Een coup de foudre

Al tientallen jaren wordt in de maand januari het stripfestival van Angoulême georganiseerd. Denis Choupin is in dit nieuwste one-shot van Bastien Vivès een fictieve Franse tekenaar die voor uitgeverij Casterman op een donderdag arriveert en vier dagen aanwezig zal zijn op het festival. Dagelijks zijn er signeersessies naast interviews en panelgesprekken. Zijn scenarist Thierry Cleri heeft rugproblemen en zal niet aanwezig zijn. Casterman heeft een comfortabele opvang voorzien in hotel Mercure. Tijdens een signeersessie op vrijdag verschijnt een aantrekkelijke vrouw, Vanessa, die voor haar man Marc een album laat signeren. Marc staat op dat ogenblik zelf bij een andere tekenaar aan te schuiven. Wanneer Marc wat later toch zelf Denis ontmoet, is hij erg enthousiast over de tekening in het album en nodigt hem uit op een etentje met zijn echtgenote in een beter restaurant. Echtgenote Vanessa blijkt neus-keel-oorarts te zijn. Zaterdagmorgen klaagt Denis over pijn in het rechteroor, hij vreest voor een oorontsteking. Hij belt naar Marc en vraagt of Vanessa hem dringend even kan onderzoeken, want hij wordt verwacht op een panelgesprek. Vanessa kan niets ernstigs vaststellen. Het wordt echter duidelijk dat Denis haar niet uit zijn hoofd kan zetten, hij voelt zich aangetrokken, maar is het wederzijds? En waar zal dit eindigen?...

Laatste Weekend van Januari gaat over het ontstaan van genegenheid tussen een man en een vrouw in het dagelijkse leven van een tekenaar tijdens de hoogdagen van het stripfestival in Angoulême. In een interview voor Casterman vertelt Vivès dat Angoulême een festival op mensenmaat is, waar vlotte contacten mogelijk zijn met het publiek en vice versa. Dit alles in een sfeer van bewondering van het lezerspubliek voor de vlotte tekenkunst van hun idolen. Hij heeft zich bij de totstandkoming van dit album ook soms gevoeld als het hoofdpersonage Denis Choupin, die worstelt met de voortzetting van een lange stripreeks over de oorlog en met een gebrek aan inspiratie. Het is op dat ogenblik van twijfel dat een vonk is ontstaan die iedereen kan overkomen. Hij heeft trouwens zelf zijn echtgenote leren kennen op een stripfestival in Toronto. De mogelijkheid tot een gevoel van wederzijdse aantrekking is van alledag, maar het is zaak om geen stommiteiten te begaan en je vaste relatie niet verloren te laten gaan.

De aparte tekenstijl van Vivès is nog verder uitgepuurd in zwart en grijs. De personages staan op het voorplan met weinig of geen achtergronden. Het is opmerkelijk hoe met een minimum aan lijnen toch intense gelaatsuitdrukkingen en gevoelens kunnen weergegeven worden die herkenbaar zijn. Andere lichaamsdelen, zoals handen, zijn rudimentair getekend. Ongetwijfeld zijn er echte tekenaars te herkennen in de personages van het stripfestival, maar ze hebben allen gefingeerde namen. Bepaalde scènes zonder tekst, een ontmoeting of een danspartij, zijn wel erg lang uitgesponnen — een beetje té — over meerdere pagina’s. Vivès' vorige album, Nationale Feestdag, had een sterk plot op scenario van Martin Quenehem, dat ons meer kon bekoren. Dit album handelt over “het leven”, over eenvoudige menselijke gevoelens die je plots kunnen overvallen, een Frans savoir vivre.

JAN GOFFIN