Zo dichtbij, zo ver weg

Roland en zijn vriendin Fabienne zijn probleemloos aangekomen in de Zuid-Franse badstad Palavas-les-Flots. Eindelijk kunnen ze genieten van hun weekje vakantie. Volgens de nota’s van de immer goed voorbereide Roland kunnen ze echter maar inchecken om 14.00 uur. Niet erg. Roland sluit netjes de wagen en ze gaan samen wat flaneren op de zeedijk. De zon schijnt heerlijk, maar het waait. Het waait echt fors. Plots komt een losgerukt metalen reclamepaneel hun richting aangewaaid. Voor ze het beseffen, wordt Roland onthoofd door die vliegende guillotine. Fabienne staat erbij en kijkt ernaar. Onbewogen. Met verstomming geslagen. Al vlug is de politie massaal ter plaatse om de vele toeristen en Fabienne te troosten. Maar het dringt niet door bij haar. De politie vraagt haar om nog een paar dagen in Palavas te blijven. Dit is geen probleem. Ze heeft toch vakantie en alles is geboekt. Meer nog, Roland had de hele week minutieus gepland in zijn agenda. Van stierengevechten over strandwandeling tot countryavond. Fabienne besluit alles netjes af te werken en het maximale uit haar vakantieweekje te halen.

Ik Blijf Hier is het meest ongeloofwaardige scenario dat we in jaren hebben gelezen. Eén enkele keer lijkt Fabienne te breken. Maar dat was maar één enkel prentje. Scenarist Lewis Trondheim (Donjon, Kobijn,...) laat haar systematisch het onverwachte negeren waardoor ze zich volledig in het geplande en voorspelbare kan wentelen. Dit ultieme wegcijferen voelt ongelofelijk bizar, maar toch sympathiek, melancholisch en uitermate breekbaar aan. Haar ontmoeting met de empathische prullariaverkoper Paco biedt het nodige humoristische en gevoelige tegengewicht. Plots is Fabienne heel dichtbij, maar tegelijk heel ver weg. Hoe dan ook, de Fabienne zonder haar Roland blijft een enigma. Of niet? De banale ontmoeting met een blaffende hond doet ons immer twijfelen wie er nu het best naar het leven kijkt. Wat is dit een knap opgebouwd scenario. Ongeloofwaardig maar machtig!

Ook grafisch is Ik Blijf Hier een voltreffer. De Fransman Hubert Chevillard versterkt met zijn vrolijke, toegankelijke tekeningen het heerlijke strand- en vakantiegevoel. In die gezelligheid bekijkt Fabienne wat er rond haar gebeurd. Haast onbewogen alsof ze een masker draagt. Haar ogen zijn dan ook honderd pagina’s lang twee kleine potloodstreepjes. Neutraler kan niet. De rigide wafelijzerstructuur van de bladschikking versterkt de rigide planning van haar Roland alleen maar, alsof er niet mag en kan afgeweken worden. Af en toe breekt gamedesigner Chevillard door deze muur met een geweldige vakantietekening.

De uitermate toegankelijke graphic novel Ik Blijf Hier laat ons verbouwereerd achter. Volstrekt ongeloofwaardig, maar intrigerend tot de allerlaatste bladzijde. Prachtige vertaalvondst van uitgeverij Scratch Books!

WOUTER PORTEMAN