Bernard ‘Corto’ Prince

Beroepsavonturiers Tango en Mario zijn met een luxueuze catamaran in Manilla, de hoofdstad van de Filipijnen, aangekomen. Straks geven ze het roer af aan de eigenaar. Maar de miljonair heeft het te druk om zijn boot te komen oppikken en vraagt het duo of ze nog zes weken langer kunnen babysitten op zijn jacht. Dit luilekkerleventje is het ideale scenario voor Mario, die maar al te blij is weer vaste grond onder zijn voeten te hebben. Voor Tango slaat de verveling echter al snel toe. Hij gaat op zoek naar de pijl van Magellaan. In 1521 waren Magellaan — ja, die ontdekkingsreiziger die als eerste de wereld rondvoer — en zijn conquistadores betrokken in een bloederig gevecht met het Filipijnse stamhoofd Lapu Lapu, de lokale Ambiorix. Magellaan stierf er door een vergiftigde speerpunt in zijn voet te krijgen. Hierdoor was niet hij, maar zijn slaaf Henrique degene die de wereld als eerste rondvoer, maar we wijken af. Tango wil die beruchte pijl of speerpunt zoeken en denkt die te vinden op een van de piepkleine eilandjes in de buurt. Het avontuur lonkt!

Er is niets speciaal aan de stripreeks Tango. En toch lezen we de albums dolgraag. Het is puur escapisme. Avontuur met een hoofdletter A. Maar met deel 7 slaat deze Bernard Prince 2.0 heel voorzichtig een nieuwe weg in. Scenarist Matz (De Killer, Headshot,...) en tekenaar Philippe Xavier (Conquistador, Kruistocht,...) blijven zweren bij hun flitsende Netflix-aanpak van gebalde actie, dromerige postkaartdecors en snedige dialogen. Maar net zoals in hun graphic novel De Slang en de Coyote nemen ze nu meer tijd. Deel 7 is dan ook het eerste deel van een tweeluik. De plot wordt meer gefundeerd, onder andere door een lange flashback naar de strijd tussen Lapu Lapu en Magellaan. Er zit vooral een grote scheut Corto Maltese in het verhaal. Nee, niet het esotherisch gedoe van de latere delen, maar het onderkoelde avontuur van De Ballade van de Zilte Zee. Ook Tango gaat op schattenjacht, komt in contact met een maf stamhoofd, durft al eens in een rieten peacockstoel te zitten en waagt zich — eindelijk — eens aan een Argentijnse tango. Kleine referenties, maar met toch wel enige impact. Het geeft de rechttoe rechtaan avonturenreeks extra diepgang. Grafisch trekt Xavier zijn stijl van De Slang en De Coyote door en bulkt het album van paginabrede prenten. Hierdoor zakt het ritme automatisch wat terug, maar dat stoort niet. Gecombineerd met een donkerder inkleuring zijn we vooral benieuwd waar de reeks ons zal brengen. In dit interview licht Xavier alvast wat van de sluier op.

In De Pijl van Magellaan slaan onze twee geliefde avonturiers een iets andere weg in. De rechttoe rechtaan avonturen in de geest van Bernard Prince krijgen extra diepgang. Die keuze bevalt ons uitermate. Toffe reeks.

WOUTER PORTEMAN