Het laatste aards paradijs

Na de Eerste Wereldoorlog worstelt Duitsland met zichzelf en gooit zich in armen van de nieuwe politieke held Adolf Hitler. Dr. Friedrich Ritter ziet het anders en besluit samen met zijn maîtresse Dore Strauch te emigreren naar de Galapagos, de enige plaats ter wereld waar sommige dieren niet bang zijn van mensen. Het idyllische eiland Floreana, amper een goede vierkante kilometer groot, maakt alles waar Ritter van droomde. In dit aards paradijs kunnen hij en zijn vriendin zich geestelijk en fysiek ontwikkelen volgens de filosofie van hun idool Nietzsche. Zij zullen de eerste echte übermenschen zijn die werkelijk de kracht hebben gehad om zich los te rukken van de kudde. Maar al snel kruipt er veel meer tijd in fysiek overleven dan in geestelijke ontplooiing. Dore mist het echte leven en stuurt geregeld brieven via voorbijvarende boten naar haar familie. Deze verkopen haar escapisme aan de pers. Buiten Dores weten om worden de avonturen van de nieuwe Adam en Eva wereldnieuws. Waar Friedrich altijd voor vreesde, gebeurde dan ook. Enkele andere gelukzoekers willen er ook hun hemel vinden en vestigen zich op het voormalige pirateneiland. Onder hen de zelfverklaarde barones Eloise van Wagner Bosquet die er samen met haar twee minnaars een groot hotel wil openen.

Genkenaar Michaël Olbrechts is nooit het snoepje van de maand geweest. Hoewel elk van zijn graphic novels (De Allerlaatste Tijger, Vierenveertig na Ronny, Het Reigersnest) telkens beter was dan zijn voorganger, bleef hij altijd wat onder de radar. Met Galapagos steekt hij eindelijk zijn kop serieus boven het maaiveld. Dit waargebeurde (!) verhaal over hoe mensen de hel zijn voor elkaar zit hem als gegoten. Je voelt zijn grafische liefde voor de natuur. Uit de dialogen voel je zijn passie voor mensen. Maar je voelt vooral zijn vakkennis. Dit zit gewoon perfect in elkaar, zowel qua scenario als qua grafiek. De tekeningen zijn spannend, lichtjes theatraal, maar altijd juist. De warme kleuren en de onverwachtse paginagrote tekeningen maken het helemaal af. Olbrechts bouwt zijn sociale thriller Bolero-gewijs op. Het begint kalm en rustig, maar elk personage voegt er een nieuwe dimensie aan toe. Galapagos wordt steeds opzwepender. Af en toe kunnen we ontsnappen uit die maalstroom als hij via stille flashbacks ons laat kennismaken met de beweegredenen van de personages. Het maakt er het verhaal alleen maar rijker door.

Galapagos hield onze aandacht moeiteloos vast van begin tot eind, schudde ons door elkaar en liet ons met een grote wauw achter. Galapagos is hét visitekaartje van Michaël Olbrechts. Laat die buitenlandse vertalingen maar komen. Pure klasse.

WOUTER PORTEMAN