Opzij, opzij, opzij

De cryptozoöloog professor Sneutvelmans is in alle staten. Zijn vriend en dierenarts Bora bracht hem op de hoogte dat hij onlangs in zijn praktijk een raar dier had onderzocht. Een soort geelzwarte, kleine aapbeer met een staart van wel acht meter. Dit zou wel eens de mythische Cola Cola kunnen zijn! En het beest zit dan nog eens opgesloten in Brussel, klaar om naar de Zoo van Antwerpen getransporteerd te worden. Daar moet hij een stokje voor steken. De Cola Cola hoort toe aan zijn departement van het Natuurhistorisch Museum in Brussel. Het is zijn unieke kans om de voorpagina’s te halen van elke nationale krant. Ja, misschien zelfs die van Humoradio of Kerk en Leven! Maar professor Sneutvelmans is niet de enige die op zoek is naar het beest. Ook de jonge Franz Van den Bossche en zijn klasgenoten willen hun langstaart weer in hun armen kunnen sluiten. Beiden komen bijna op hetzelfde moment aan in het asiel. Het beest is wakker!

Het Beest vertelt hoe een marsupilami per ongeluk verzeild is geraakt in het Brussel van midden de jaren 1950. Voor scenarist Zidrou is dit tijdsvak de aanleiding om niet alleen de naweeën van de Tweede Wereldoorlog op te diepen, maar ook om volop een open doekje te geven aan tekenaar Frank Pé. Zo neemt hij ons mee naar het Natuurhistorisch Museum zoals het er uitzag nog voor Ragebols De Droom van de Walvis, en naar de stoffenhandel Waucquez waar nu het Brusselse Stripmuseum zit. Daarnaast trekt Zidrou, net zoals Yann in zijn Robbedoezen, een immens blik cameo’s open. Iedereen komt aan bod. Schooldirecteur Jijé, leraar André Franquin, veearts Jean Roba, Frankenstein, dr. Doxey's dronken paard uit Lucky Luke, De Mesmaeker en veel, heel veel Kuifje. Alle kraken nog aan toe. Nog eentje voor de freaks: cryptozoöloog Sneutvelmans is geïnspireerd op Bernard Heuvelmans. Als trouwe vriend van Hergé en Henri Vernes (Bob Morane), hielp hij hen vaak met zoölogische raad voor hun strips. Waar bij Yann de overdaad aan cameo’s vaak een vlotte lezing in de weg zitten, zorgen deze bij Zidrou voor wat body aan het flinterdunne verhaal. Want deel 2 van Het Beest is helaas niet meer dan een rennen-springen-vliegen-vallen-opstaan-en-weer-doorgaan-verhaal. Af en toe zoekt Zidrou naar diepgang — vooral via leraar Hendrik Van Dale — maar vergeet hij door te duwen op het emotieknopje. Dat reduceert het slotdeel tot een al bij al luchtig actieverhaaltje met een onontkoombaar, wat geforceerd einde.

Het Beest zal zeker niet de beste strip zijn die je dit jaar zal lezen, maar alleszins wel een van de mooiste. Elke pagina is speciaal geschreven voor toptekenaar Frank Pé. Als hij met zijn marsupilami los mag gaan in het art-nouveaudecor van het Stripmuseum weet je dat je prachtige prenten kan verwachten. Pé neemt ook alle tijd. Net als in een manga deelt hij de actie op in meerdere, adembenemende pagina’s. Ze zijn allemaal om in te kaderen. Wat een tekenaar!

Het Beest is een strip die elke stripliefhebber zou willen doodknuffelen, maar die helaas de torenhoge verwachtingen niet heeft waargemaakt. Nostalgische tekenaarsstrip.

WOUTER PORTEMAN