Geschifte whodunnit

Psychiater Eva Rojas heeft het niet onder de markt. Ze moet op evaluatie bij haar collega, dokter Llop, omwille haar ietwat excentrieke gedrag van de laatste tijd. Hij moet haar mentale gezondheid evalueren en als het even kan haar schorsing als psychiater opheffen. Eenmaal aangekomen hangt er spanning in de lucht. Beiden kennen natuurlijk alle psychoanalytische trucjes. Van zodra je nog maar op z'n Freuds hint naar je moeder of vader, hang je. Eva wil absoluut haar licentie terug en is voorzichtig. Eventjes toch. Ze kan het immers niet verhelpen dat ze een chaotische en extraverte vertelster is, haastig ongefundeerde conclusies trekt, een ongeremd seksleven heeft en bovendien altijd gelijk heeft. Altijd. Het feit dat ze bovendien in al haar beslissingen geadviseerd wordt door de geesten van ex-familieleden, helpt haar ook al niet. Misschien had ze dat niet moeten zeggen. Misschien. Om het gesprek wat structuur te geven, vraagt psychiater Llop dat Eva haar voorbije week even overloopt. Rojas vertelt stap voor stap hoe ze door een ex-patiënte, de kleindochter van de puissant rijke wijnbouwersfamilie Monturó, uitgenodigd werd op hun gigantisch buitenverblijf. De grootmoeder die nog steeds leeft, wil haar testament voorlezen en elk familielid mag een adviseur meebrengen. Eva voelt er zich als een vis in het water tussen al deze machtsgeile, gecorrumpeerde, halve psychopaten en getormenteerde modelklanten. Ze amuseerde zich rot... tot die moord werd gepleegd. Eva zou Eva niet zijn als ze niet dacht om in het hoofd van de moordenaar te kruipen en deze zaak eventjes op te lossen. Tot grote ergernis van iedereen, van politie tot familie. Ach, een beetje weerstand werkt altijd prikkelend.

Wie denkt dat deze lange inleiding al het hele boek verklapt, heeft het mis. Dit is enkel de samenvatting van de eerste pagina’s. Voor de opvolger van zijn successtrip Ondanks Alles gooit de Spanjaard Jordi Lafebre (Mooie Zomers, Lydie, La Mondaine,...) het roer volledig om. Nada romantiek. Lafebre heeft een heuse whodunnit geschreven in de traditie van Inspector Morse, Vera en andere Midsomer Murders. Het verstrengelde kluwen van enigmatische personages wordt ook hier netjes ontrafeld en op de spits gedreven. Dit is een kuitenbijter waar je eventjes zoet mee bent. Knap werk. De Spanjaard koos een bipolaire, te energieke, sexy psychiater als hoofdpersonage die dan nog eens in een raamvertelling deze whodunnit aan ons serveert. Dit is veel. Te veel voor bijna iedereen. Gelukkig slaagt Jordi Lafebre erin om dit hyperambitieus project netjes af te ronden. De magische sleutel zit 'm volledig in de tekeningen. Net zoals een Asterix versterkt Lafebre de intensieve teksten met kleine bewegingen en mimieken. Zo gebeurt er zot veel in elk prentje. Bovendien houden die kleine observaties je als lezer perfect bij de les en de tekst. Toch is dat hele gedoe met de drie geesten voor ons soms op het randje en biedt al bij al weinig meerwaarde. Gelukkig valt ook die keuze door de tekeningen langs de juiste kant. Heel knap gedaan.

Ik Ben Hun Stilte is een hyperambitieuze whodunnit die ondanks een eerder beperkt aantal pagina’s (amper 112 pagina’s) heel netjes landt en zo de hoge verwachtingen inlost. Knap staaltje vakmanschap. De perfecte eindejaarstip voor wie absoluut wil scoren met een strip onder de kerstboom.

WOUTER PORTEMAN