Valentijnstrips

In 2018 verschenen en daarna uitverkocht, werd dit album met een nieuwe cover en bonuspagina's herdrukt in 2020. In april 2025 verschijnt een nieuwe herdruk bij Standaard Uitgeverij.

Uit onze bespreking: "Zij, Mediterranea, ooit (naakt)model, staat in de kaaswinkel van haar vader en heeft net negen maanden haar  stervende moeder verzorgd. Na haar dood blijft ze als oudste van de familie achter en dat besef is een sluipend gif. Hij, Odysseus, verliest door een afslankingsplan z'n baan als verhuizer en weet niet wat hij met z'n vrije tijd moet. Haar stoort het dat mensen voor d'r opstaan in de bus, hij denkt er niet aan om op een bankje in het park plaats te nemen. Maar wat rest hen in een wereld waar alles om jeugdigheid draait? Je hoeft geen creatief genie te zijn om te bedenken hoe het evolueert: de twee ontmoeten elkaar toevallig en wat ze niet voor mogelijk hielden, gebeurt alsnog. 

Dat een uitgever hier brood in zag, getuigt van lef. Temeer daar de auteurs er niet voor terugdeinzen om in een tijd van schaamlippencorrecties, liposucties en bodylifts verkreukelde mensen uit de kleren te laten gaan en seks te laten hebben. Dat dit toch werkt, is in de eerste plaats aan de kwaliteit van het scenario en de dialogen te danken. Zidrou durft z'n tijd te nemen en dat is in dit geval geen luxe maar een noodzaak. Dat hij echte mensen kan neerzetten, bewees hij al vaker, maar Mediterranea en Odysseus zijn zo breekbaar en hun geluk is zo broos dat je er als lezer stil van wordt. Ook al is het nooit dramatisch of zwaarwichtig, toch is dit opnieuw een gevoelige verbeelding van een delicaat thema. Iets waar Zidrou stilaan een patent op heeft."

Uit onze bespreking: "Elke dag neemt Beatrice de trein naar haar werk in de stad. In het overvolle station ziet ze plots een felrode tas staan. Vreemd. Voor de rest blijft de dag de dag. Als verkoopster van elegante dameshandschoenen in de chique Galeries La Brouette, heeft ze heus haar werk. 's Avonds op de terugweg staat die tas er nog altijd. De volgende dagen, bij elke passage door het station, lijkt deze onaangeroerd  op haar te wachten. Ze kan uiteindelijk haar nieuwsgierigheid niet meer de baas en neemt de rode tas mee naar huis. Er zit een oud fotoboek in. Nieuwsgierig doorbladert ze de foto's.

De immense drukte en de warmte van de grootstad zijn het prachtig ingekleurde decor waar Mertens' Beatrice in flaneert. Hij houdt de gezichten van zijn hoofdpersonages opvallend sober. De weinige expressie komt enkel van de ogen en mond. Zo overweldigend de achtergrond is, zo breekbaar wordt zijn Beatrice. Ze is vaak niet perfect getekend, maar net dat maakt haar geloofwaardiger. De storyboarder voor tal van Belgische en Europese films laat zijn liefde voor cinema duidelijk doorschemeren. Zo bulkt Beatrice van het betere camerawerk. Net zoals in zijn straatfoto's laat hij de camera het werk doen waardoor er heel naturelle poses tevoorschijnkomen. Voorts doet het opvallende rode kleedje listig haar werk om Beatrice steeds in de spotlichten te zetten. Bovendien tekent Mertens bij wijze van spreken vierentwintig beelden per seconde. Elk detail, elke kleine beweging kreeg een eigen tekening. Hierdoor is het helemaal niet nodig dat tekstballonnen, laat staan vertelkaders, de tekeningen ontsieren. Het woordenloos verhaal spreekt gewoon voor zich. Door die manier van werken, zou je haast vergeten dat de 112 bladzijden amper een kortverhaaltje verstrippen. De weg naar de bestemming is rap verteld, maar de grafische reis erheen is boordevol verwondering en respect. Knap."

Uit onze bespreking: "Net zoals we vroeger de Playboy alleen lazen voor de artikels, doen we dit ook met Extases. En dan ontdek je een totaal andere strip. Tripps verhaal is er een van jaloezie, lust en morele dogma's. Stap per stap slaagt hij erin om zijn schaamte te overwinnen en zijn dierlijke lusten rationeel te kaderen zonder ze te moeten temperen. Met een chirurgische precisie analyseert hij zijn seksuele exploten. Het levert een bizar conflict op met de hitsige tekeningen. Het voortdurende gevecht tussen hoofd en lichaam is de echte sterkte van Extases. 

Die sterkte is net zo goed de zwakte. Het ontbreekt het boek helaas aan warmte, liefdesgeluk en liefdesverdriet. Die ene blozende blik van Marie uit Magasin Général raakt ons uiteindelijk meer dan standje 3259 van de Kamasutra. In ons interview erkent Tripp dit, maar hij verschuilt zich achter zijn jongere ik. Hij beloofde het relationele verhaal uit te diepen in het nog dikkere tweede deel dat begin volgend jaar in het Frans verschijnt. Als het hem ook lukt, wordt Extases niet enkel een unieke inkijk in de geest van een viriele (jonge)man en daardoor pas echt beklijvend.

Extases is een machtig kutboek van een dierlijke intellectueel. Spraakmakend om de juiste redenen."

Uit onze bespreking: "Thuis gekomen na ons bezoek aan de stripspeciaalzaak legden we Nina Simones Mister Bonjangles nog eens op. Het nummer smeekte om een glas rode wijn. Terwijl we een fles ontkurkten, viel de zon binnen in onze huiskamer. Zonder dat we het wisten, was het voorspel al bezig. We openden het album en waren onmiddellijk verkocht. Een koppel danste ons tegemoet op de tonen van Mister Bojangles, tussendoor lurkend aan een cocktail. Ze waren de tijd zodanig uit het oog verloren dat hun zoontje alweer te laat op school werd afgezet. Het deerde hen alle drie geen seconde. Rustig aan maakten we kennis met dit speciale, zonnige gezinnetje. 

Georges en Antoinette leerden elkaar kennen op een receptie waar de succesvolle ondernemer als een volleerde fantast de geweldigste verhalen verzon en zo de gasten wist te vermaken. Plots zag hij Antoinette. Hij was onmiddellijk smoorverliefd. Uit het verhaal dat hij voor haar opdiste, bleek dat hij haar eigen grootvader moest zijn. Het lachsalvo deed hen beiden smelten. Niets kon het koppel nog deren. Niets. Niet.

Wachten op Bojangles is zo'n strip die lang blijft hangen. De tekeningen van Carole Maubert zijn van een ontwapende retrocharme die ook een Aimée De Jongh heeft. De ruwe lijnvoering, de warme inkleuring, die rasters,... versterken het breekbare geluk van het gezin. Het verhaal van Ingrid Chabbert is een prachtige bewerking geworden van de roman van Olivier Bourdeaut. Ondanks het zware thema en de diepe problematiek in het straffe tweede hoofdstuk, blijf het album heel geloofwaardig. Toen we de strip beduusd dichtklapten, klonk Nina Simones even beklijvende I Wish I Knew How It Would Feel To Be Free uit onze boxen. We zuchtten diep en schonken nog een glas in. Dit was mooi. Echt mooi."

Uit onze bespreking: "Ontwerper, surfer en stripdebutant AJ Dungo kreeg het niet cadeau in het leven: hij leerde de perfecte vrouw kennen, maar haast zo lang als hun relatie duurde, moest de levenslustige Kirsten vechten tegen botkanker. Ondanks amputaties en verbeteringen in haar conditie — momenten waarin ze onder meer weer genoot van het surfen — herviel de jonge vrouw telkens opnieuw, om uiteindelijk kopje onder te gaan. Aanvankelijk werkte Dungo, als afstudeerproject op zijn kunstschool, aan een stripgeschiedenis van het surfen, dat in Hawaï ontstond, en in het bijzonder van enkele surfhelden, zoals de Olympische zwemkampioen en surflegende Duke Kahanamoku en Tom Blake, die de traditionele Hawaïaanse surfplank tot de lichte en gestroomlijnde perfectie bracht en het surfen democratiseerde. Tijdens de productie nam de ziekte van zijn vriendin over en besloot hij de historische hoofdstukken af te wisselen met autobiografische. Als golven die zich aandienen en terugtrekken ontwikkelen in fragmenten beide verhalen zich naast elkaar. Tegen het eind wordt duidelijker dat er parallellen te zien zijn tussen surfen en rouw.

In soepele en sierlijke lijnen — 'a clean line that glides, rolls and truly moves you' (Craig Thompson) — en sobere tinten blauw en grauw, in een rustig kabbelend tempo vertelt Dungo een eerlijk verhaal over verlies en verwerking. Zelfs al zegt surfen en de hele cultuur daarrond je niets, je kunt je enkel onbedwingbaar mee laten voeren in de branding van dit pakkende boek."

Uit onze bespreking: "In de huidige new age van preutsheid en wokeness is het verfrissend Anaïs Nin nog eens van onder de lakens te halen. Deze auteur (1903-1977) van weinig verhullende dagboeken en pionier van vrouwelijke erotica combineerde in zowel haar leven als haar werk een wellustige sensualiteit met een passief soort feminisme. De Cubaans-Frans-Amerikaanse was zowel spiritueel als seksueel betrokken bij zowat alle grote geesten van haar tijd (midden vorige eeuw). Ze raakte begeesterd door én inspireerde figuren als John Steinbeck, Gore Vidal, Lawrence Durrell, Otto Rand en uiteraard de Amerikaanse schrijver Henry Miller, en diens vrouw June. Ze was ook lichamelijk intiem met haar psychotherpeuten, haar neef, tot zelfs haar vader toe. Terwijl ze getrouwd bleef met de betrouwbare, maar wat saaie bankier Hugh ‘Hugo’ Parker Guiler, gaf ze zichzelf aan alleman en trouwde ze als volleerd bigamist en intuïtief volger van haar verlangens aan de andere kant van de VS met een andere man.

Niet alle, maar heel wat van deze polyamoureuze avonturen en de leugens die ermee gepaard gaan, komen in deze poëtische biografie door Léonie Bischoff aan bod. Vooral de relatie met Henry en June, maar ook haar knoert van een elektracomplex-annex-incestueuze affaire staan centraal in Anaïs’ coming of age als een schrijfster. Echter niet haar promiscuïteit, maar haar feministische schrijverschap, haar ‘andere waarheden’ vormen de rode draad in dit boek. Bischoff tracht te tonen hoe Anaïs — consequent Anis genoemd door die boer van een Miller (wat zág zo’n meisje in die lomperds?) — haar eigen taal en woorden vormt, willens nillens onder de stimulerende invloed van de mannen in haar leven, en haar artistieke plaats vindt, waarbij ze zich 'niet meer hoeft te verstoppen'."

Door de auteur van Frommeltje en Viola en Samber, twee stripklassiekers waarin passie primeert.

Uit onze bespreking: "Juffrouw Baudelaire is een machtig verpakte biografie over de grootste dichter die Frankrijk ooit gekend heeft. Alles is echt gebeurd. Het zijn allemaal feiten. Naakte feiten. Nuchtere feiten. Deze strip is een droom voor de pure geschiedenisliefhebber. Toch ligt er een forse laag melancholie en romantiek over deze waarheid. Yslaire koos ervoor om het verhaal vanuit de ogen van de muze van Baudelaire te vertellen. Zo kan hij de narcistische dromer een spiegel voorhouden. Ja, Baudelaire was niet alleen de straffe dichter die het liefdesspel zelfs na tweehonderd jaar nog hemels kan doen klinken. Hij was ook een drugsverslaafde alcoholist die zijn erfenis in een razendsnel tempo erdoor joeg. Alles deed hij voor zijn zwarte Venus. Ze hadden op alle vlakken een gouden band die hem snel financieel armer, maar even snel mentaal rijker maakte. Hun relatie werd helaas steeds complexer. Het was een voortdurend gevecht van liefde en vervloeking. Omdat je het verhaal leest vanuit de nuchtere gedachten van de muze, bekijk je het hele gebeuren vanop enige afstand. Je ziet wanneer Jeanne acteert of wanneer ze echt is. Baudelaire zit verstrikt in haar web. Deze strip, die als één groot verlangen in een neerwaartse spiraal leest, is echt knap verteld."

Uit onze bespreking: "Ondanks Alles haalt een groot deel van zijn sterkte uit z'n unieke opbouw en we willen het gevaar niet lopen iets voortijdig te onthullen. We lossen enkel dit: de levens en gedachten van twee gepensioneerden lopen opvallend samen en toch ver uiteen. Hoe dat komt, wordt verwoord en verbeeld in een verhaal dat vertrekt aan het eindpunt en beweegt naar het begin ervan. Stapsgewijs, in hoofdstukken, en niet altijd chronologisch, dus houd je aandacht erbij. Maar we durven je met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid voorspellen dat je verrast zal zijn en dit one-shot zal neerleggen met een voldaan waaw-gevoel. Misschien niet zozeer door het wat, maar wel door het artistieke hoe van dit werk.

Dit album behandelt een voor velen herkenbaar gevoel en dus had dit verhaal evengoed een wat kleffe clichéstrip kunnen worden. Maar dat is het hoegenaamd niet. Ieder hoofdstuk bevat voldoende verrassingen om allesbehalve klef of cliché te zijn. Eigenlijk is dit verhaal een puzzel, waarvoor je herkenbare puzzelstukjes in schijnbaar willekeurige volgorde aangereikt krijgt, om aan het einde toch een tafereel te bekomen dat anders, verrassender en grootser is dan je verwachtte."

Uit onze bespreking: "Al tientallen jaren wordt in de maand januari het stripfestival van Angoulême georganiseerd. Denis Choupin is in dit nieuwste one-shot van Bastien Vivès een fictieve Franse tekenaar die voor uitgeverij Casterman op een donderdag arriveert en vier dagen aanwezig zal zijn op het festival. Dagelijks zijn er signeersessies naast interviews en panelgesprekken. Zijn scenarist Thierry Cleri heeft rugproblemen en zal niet aanwezig zijn. Casterman heeft een comfortabele opvang voorzien in hotel Mercure. Tijdens een signeersessie op vrijdag verschijnt een aantrekkelijke vrouw, Vanessa, die voor haar man Marc een album laat signeren. Marc staat op dat ogenblik zelf bij een andere tekenaar aan te schuiven. Wanneer Marc wat later toch zelf Denis ontmoet, is hij erg enthousiast over de tekening in het album en nodigt hem uit op een etentje met zijn echtgenote in een beter restaurant. Echtgenote Vanessa blijkt neus-keel-oorarts te zijn. Zaterdagmorgen klaagt Denis over pijn in het rechteroor, hij vreest voor een oorontsteking. Hij belt naar Marc en vraagt of Vanessa hem dringend even kan onderzoeken, want hij wordt verwacht op een panelgesprek. Vanessa kan niets ernstigs vaststellen. Het wordt echter duidelijk dat Denis haar niet uit zijn hoofd kan zetten, hij voelt zich aangetrokken, maar is het wederzijds? En waar zal dit eindigen?...

Laatste Weekend van Januari gaat over het ontstaan van genegenheid tussen een man en een vrouw in het dagelijkse leven van een tekenaar tijdens de hoogdagen van het stripfestival in Angoulême. In een interview voor Casterman vertelt Vivès dat Angoulême een festival op mensenmaat is, waar vlotte contacten mogelijk zijn met het publiek en vice versa. Dit alles in een sfeer van bewondering van het lezerspubliek voor de vlotte tekenkunst van hun idolen. Hij heeft zich bij de totstandkoming van dit album ook soms gevoeld als het hoofdpersonage Denis Choupin, die worstelt met de voortzetting van een lange stripreeks over de oorlog en met een gebrek aan inspiratie. Het is op dat ogenblik van twijfel dat een vonk is ontstaan die iedereen kan overkomen. Hij heeft trouwens zelf zijn echtgenote leren kennen op een stripfestival in Toronto. De mogelijkheid tot een gevoel van wederzijdse aantrekking is van alledag, maar het is zaak om geen stommiteiten te begaan en je vaste relatie niet verloren te laten gaan."

"Kertudy, september 1962, de laatste zomergasten verlaten de badplaats, maar de studenten in spe Albert, Francis en Edouard blijven er nog even vertoeven in afwachting van de aanvang van hun, door hun families uitgestippelde studies, die hen naar de hogere lagen van de samenleving zouden moeten brengen. Op een avond gaan ze met wat flessen wijn naar het strand waar ze Odette ontmoeten, een knap jong meisje, die ze weet over te halen in te breken in de verlaten tweede huizen in deze badplaats. Betoverd door de schoonheid van Odette zien ze de duivelse valstrik niet aankomen."

Uit onze bespreking: "Het gedrag van de jongeren getuigt misschien niet van voorbeeldige ethiek, maar het is een prachtig verhaal en ook aannemelijk gebracht. De meubelen worden immers weggehaald bij welstellende families die geen boterham minder zullen eten. Het is Pascal Rabatés soort pleidooi voor een betere sociale verdeling. De jonge kerels lopen echter uitsluitend in hun seksuele verkenningsperiode — het zijn de nog relatief brave jaren 1962 — hun testosteron achterna en ze laten zich strikken door een sensuele juffrouw. We zien ook het enigszins afschermen van het imago van de betere, zogezegd eerbare klasse, en de beperkte gevolgen voor hun misstap tegenover een zwaarwichtiger behandeling van de anderen. Staat dit alles wel in een juiste verhouding? Een pure liefde laat evenwel alle niet essentiële dingen terzijde."

Uit onze bespreking: "De liefde. Er gaat niets boven de ware liefde. A snakt naar B en B houdt zielsveel van A. Na een treinreis van twee dagen komt de cowboy-kunstenaar B eindelijk aan in Brussel. De stad staat vandaag bekend voor haar meer, strand, bergen en casino. Het Monaco van de lage landen. Cowboy B laat zich niet verleiden en gaat gezwind naar het hotel Metropole op de top van de berg. Daar zal hij eindelijk zijn grote liefde A ontmoeten. Eenmaal aangekomen zegt de piccolo van dienst dat A hem aan de achteruitgang verwacht. B rept zich naar de tuinen aan de achterkant van het hotel, maar wordt daar overvallen door een indianenstam. Op hetzelfde moment, of achttien jaar geleden — het is maar hoe jij het bekijkt — wordt A met een taxi afgezet in hotel Metropole. Eindelijk gaat ze de liefde van haar leven ontmoeten. Hij is letterlijk de rode draad van haar leven. Hij zorgt ervoor dat er geen einde aan haar reis kan komen en dat ze samen eindeloos jong en fris blijven.

Een Zee te Hoog is een en al hypnose, droomdwang en een eerbetoon aan alles wat nooit expliciet is ingesproken."

Uit onze bespreking: "Zes uur vertraging had de trein. Zes uur. Germano stapt helemaal doorzweet van de trein. De vernissage van de expo waarvoor hij helemaal naar zijn geboortestreek in Zuid-Italië was gereisd, kan hij nu wel op zijn buik schrijven. Niemand staat hem op te wachten aan het station. Gelukkig is er een telefooncel — Germano heeft het niet voor gsm's en eigenlijk ook niet voor de toekomst. Antwoordapparaat. Het is drukkend warm. Straks onweert het. Boven hem houdt een zwerm spreeuwen een indrukwekkend luchtballet. Dan maar te voet naar het hotel. Tot zijn verrassing slaapt hij blijkbaar in een luxueus palazzo omringd door gigantische tuinen. Alleen is zijn kamer vrijgegeven, want hij had zijn reservatie ’s morgens niet herbevestigd. Een sms'je of mailtje volstond nochtans, maar Germano en de toekomst... Gelukkig mag hij de nacht doorbrengen op een bank in de foyer. Of hij er veel zal slapen, is maar de vraag. Alle andere kamers zijn ingenomen door gasten van een huwelijksfeest. Een ervan is Elena, een ex van de bruidegom. Bezeten van mindfullness, yoga en keihard leven, vraagt ze zich af wat ze hier eigenlijk doet. Niet vrolijker dan strikt noodzakelijk beweegt ze zich in de uitgelaten massa. Bovendien is het zo drukkend warm.

Senso heeft alles wat een romantische film moet hebben. Twee tegenpolen die elkaar ontmoeten in een zwoele nacht in een betoverend palazzo. We moeten er geen tekeningetje bij maken. Maar Alfred (Waarom Pierre Dood Moest, Donjon Monsters) zou niet de in Frankrijk fel gelauwerde auteur zijn, mocht het hierbij blijven. De Fransman voegt er ettelijke dimensies aan toe. Hij geeft letterlijk alles weer wat er die dag gebeurt, van platvloerse komedietoestanden over expliciete sekspagina’s tot zachte poëzie. Het gaat werkelijk alle kanten uit. De kern blijft het spel tussen een verloren man die niet durft leven en een vrouw die keihard leeft in het nu. Samen in die zwoele nacht besluiten ze zin te geven aan hun leven door samen te vluchten naar nergens."

Uit onze bespreking: "Dufaux verrast met een goed onderbouwd liefdesverhaal, zonder onnavolgbare kronkel. Een Onmogelijke Liefde knettert door de vele mooie zinnen, de onoverbrugbare tegenstellingen tussen beiden en de pure liefdevolle momenten die zomaar voorbijgaan. Zelden een koppel gezien dat zo gelukkig samen is. Gewoon gelukkig. Terwijl hun liefde uiteindelijk toch uitzichtloos is. Hij valt op mannen en zij valt altijd op mannen die haar niet kunnen liefhebben zoals ze zelf zou willen. Of zoals Dufaux het achteloos laat vallen. Alle verliefde vrouwen zijn vroeg of laat ongelukkig. De scenarist deelt het verhaal slim op in een aantal hoofdstukken die steeds weer een ander licht op beiden werpt. Zeker het gedeelte in de Braziliaanse sloppenwijken is heel sterk.

Voor Een Onmogelijke Liefde ging Dufaux in zee met de Italiaanse debutante Sara Briotti. Dufaux gooide er zelfs zijn herkenbare paginaopdeling met veel smalle, verticale prenten voor overboord. Paginabrede prenten geven rust en ruimte voor Briotti om haar ding te doen. Ze maakt enorme indruk met haar fijne, minutieus uitgewerkte decors zoals Milo Manara in zijn beste dagen ook deed. Daarin plaatst ze haar wat verstijfde personages die schatplichtig zijn aan die andere Italiaanse grootheid, Vittorio Giardino. Giet daar nog een prachtige inkleuring van Alicia Scimia over — de favela’s in het avondschemer zijn machtig — en je hebt een wel heel mooie strip."

Scenarist Hubert Boulard (Beeldschoon, Had Meneer Nog Iets Gewenst?, In de Schaduwen) overleed in 2020, maar liet nog wat scenario's na die na zijn dood getekend en gepubliceerd raakten. Mannenhuid dateert in het Frans van zijn overlijdensjaar. Het is tevens het eerste vertaalde werk van tekenaar Zanzim. Er is intussen een verfilming aangekondigd, terwijl er ook al een Frans toneelstuk van bestaat.

"In het Italië van de renaissance is Bianca, een jonge vrouw uit een goede familie, oud genoeg om te trouwen. Haar ouders vinden een verloofde naar hun smaak: Giovanni, een rijke koopman, jong en aangenaam. Het huwelijk lijkt goed te verlopen, hoewel Bianca haar teleurstelling niet kan verbergen over het feit dat ze moet trouwen met een man die ze niet kent. Maar dat was zonder het geheim te kennen dat de vrouwen van haar familie al generaties lang bewaren: een mannenhuid! Door het aan te trekken, wordt Bianca Lorenzo, met alle attributen van een jonge man van verbazingwekkende schoonheid. Ze kan nu incognito de mannenwereld bezoeken en haar verloofde leren kennen in zijn natuurlijke omgeving. Maar in de huid van haar man bevrijdt Bianca zich van de beperkingen die aan vrouwen worden opgelegd en ontdekt ze liefde en seksualiteit."