De foute held

In de dikke Kuifje-special bulkt het van de helden. Bijna allemaal stoer en onkreukbaar. De latere Jonathans en Buddy Longways waren iets gevoeliger, maar even deugdzaam. Maar dat is het verleden. Vandaag is een van de leukste verrassingen uit het fonds van Le Lombard de albums rond de ruiterlijke confessies van Dragon Dragon. Deze Franse officier is geen held. Zelfs geen antiheld. Hij is de ultieme foute held. Nu ja, held... Hij is een mooiprater, een genadeloze opportunist, geboren fraudeur en vooral een onverzadigbaar seksdier. Of zoals hij het zelf zegt toen hij door enkele burgers wordt beschuldigd van verkrachting van iemands vrouw, iemands man en de lokale pastoor: “Ah neen. Dragon Dragon verkracht niet! Dragon Dragon neemt en bemint iedereen vol passie en vuur”, waarop hij nog maar eens neergeknuppeld wordt door de woedende menigte. Dat is Dragon Dragon. Maar steeds raakt de man er op een zalige manier mee weg.

In het tweede deel redt het Franse leger België — wat toen in se nog niet officieel bestond — van het juk van de Oostenrijkers. Om ons land te belonen, bezetten de Fransen het maar tot er ooit officiële verkiezingen komen. Dit is het moment voor Dragon Dragon om op het voorplan te treden. In opdracht van zijn beschermheer, de veelgeprezen citoyen Danton, berooft hij ons landje van alle iconische schilderijen van de Vlaamse meesters en vervangt ze door vervalsingen van zijn kroegmakker, ene Wijnspons. Het is een eclatant succes! Ze zijn eindelijk schatrijk.

Scenarist Nicolas Juncker (Alleen in Berlijn) kiest hier slim voor de Lucky Luke- en De Blauwbloezen-aanpak. Ook hij start met een bestaande, historische gravure en verweeft er vervolgens een fictief verhaal rond. Maar Juncker gaat een stap verder. Zijn Blutch is immers Dragon Dragon. Zijn paard Arabesk valt niet braafjes neer als de strijd begint. Nee, Dragon Dragon schiet het dier gewoon een kogel door het hoofd om zo een bloederige veldslag te ontlopen. Alles is erover bij de dragonder. En het is zalig. Aan de tekenpen staat een van Vlaanderens grootste talenten, Simon Spruyt (De Tamboer van Borodino, Papa Zoglu, Bouvaert, Elegie voor een Ezel en ander moois). De Ruiterlijke Confessies van Dragon Dragon is toegankelijker getekend dan zijn solowerk, maar boet niets in aan spankracht. Het plezier spat van de pagina’s. Bovendien wordt al dat schoons nog afgesloten met een even grappig dossier waarin onder andere de gravure rond het verraad van generaal Dumouriez wordt becommentarieerd door Dragon zelf.

Er is slechts één b-mol. Het album eindigt waar het volgende al mee zal beginnen. Net zoals bij de Robbedoezen van Yoann en Fabien Vehlmann, doet die aankondiging ons watertanden naar het nieuwe verhaal. Het haalt tevens het huidige avontuur wat onderuit. Alsof men indirect wil zeggen: "Dit was minder goed, maar de volgende ontboezemingen worden wel de max." Die aankondiging, hoe beloftevol ze ook is, is helemaal niet nodig. De Belgische memories van Dragon Dragon zijn op zich al geweldig.

In een normale wereld is het onmogelijk om sympathie te hebben voor een geile, opportunistische lafaard als Dragon Dragon, maar de auteurs slagen in het onmogelijke. We drukken met plezier dat stukje crapuul aan onze borst. Dragon Dragon is de ultieme foute held. De max. Topper.

WOUTER PORTEMAN