Apocalypse Now

November 2020. Uit pure nieuwsgierigheid kochten we Negalyod van de ons onbekende Franse tekenaar Vincent Perriot. Het zag er tof uit... En of het tof was! Het verhaal van een dinosaurussenherder die het land redde van totale uitdroging en terloops van de totale dictatuur, was machtig. Op elke pagina struikelden we over de referenties of lichte variaties van decorstukken, personages en verhaallijnen die we al beter hebben gezien in films (Mad Max, Star Wars,...), de bijbel en andere stripreeksen, zoals Simon van de Rivier, De Duistere Steden, Axel Moonshine, Ravian en veel, heel veel Mœbius. De stedelijke scènes uit De Incal, de woestijnen van Edena en de haast identieke tekenstijl. Alles wat we maar konden bedenken, zagen we in Negalyod passeren. Het was een schaamteloos feest van herkenning. Maar het kon ons niet schelen. Het was maf en bovendien straf getekend. Ja, Negalyod was de verrassing van 2020.

Even groot was ons verrassing vorige week. Na drie jaar lag er plots een vervolg van Perriots successtrip in onze stripspeciaalzaak. Die moesten we hebben. We springen onmiddellijk twintig jaar later. De ultratechnologische stad is totaal vernield. Van uitdroging is geen sprake meer, integendeel. Bijna de hele planeet is opgeslorpt door de fors stijgende zeespiegel. Bovendien stopt het niet met regenen. De apocalyps is wel heel dichtbij. Onze dinofluisteraar Jarri en de rebellenstrijdster Koriënze wonen nu op een kunstmatig eiland van aan elkaar vastgeknoopte boten. Bovendien hebben ze nu twee flinke tienerdochters. Naneï jongleert met alle soorten wapens en de blinde Iriana beschikt over bovennatuurlijke gaves. Als piraten hun idyllische gemeenschap vernietigen, infiltreert Koriënze kort nadien in het vijandige kamp. Haar wraak zal zoet zijn.

Waar de vorige Negalyod uitblonk in amusant sf-vertier, is het nu grotendeels kommer en kwel. Het einde van hun wereld is echt nabij. De apocalyps zorgt voor adembenemende tekeningen van de natuurkrachten die de laatste restanten van hun ooit zo krachtige technologische beschaving van de kaart vegen. Vincent Perriot gaat tot het laatste gaatje in zijn vernietigingsdrang. Alles is erover. Zo wordt er op een bepaald moment een pterodactylus uit de lucht gebliksemd. De wereld gaat echt om zeep en het ziet er geweldig uit. Terwijl de grafiek topt, zweeft het verhaal de eerste vijftig pagina’s ergens in het ijle. Het gaat overal en nergens naartoe. Pas als Perriot zich focust op het pure avontuur, vindt de Fransman in zijn apocalyps de rode draad terug. Uiteindelijk levert hij nog een bevredigend, maar toch surreëel verhaal af.

Grafisch is Negalyod een juweeltje. Helaas hebben we het gevoel dat Perriot zich in deel 2 heeft vertild aan zijn ambitieus apocalyptisch epos. Eentje voor de durvers.

WOUTER PORTEMAN