt dat de grote vijand van de onafscheidelijke en integere vrienden ook aanwezig is. Olrik doet zijn intrede en stelt politie en vrienden voor het ene raadsel na het andere. Topfunctionarissen onderschatten de dreiging die van de man uitgaat en Blake en Mortimer hebben het niet gemakkelijk met de zenuwarts Helen Shapiro, die de ‘kolonel’ behandelt. Na zowat honderd pagina’s (de tekeningen zijn groter uitgevoerd dan traditioneel, waardoor het lezen vooruitgaat) ontstaat een climax wanneer Olrik het pleit lijkt te gaan winnen en de Algemene Vergadering dreigt te saboteren.

Scenaristen Jean-Luc Fromental en José-Louis Bocquet hebben mooi werk afgeleverd in de lijn van de prestatie van Floc’h. Het verhaal doet origineel en zeer Amerikaans aan. Toch sluit het aan bij de welbekende traditie, zoals in het gebruik van Amerikaanse limousines en militaire en burgerlijke vliegtuigen. En verder in de thematiek van psychiatrische problemen en hun moeizame behandeling, met een rol voor artefacten uit de oudheid, met iconische voorwerpen zoals in dit geval de soep van Campbell’s (een beroemd schilderij van kunstenaar Andy Warhol) en een knipoog naar het schilderij Gas (1940) van Edward Hopper, de plechtstatige spreekstijl van vooraanstaande vrienden, de cultuurelementen zoals het antieke Chinese boek van generaal Sun Tzu, enzovoort. Een toets menselijkheid maakt dat het duo nu zoals volwassenen in de middenleeftijd na een drukke dag... gewoon uitgeput zijn. De heren doen minder dan in sommige albums aan fysieke gevechten, wat hen geloofwaardiger maakt. Helemaal naar het leven van striphelden, die met onverwachte uitdagingen te maken krijgen, is de suggestie een Zwitsers officiersmes op zak te dragen.

Een kleine onjuistheid is de schatting die de professor maakt over het aantal inwoners van New York op pagina 51. Hij neemt het getal 13 miljoen in de mond terwijl het aantal in 1979 nog maar 11 miljoen betrof. Een beetje naïef in de context van de Russische en de Israëlische oorlogen vandaag lijkt de slotboodschap: "Laat de VS en Rusland vrienden blijven, dan zal de wereldvrede verzekerd zijn."

De tekeningen die een prachtige uitgepuurde klare lijn brengen, vragen een mentale aanpassing van de lezer die vertrouwd was met de reeks. Die tekeningen zijn minder gedetailleerd en groter uitgevoerd. De eenvoud komt de zeggingskracht geregeld ten goede. Het verhaal bevat minder tekst en komt wat trager op dreef, maar leest onderhoudend en de Amerikaanse sfeer is uitstekend opgeroepen. Het verhaal bereikt wellicht niet de hoge pieken van spanning en verwondering die de beste albums kenmerken, maar dit nieuwe album is beslist een onmisbaar 'koesterkleinood' voor ieder met een stripbibliotheek én voor elke Americanofiel. A thing of beauty is a joy forever!

STEF HUBLOU