Machtig, gewoonweg machtig

De in het Frans als one-shot verschenen western Hoka Hey! stond vorig jaar met stip genoteerd op elke shortlist voor zowat elke mogelijke Franstalige stripprijs. De strip haalde alle mooiste publieksprijzen binnen, zoals de Prix de Canal BD (een groepering van 143 onafhankelijke stripspeciaalzaken), beste beeldroman van de luisteraars van RTBF-radio Première en de Prix BdGest’Arts (het grootste Franse stripforum en stripdatabank). Straf. Daedalus besliste om het album in het Nederlands in twee delen uit te brengen. Met hoge verwachtingen lazen we vorige maand het eerste deel. Het was goed, heel goed zelfs. We misten echter die ene vonk die ervoor zorgde dat zowat alle Franstalige stripliefhebbers massaal overstag gingen. Die brandende lont in het kruitvat zit duidelijk in het pas verschenen slotdeel. Daarin wordt een versnelling hoger geschoten. Maar wat een tweeluik is dat geworden, zeg!

Hoka Hey! vertelt het verhaal van Georges, een Lakota-weeskind, uit de tijd dat de goeden de slechten in reservaten duwden en hun bizons volop afslachten. De indiaanse jongen groeide op onder de vleugels van dominee Clemente die van Georges zijn hoogstpersoonlijk religieus experimentje maakte. Hij zou bewijzen dat zelfs minderwaardige mensen, eenmaal losgetrokken uit de reservaten, in staat zouden zijn om zich te conformeren aan de Westerse katholieke waarden. Op een dag krijgt de dominee bezoek van een bizar trio. De roodgeschilderde indiaan Little Knife, een verwaaide Ier en een squaw die haar gezicht angstvallig afschermt. Little Knife is op zoek naar zijn vader om hem te vermoorden en Clemente weet waar die zich verbergt. De dominee bekoopt zijn oude vriendschap met zijn leven. De kleine Georges ziet alles gebeuren en vlucht weg. Te laat. Ze hebben hem snel vast. Na wat geharrewar besluit het trio de gebrainwashte Lakota mee te nemen op hun queeste en hem terloops de echte Lakota-waarden aanleren. Er is haast bij, want we weten maar het topje van de ijsberg over het trio. Feit is dat ze, waarschijnlijk terecht, achtervolgd worden door een premiejager van het ergste soort.

Criticasters kunnen zeggen dat Hoka Hey! een westernversie is van Heidi. Een veredeld coming of age-verhaaltje waarin elk mogelijk westerncliché wordt opgevoerd. Ze hebben gelijk. Hoka Hey! is echter veel meer. Het verhaal zit geweldig in elkaar verweven. Er is het voortdurende spanningsveld tussen de hoofdrolspelers. Elk met hun eigen agenda. Zo wil Little Knife enerzijds zijn vader vermoorden, maar anderzijds neemt hij zelf de vaderrol op zich van de kleine Georges. Voorts is er de geweldige opbouw. Je wordt pardoes in het verhaal gedropt dat Neyef strikt chronologisch vertelt, met amper een flashback. Het zorgt ervoor dat je zelf op het tempo meeleest waar de indiaan gaat. Vanaf het tweede deel is dit alleszins in galop.

En dan heb je nog de stijl! Auteur Neyef, die Mike Mignola’s Hellboy en One Piece als grote inspiratiebronnen heeft, kiest voor een ragfijne lijnvoering die de scherpe contouren van zijn personages zo extra in de verf zet. De decors zijn al even gedetailleerd uitgevoerd. Neyef schittert vooral in de meest pijnlijke scènes. Zijn sterfscènes komen zo uit de spaghettiwesternkoker van Sergio Leone. Men sterft bruut en hard, maar de doodsstrijd wordt wijds en heel esthetisch in beeld gebracht. Hoka Hey! is echt een knappe strip waarmee elke stripliefhebber op een of meerdere aspecten volledig zijn hart kan ophalen. Als hij komt bovendrijven in de tsunami van bekende titels die nu gelost worden, dan zal deze Hoka Hey! heel hoog scoren in de eindejaarslijstjes. Duimen.

Hoka Hey! is een straf ontgroeningsverhaal in een snel veranderende westernwereld waar iedereen, elk op zijn manier, de verschillen tussen de goeden en de slechten wil nivelleren. Neyef zorgt er net voor dat die verschillen op scherp worden gezet. Nu het machtige slotdeel verschenen is, begrijpen we perfect waarom dit vorig jaar de onbetwiste publiekslieveling was bij onze zuiderburen. Absolute topper.

WOUTER PORTEMAN