En stinken dat hij doet...

Plots grijpt Joseph naar zijn hart. Hij stuikt in elkaar en sterft. De burgemeester! De burgemeester is gestorven. Hij was hun alles. Hij was de enige man van het dorpje, heel hoog in de Pyreneeën, die kon lezen en schrijven. Hij was degene die al hun financiën regelde. Hij was degene die ervoor zou zorgen dat het ingestorte dak van hun kerkje zou hersteld worden. De kerk!? Hoe moet-ie begraven worden? Hij moet gezegend worden, anders kan hij niet naar de hemel gaan. In het bergdorpje zijn de inwoners het zelden met elkaar eens— een vrouwenkwestie die twee families uit elkaar heeft gespeeld — maar deze keer wel. Ze zullen Jean, de wat simpele zoon van de burgemeester, naar het dal sturen om de priester te verwittigen. Als hij dan de berg opklimt naar La Pause des Morts, netjes halfweg, dan dragen ze met vier man het lijk van de burgemeester naar beneden. Met wat geluk lukt de zegening en kunnen ze hem ’s anderendaags weer boven begraven. Zo gezegd, zo gedaan. Vier mannen, van elke familie één, dragen de kist met de corpulente burgemeester naar beneden. Het is er drukkend warm. Straks zal een onweer in al zijn hevigheid losbarsten. Ach, dat komt misschien goed uit, want de dooie is al serieus aan het stinken.

Wat een geweldige vondst. Scenarist Benoît Vidal slaagt er voor zijn eerste volwaardige strip in om dit echt gebeurde dorpsverhaal, van ergens uit 1885, om te vormen tot een geweldige huis clos. Vier mannen die elkaar nauwelijks kunnen luchten, van extreem gelovig tot atheïst, van doofstom tot praatvaar, worden er gekoppeld aan een loodzwaar, rottend lijk. Het idee alleen al. De knetterende dialogen houden het midden tussen eerbied, tristesse, bulderlach en ergernis. En dit allemaal in beklemmend weer in een al even duister bergbos waar ze niet wegraken. Het deed ons bijwijlen denken aan een mix tussen een deurenkomedie en de geweldige tv-reeks Boris waarin Jonas Geirnaert, Bockie De Repper en Jeroom de urne van diens overleden broer Boris een gepast eerbetoon willen geven in de Canadese Rockies. Zelfs als de toon plots verandert en het verhaal een heuse thriller wordt, blijft de hele plot overeind. Straf gedaan. Niet voor niets kreeg het album bij onze zuiderburen twee mooie stripprijzen van beste polar.

Ook voor tekenaar en co-scenarist Borris is het een terugkeer door de grote poort na zijn debuut dik tien jaar geleden. Hij kiest volop voor karikaturale personages, ergens tussen José Luis Munuera en Jeff Lemire in. De Fransman weet bovendien hoe hij een verhaal door beelden kan vertellen. Zijn camera zwenkt dronegewijs van de ene kistdrager naar de ander. Het omringende woud en steile berghellingen zijn een extra beklemmend personage. De steeds opduikende kraaien en starende uilen doen de rest. Nergens is er een saai moment. Ja, Borris is een tekenaar om zeker in de gaten te houden.

Het minpunt van deze strip is het gebrek aan kleur. Hoe esthetisch de grijze sepiapagina’s ook zijn, het verhaal smeekt om verzengende kleuren zoals in Baru’s Snikheet. Dan pas zouden we het zweet echt van hun lijven zien lopen. Dan pas zou de nacht overweldigend invallen. Dan pas zouden we het rottende lijk ook meer ruiken.

De Dooie is een strip zoals we ze echt graag lezen. Grafisch onderscheidend met een lekker geschift en toch grotendeels waargebeurd verhaal.

WOUTER PORTEMAN