Scenariokruimels

In een interview dat we vlak voor het verschijnen van de vorige Xlll met Yves Sente hadden afgenomen, gaf hij aan welke kant hij met Xlll wou opgaan. Of hij daarbij is geholpen door bedenker Jean Van Hamme vertelde hij er niet bij, maar duidelijk is dat de reeks Xlll weer helemaal terug is. Zo goed als onder Van Hamme zal het waarschijnlijk niet meer worden, maar toch is het niveau nog altijd van dien aard dat Xlll tot de top van langlopende reeksen behoort. Ook na achtentwintig delen zijn er genoeg interessante ontwikkelingen en Yves Sente heeft een duidelijke weg gekozen.

Het bezoek aan Cuba stond al bekend en ook het aanstaande avontuur in Moskou heeft hij al aangekondigd. Jean Van Hamme heeft namelijk een hoop verteld, maar onder andere de jaren in Cuba en Costa Verde waren nog een blanco bladzijde in het geheugen van Jason MacLane. Daar wordt nu wat meer over verteld, terwijl er nog ruimte genoeg is om meerdere albums mee te vullen, hoewel het bij een tweeluik zal blijven. Nu wordt er kort iets over verteld. Het zou echter zonde zijn als het hierbij blijft, want ook deze jaren zouden voldoende aanknopingspunten kunnen bieden voor een nieuwe cyclus. Kolonel Jones en generaal Carrington staan ook weer iets meer in de spotlight. Toch missen we de sterke personages van voorheen. Irina, Jessica, de Mangoest, Felicity Brown en kolonel Amos hebben hun bijdrage geleverd aan de striplegende die Xlll is geworden. Dergelijke personages ontbreken nu na negen albums door Yves Sente en Iouri Jigounov nog steeds en dat is een gemiste kans. Jannet Fitzsimmons is een femme fatale, maar daar blijft het bij.

Xlll gaat naar Cuba om een gevangen genomen Russische hacker mee te nemen, deze heeft hij nodig om kans te maken om de nieuwe vicepresident te worden. Interimpresident Allerton voelt zich in het nauw gedreven en wil dat de minister van defensie maatregelen neemt. Ondertussen voert Ben Carrington vanuit Canada campagne om de nieuwe president te worden en ligt de Mayflower-stichting onder het vergrootglas van de publieke opinie. Eenmaal in Cuba aangekomen, wordt Xlll geconfronteerd met personages uit zijn verleden. Hoewel hij ze niet meer herkent, zijn zij hém niet vergeten.

Sente strooit op het juiste moment zijn scenariokruimels en houdt de vaart en spanning in het verhaal. Er zijn de nodige locatie- en personagewisselingen, maar die halen de vaart niet uit het verhaal. Igounov is qua tekenstijl de beste opvolger van wijlen William Vance. Dat had hij al eerder bewezen.

Helaas ook deze keer geen regenscènes, waarin Vance ijzersterk was. Zouden die nog een stap te ver zijn of vreest Jigounov voor roest?

DAI HEINEN