Flamboyante sigaretten

Er zijn nog van die strips die je je herinnert waar en wanneer je ze gekocht en gelezen hebt. Malaterre is er zeker zo een. Het was september 2018 en we waren toevallig aanwezig op de Franse boeklancering. Machtige cover, vette dédicace,... maar de magie begon pas toen we ’s avonds de strip lazen. Wat was dat! In ons jaaroverzicht voor Stripspeciaalzaak.be noemden we Malaterre toen onze kers op de taart van het straffe stripjaar. Vandaag, dik vier jaar later, is het vaak bekroonde Malaterre bij onze zuiderburen een heuse referentiestrip geworden. Het album waarmee Parijzenaar Pierre-Henry Gomont zich op de kaart heeft gezet, is nu eindelijk en meer dan terecht vertaald door Sherpa, niet in één album zoals in het Frans, maar als een tweeluik waarvan deel 2 nog moet verschijnen. We hebben dat eerste deel (met interview!) niet afgewacht en haalden het album uit onze uitpuilende boekenkast. Na enkele bladzijden was onze euforie weer helemaal terug. Wat is die Gomont toch een geweldige verteller en tekenaar! Wat een strip!

Malaterre vertelt het half fictieve levensverhaal van ene Gabriel Lesaffre in korte hoofdstukjes. Beginnen doen we met zijn dood. Het moest er toch eens van komen. Tot aan zijn hartinfarct was Gabriel gewoon zichzelf: een antipathieke, opvliegende neo-koloniaal die zowel van slijmen als uitkafferen zijn handelsmerk maakte. Maar terzelfdertijd had de alcoholverslaafde kettingroker een passie. Hij moest en zou het prachtige, honderdjarige familiedomein Malaterre, ergens diep in de jungle van equatoriaal Afrika, zijn grootsheid teruggeven. Alleen had hij geen kaas gegeten van bosbouw en zakendoen en van het vaderschap... Hij wist niet hoe hij van zijn kinderen moest houden en toch keken ze eigenlijk naar hem op. Ach, zijn hele leven was een trieste kroniek van een aangekondigde dood. Alsof hij zich moet verantwoorden voor zijn hoofdfiguur, legt Gomont in de volgende hoofdstukken uitvoerig uit waarom Gabriel de klootzak is die hij nu eenmaal is. En toch is er iets wat ons aantrekt in Gabriel. Om zijn droom waar te maken, lokt hij zijn twee oudste kinderen mee naar Afrika, weg van hun moeder en jongste broertje. Mathilde en Simon staan versteld van de grootsheid van Malaterre en de schoonheid van het land. Maar al snel zijn zaken belangrijker dan het welzijn van zijn kinderen, en Gabriel dumpt hen op kamers dichtbij een school. Wat volgt is een geweldige evenwichtsoefening van latent vaderschap, delicate familiebanden en ontluikend tienerleven in een altijd broeierig Afrika.

Grafisch is Pierry-Henry Gomont een krak. Zijn Christophe Blain-stijl is ruw, hoekig en even vurig als de sigaret van zijn hoofdfiguur. Maar achter die flamboyante art brut schuilen tekeningen die barsten van de details. Als een jungle duizend blaadjes nodig heeft, dan staan die er. Als een stalen hek honderden pijlers heeft, dan tekent hij die. Grafisch jongleert hij met tekstballonnen en vult ze zoals Christian Lax in De Kraai vaak met tekeningen. Ook de rook uit Gabriels sigaret is een expressief personage op zich. De max! Het kleurgebruik maakt het helemaal af. De sfeervolle groen-rode retrotinten voeren de hoofdtoon. Dit is zo mooi.

Malaterre is het flamboyante verhaal van ambigue vaderschap, hopeloze ambitie en aangekondigd falen, en dit allemaal verpakt in een pakkende grafiek. Het stripjaar kan niet mooier starten.

WOUTER PORTEMAN