The Batman 2.0

De kanker overwoekert New York. Corruptie, machtsmisbruik, politiek gekonkelfoezel,... het houdt niet op. Bovengronds regeert de rechterhand van de burgemeester, bouwmeester Solomon, de stad. Hij bouwt onverdroten de stad vol. Zijn pronkstuk is een gigantische brug die New York onafhankelijk maakt van de metrolijnen. Ondergronds zijn de mollen actief. Zij graven de metrolijnen uit, herstellen de wagons, maar zijn vandaag vooral bang van wat hoog boven hun hoofd afspeelt. Nu hun lokale superman, de vakbondssecretaris Kenneth Clarke, vermoord is, zijn ze strijdvaardiger dan ooit. Weten zij veel dat de machtskanker ook bij hen woedt. Op het kruispunt van beide werelden speelt een klein Shakespeare-toneelgezelschap een cruciale rol. Opvallende liefhebber is Blacksad. Als een magneet trekken hij en zijn makker Weasel alle boven- en ondergrondse problemen aan.

De Maskers Vallen is een Blacksad grand cru. In dit tweede verkwikkende deel vallen de maskers effectief af en wordt de polar perfect op de spits gedreven en perfect, zeg maar episch, afgerond. Grote klasse. Bij een tweede en derde lezing komen zoveel extra laagjes uit het scenario naar boven gepiept. Scenarist Juan Díaz Canales koos ervoor om de Shakespeare-adepten net het wat onbekendere Julius Caesar op de bühne te laten brengen. In dat stuk is de geboren rechterhand Brutus een echte idealist, ondanks zijn misdaad. Maar hoe nobel zijn motief ook mag zijn, verraad blijft verraad. Soms ondersteunt een detail een hele plot.

We hebben nog wat analytisch gemierenneuk. Tijdens een repetitie kan de actrice in het tegenlicht één aandachtige toeschouwer ontwarren, namelijk Blacksad. Maar dan wel met het puntige silhouet van Batman! Wel, zonder veel extra verbeelding kan je deze Blacksad lezen als een alternatieve, niet-nachtelijke versie van een Dark Knight-verhaal. De verdoemde stad, die ene politiecommissaris die Batman wel nog steunt, de knappe rol van de nevenpersonages,... Grafisch doet Juanjo Guarnido lustig mee. Er is zelfs een actiescène waarin Blacksad als een schaduw een extra versnelling inzet. De keuze om van Clarke een vleermuis te maken, vinden we extra grappig. Enzovoort, enzovoort.

Relevant is dit allemaal niet. Belangrijker is dat ook deze Blacksad weer een lust voor het oog is. Weg zijn de halve schetsen van het wat ontgoochelende Amarillo. Dit is weer ultrastrak en dynamisch getekend. De Spanjaard wisselt overgedetailleerde decors en massascènes af met expressieve gezichten in lege decors. Een forse flashback rond de moordende meeuw tekende hij in de stijl van Vincent van Gogh. Net die stijl vind je later ook terug in de tekeningen die de zoon van de meeuw tekent. Geweldig. En dan is er nog de keuze voor de dieren. Bovengronds is de sterke man Solomon een slechtvalk. Een dier dat torenhoog alles overschouwt en dan razendsnel zijn prooi neerslaat. Ondergronds is de nieuwe sterke man een naakte molrat. Wellicht niet toevallig het enigste zoogdier dat immuun blijft voor elke kanker. Opvallend is dat Guarnido ons ook op de juiste momenten doet schaterlachen. Zo ligt er in het mortuarium een heuse olifant onder een wit doodslaken. Gestikt in een pinda. Of neem nu de line-up in het politiebureau waar Weasel staat te bibberen naast een stoere tijger, wrattenzwijn, waterbuffel en mandril. Die prentjes zijn ronduit hilarisch. Ook verrassend is dat de personages elkaar vaker aanspreken met hun generieke beestennaam en daaraan zelf de bijhorende eigenschappen koppelen. Ze gaan er nu vanuit dat dieren hun karakter waarmaken. Politiehonden kunnen niet door de deur met katten. Het gaat gelukkig verder. Een zilvermeeuw moet wel agressief en opportunistisch zijn. Een parmantige Victoria Kroonduif zal wel de ideale maîtresse voor een geile bever zijn,... Het klopt ook allemaal. Zeedieren zal je bijvoorbeeld nooit boven water zien. Guarnido kiest ook zelden voor de gemakkelijkste weg in zijn bestuarium. Naakte molratten, spitsmuizen, stekelvarkens, schoenbekooievaars,... Allen hebben hun rol in hun habitat. Dit is zo knap. Dit blijft vooral zo knap.

We hadden wat last van gewenning toen we deze Blacksad voor het eerst lazen. Je weet dat dit goed zal zijn, maar je kent het kunstje nu al wel. Toch is dit allerminst vanzelfsprekend. Na enkele leesbeurten ontvouwt ook nu weer de ware pracht van dit tweeluik. Wat het Spaanse topduo hier aflevert, is allerminst evident en gewoonweg machtig. Blacksad is en blijft van het allerbeste wat de stripwereld te bieden heeft.

WOUTER PORTEMAN