2 of 17
The Nice House on the Lake 1-2 en andere horror (2/2)
Na onze In de kijker over Something Is Killing the Children staan we op deze pagina stil bij het complete tweeluik The Nice House on the Lake met opnieuw een uiteenlopende selectie van andere horrorstrips.
Apocalyptische huis clos
James Tynion IV is de scenarist van Something Is Kiling the Children en ook van het gelijktijdig door Dark Dragon Books vertaalde The Nice House on the Lake. Daarvan is meteen het complete tweeluik te koop, getekend door Spanjaard Álvaro Martínez Bueno. Veel van zijn productie voor DC Comics is op scenario van Tynion. Hij zette zich in voor onder meer superheldenreeksen als Batman, Justice League, Aquaman, Teen Titans en voor Marvel Comics leverde hij covers en strips voor diverse X-Men-titels. Hij tekende ook variantcovers voor, jawel, de Something Is Killing the Children-spin-off House of Slaughter.
De verhaalsamenvatting van The Nice House on the Lake luidt als volgt: "Een luxe en afgelegen huis aan een meer lijkt de perfecte locatie voor een ontspannen vakantie. Voor een diverse groep mensen, uitgenodigd door hun gemeenschappelijke vriend Walter, begint het avontuur vol verwachting en opwinding. De genodigden komen uit verschillende achtergronden en hebben uiteenlopende relaties met Walter, variërend van hechte vrienden tot vage kennissen. Maar zodra ze zich in het huis vestigen, wordt al snel duidelijk dat Walter geen gewone gastheer is. De sfeer verandert drastisch wanneer de groep ontdekt dat de buitenwereld is verwoest door een apocalyptische gebeurtenis. Geïsoleerd en gevangen in het huis, realiseren ze zich dat Walter dit allemaal van tevoren heeft gepland. Maar wat zijn zijn ware motieven?"
Latent gevaar
Elk van de tien gasten stelt een voorbeeldige vertegenwoordiger van zijn beroep voor, die samen uiteenlopende aspecten van de mensheid voorstellen. Het gaat om een kunstenaar, schrijver, acteur, wiskundige, wetenschapper, historicus, gelovige, politicus, dokter en muzikant. Ze krijgen van Walter te horen dat de wereld buiten het huis zal eindigen. Nog meer vertellen, zou een verpesting zijn van je eigen leeservaring.
Het Amerikaanse huis aan het meer is wel nice, je zou er zo zelf een vakantie willen boeken, maar wat er zich daar afspeelt, getuigt duidelijk minder van gezelligheid. Het psychologische spelletje tussen de gasten en hun gastheer in hun gouden kooi wordt af en toe onderbroken door plastische scènes en post-apocalyptische, nachtmerrieachtige beelden. Het leest als een traag op gang komende, verontrustende huis clos met heel wat twists en onthullingen die zich niet laten voorspellen. Het gevaar schuilt om de hoek en is een latente aanwezigheid.
Huis aan de zee
Het tweeluik is een compleet verhaal dat oorspronkelijk in 2021 en 2022 verscheen. In een tweede cyclus, die eerder dit jaar in het Engels startte, nodigt Max, een ander lid van Walters "soort", opnieuw een selectie van voorbeeldige mensen uit. Ditmaal kennen ze elkaar niet. Dat verhaal is gesitueerd in een mediterraans huis aan de zee, vandaar de titel The Nice House by the Sea, dat opnieuw in twaalf comicdeeltjes of twee TPB's zal verteld worden. De opgetrommelde cast van opnieuw tien vertegenwoordigers van de mensheid in dezelfde domeinen als hierboven vermeld, belooft nog wreder te zijn omdat er deze keer geen voorafgaande vriendschap mee gemoeid is.
De stripreeks verschijnt in het Engels in de collectie DC Black Label, specifiek voor korte horror- en andere donkere verhalen. De eerste titel was het ook al door Dark Dragon Books vertaalde Batman: Damned door Lee Bermejo en Brian Azzarello. Die korte stripreeks kwam op een andere manier in het nieuws omdat er frontaal naakt in te zien was. Nu ja, je zag de contouren van Batmans penis...
The Nice House on the Lake deel 1 en 2 verschenen op 16 oktober 2024 bij Dark Dragon Books. Beide albums vormen een compleet verhaal van tweemaal 176 pagina's in hardcover (39,95 euro per album).
Afgezaagd (Fred de Heij, Xtra, 2010)
Fred de Heij is zo'n beetje Nederlands grootste producent van pulp, horror en misdaadthrillers. In Afgezaagd voert hij een van zijn vaste personages, een clown, én zichzelf op in een erotische thriller met drie verdachten, twee rechercheurs en een prostituee met een afgehakt hoofd. De Heij presenteert het als een raamvertelling om de scènes en het onderzoek aan elkaar te vertellen door middel van de clown. Als verdachte in een moordonderzoek vertelt hij tijdens een ondervraging over zijn leven. Daar hoort ook een parodie op een superheld bij, en verder porno, bloed en een interactie met tekenaar de Heij.
Bastaards (Trish Forstner + Tony Fleece, Menlu, 2022)
In het Engels verschenen als Stray Dogs, vertaalde Menlu de strip als Bastaards.
Uit onze bespreking: "We zitten weer in dat ene afgelegen huisje langs een drukke highway. De tuin is groot, de typische porch lijkt uitnodigend. De setting oogt welhaast Disneyaans en we zien een roedel honden passeren, waarbij elk exemplaar zijn eigen karaktertje heeft. Het baasje zorgt goed voor hen: de beestjes zijn weldoorvoed, ze genieten van elkaars gezelschap en regelmatig wordt de bonte bende uitgebreid met een nieuwe aanwinst. Maar er is ook die ene kamer, die kamer die verboden terrein is voor hen. Wat als de nieuwsgierigheid het wint van hun onderdanige gehoorzaamheid en hun slecht geheugen?
Veel willen we over de plot van deze Bastaards niet kwijt, maar weet wel dat Tony Fleecs een verhaal op papier heeft gezet dat alsmaar grimmiger wordt en uitmondt in een pakkende apotheose. Laat je ook niet op het verkeerde been zetten door de schattige tekeningen van Trish Forstner. Ze zet haar werk voor My Little Pony even opzij om te schitteren in dit verhaal dat volgens de perstekst de missing link is tussen All Dogs Go To Heaven en Silence of the Lambs, een omschrijving waar we ons voor een keer wel in kunnen vinden. Haar dierlijke interpretaties van bekende horrorfilmaffiches zijn bovendien een fijn toetje in de afsluitende galerij."
The Bone Orchard Mythos (Andrea Sorrentino + Jeff Lemire, Image Comics, sinds 2022)
In 2022 lanceerden Andrea Sorrentino en Jeff Lemire, die al samen de sf- en horrorreeks Gideon Falls maakten, het ambitieuze The Bone Orchard Mythos-concept dat moest bestaan uit minireeksen, complete verhalen en andere verschillende formaten en lengtes met alleen maar afgeronde horrorverhalen in een gedeeld universum. Het kwam op vraag van Sorrentino die iets in de trant van H.P. Lovecrafts Cthulhu-creatie wilde maken: complete verhalen met een gemeenschappelijke mythologie van wezens. Net zo goed werd filmmaker David Lynch als inspiratiebron genoemd.
Dat project leidde intussen naar een prelude, het langere verhaal The Passageway, de minireeksen Ten Thousand Black Feathers en Tenement en het nog te verschijnen Starseed.
In The Passageway wordt een leeftijdsonderzoeker naar een afgelegen vuurtoren gestuurd om een vreemd fenomeen te onderzoeken. Hij vindt er een schijnbaar eindeloze put in de rotsen. Maar wat schuilt erin en hoe ontsnapt hij aan de aantrekkingskracht?
Ten Thousand Black Feathers voert Trish en Jackie op. Ze zijn beste vriendinnen en fervente gamers. Wanneer de grens tussen de realiteit en hun fantasiewereld wordt vervaagd door een kwaadaardige duisternis, kunnen zij dan de helden van hun eigen verhaal zijn?
Tenement gaat over zeven bewoners van een gebouw en de duistere geheimen die hen met elkaar verbinden. Het begint met een sinistere dood en leidt de buren op een geestverruimende en gruwelijke reis om hun eigen leven en dat van elkaar te redden.
DoggyBags (diverse auteurs, Ankama, 18 delen, 2011-2021)
De Franstalige stripreeks DoggyBags biedt in elke uitgave korte horrorstrips in een comic/magazine-achtig formaat met fake advertenties, lezersbrieven, posters. Een brede waaier aan onderwerpen komt aan bod, zolang het maar blood & gore bevat. Het wil in de eerste plaats een hommage zijn aan de trashcinema van Quentin Tarantino, pulp- en horrorcomics uit de jaren 1950 genre Creepie en Eerie en grindhousefilms uit de jaren 1960 en 1970. Elke bundel bevat één tot zes verhalen, al dan niet met vervolgen in andere albums, door diverse tekenaars en scenaristen. Florent Maudoux blinkt wel uit omwille van zijn regelmatige bijdrages en erg knappe tekeningen. Behalve de zeventien delen en een nulnummer in de hoofdreeks verschenen er ook enkele buitenreeksalbums onder de titel DoggyBags Présente en one-shots.
Dragon Head (Minetarō Mochizuki, Kodansha, 10 delen)
Een klas Japanse schoolkinderen neemt de trein terug naar Tokio. Wanneer de trein een tunnel inrijdt, stort hij in! De trein ontspoort, de wagons kantelen... Van alle passagiers ontsnappen slechts drie studenten aan de dood: Teru, Ako en Nobuo. In de duisternis van een tunnel die geen uitgang lijkt te hebben, en terwijl de radio een bericht herhaalt over een mysterieuze noodtoestand, legt de duisternis, bewoond door rottende lijken, allerlei angsten bloot en bepaalt het de personages. De waanzin neemt geleidelijk bezit van Nobuo's verwarde geest, terwijl de meer pragmatische Teru en Ako een rationele uitweg proberen te vinden. Maar als ze eenmaal uit de tunnel zijn, welke wereld wacht er dan buiten op hen?
De oorspronkelijke reeks verscheen tussen 1994 en 1999 in het Japans en volgde later in onder meer het Engels en Frans.
The Drifting Classroom (Kazuo Umezu, Viz Media, 3 delen, 2019-2020)
Uit het niets verdwijnt een hele school en laat niets anders achter dan een gat in de grond. Terwijl de ouders rouwen en de autoriteiten een onderzoek instellen, zijn de vermiste leerlingen en leraren zichzelf gestrand in een angstaanjagende woestenij waar ze moeten vechten om te overleven.
The Drifting Classroom verscheen in het Japans tussen 1972 en 1974 in elf manga's waaruit een film (1987) en een tv-reeks (2002) vloeiden. Het Amerikaanse Viz Media bundelde de complete reeks in drie dikke delen van elk meer dan 750 pagina's.
Fragments of Horror (Junji Ito, Viz Media, 2015)
Een andere bundel korte verhalen van de Japanse horrorgrootmeester Junji Ito, variërend van van angstaanjagend tot komisch, van erotisch tot weerzinwekkend, met onder andere een oud houten herenhuis dat zich tegen zijn bewoners keert, een dissectieles met een zeer ongewoon onderwerp en een begrafenis waar de doden allerminst te ruste worden gelegd.
De Kuil (Erik Kriek, Scratch Books, 2023)
Dit one-shot van Erik Kriek is een contemporain verhaal dat zich nu eens niet in de donkere bossen van Noord-Amerika (In the Pines), noch in de koude heuvels van middeleeuws IJsland (De Balling) afspeelt, maar gewoon op de Nederlandse Veluwe. En daar kan het ook wreed aan toegaan...
Na het tragische verlies van hun zoon betrekken Huub en Sara een oud familiehuis in de bossen van de Veluwe. In de hoop het verdriet achter zich te kunnen laten en hun leven weer een beetje op de rails te krijgen. Maar was dit nu wel zo'n goede beslissing? En wat betekenen die vreemde tekens die in de oude beukenbomen zijn gekerfd eigenlijk?
The Kurosagi Corpse Delivery Service (Housui Yamazaki + Eiji Otsuka, Dark Horse, sinds 2006)
Jouw lichaam is hun zaak! Vijf jonge studenten aan een boeddhistische universiteit, drie jongens en twee meisjes, vinden weinig vraag naar hun beroepsvaardigheden in het Tokio van vandaag... onder de levenden welteverstaan! Maar al die dingen op de universiteit waarvan ze te horen kregen dat ze nooit iets op zouden leveren — channeling, wichelroedelopen, buitenzintuiglijke waarnemingen — geeft ze een directe lijn met doden die nog steeds gevangen zitten in hun lichamen en niet verder kunnen naar de volgende reïncarnatie. De vijf vormen de Kurosagi (Zwarte Reiger, tevens hun onheilspellende vogellogo), een lijkbezorgingsdienst. Of het nu gaat om zelfmoord, moord, een ongeluk of ziekte, ze brengen je lichaam waar het naartoe moet om je ziel te bevrijden! De jongeren van Kurosagi ruiken een klant op een kilometer afstand, al is het maar goed dat een van de meisjes is afgestudeerd in balsemen!
Sinds 2002 zijn al een dertigtal delen verschenen in Japan die door Dark Horse in het Engels zijn opgepikt, maar nog niet allemaal zijn vertaald. Er is een Amerikaanse film in voorbereiding.
Neonomicon (Jacen Burrows + Alan Moore, Avatar Press, 4 delen, 2010-2011 + compendium, 2011)
Brears en Lamper, twee jonge en verwaande FBI-agenten, onderzoeken een nieuwe reeks rituele moorden die op de een of andere manier verband houden met de laatste undercoveropdracht van Aldo Sax, ooit de gouden jongen van het Bureau, nu een veroordeelde moordenaar en gevangene van een maximaal beveiligde gevangenis. Van hun ondervraging van Sax (waar hij uitsluitend in onmenselijke talen sprak) tot een drugsinval in een louche rockclub vol geheimzinnige symbolen en buitenaardse teksten, vermoeden ze dat ze iets vreselijks op het spoor zijn... Maar niets kan hen voorbereiden op de sluipende waanzin en onuitsprekelijke verschrikkingen die ze zullen tegenkomen in het havenstadje Innsmouth.
Parasyte (Hitoshi Iwaaki, Tokyopop, 12 delen, 1998-2002 / Kodansha, 9 delen, 2011-2012)
Ze arriveren in stilte en duisternis. Ze dalen neer vanuit de lucht. Ze hebben honger naar mensenvlees. Ze zijn overal. Het zijn parasieten, buitenaardse wezens die een menselijke gastheer moeten binnendringen en overnemen om te overleven. En zodra ze hun slachtoffers hebben geïnfecteerd, kunnen ze elke dodelijke vorm aannemen die ze maar willen: monsters met gigantische tanden, gevleugelde demonen, wezens met messen als handen. Maar de meeste hebben ervoor gekozen om hun dodelijke doel te verbergen achter gewone menselijke gezichten. Dus niemand kent hun geheim, behalve een gewone middelbare scholier. Shin vecht voor de controle over zijn eigen lichaam tegen een buitenaardse parasiet, maar kan hij een manier vinden om de mensheid te waarschuwen voor de verschrikkingen die komen gaan?
Deze behoorlijk expliciete horrorreeks liep oorspronkelijk tussen 1989 en 1994 en raakte tweemaal in het Engels uitgegeven. Twee Japanse films, een tv-reeks en de spin-off Parasyte Reversi (8 delen, 2018-2021) houden de franchise ook nu nog in leven, wat niet van veel omgekomen personages gezegd kan worden.
Providence (Jacen Burrows + Alan Moore, Avatar Press, 12 delen, 2015-2017 + compendium, 2023)
Deze twaalfdelige comicreeks, ook compleet gebundeld in een 480 pagina's tellende Compendium, is tegelijk de prequel én sequel van Alan Moores Neonomicon.
Providence speelt zich af in 1919 en draait om Robert Black, een jonge, homoseksuele, joodse schrijver die aanvankelijk in New York werkt als verslaggever voor de New York Herald. Black neemt afscheid van zijn journalistieke carrière, met de bedoeling een grootse roman te schrijven waarin hij de occulte Outsiders, die hij door heel New England op het spoor is, gebruikt als metafoor voor sociale buitenstaanders. Hij weet echter niet dat zijn onderzoek hem in een afgrond van kosmische horror zal storten die zijn leven op zijn kop zal zetten.
PTSD Radio (Masaaki Nakayama, Kodansha, 6 delen, 2017-2019, 3 omnibussen, 2022-2023)
Het wezen Ogushi, dat vanuit een vergeten verleden het moderne Japan is binnengedrongen, achtervolgt en martelt allerlei soorten mensen. Er is weinig bekend over de vloek van Ogushi, behalve dat het zich op een onverwachte plaats bevindt: menselijk haar.
Prachtige mix van verontrustende situaties, body horror, dingen die op de loer liggen in de duisternis en veel trekken aan de haren.
Rachel Rising (Terry Moore, Abstract Studio, 42 delen, 2011-2016, 7 TPB's, 1 omnibus)
Rachel Beck wordt wakker in een ondiep graf en klauwt zich los terwijl een mysterieuze vrouw toekijkt. Rachel herinnert zich niets meer van de avond ervoor en roept de hulp in van tante Johnny, de begrafenisondernemer van de stad, om haar moordenaar te vinden. Maar wanneer herhaaldelijke aanvallen haar naar het mortuarium sturen, blijkt Rachels vermogen om steeds weer uit de dood te ontwaken zowel een zegen als een vloek te zijn en zal het griezelige stadje Manson nooit meer hetzelfde zijn!
Terry Moore is wellicht nog bekender om zijn reeks Stranger in Paradise. Rachel Rising is zijn tweede grootste reeks. Dat vertaalde zich echter niet in een degelijke verkoop. Nadat hij daarover kloeg op Twitter met z'n collega Joe Hill en aangaf met de reeks te moeten stoppen, lanceerden fans de hashtag #SaveRachelRising. Het hielp de dalende verkoop tegenhouden, maar niet stijgen. Uiteindelijk zette Moore er na 42 deeltjes een punt achter die gebundeld raakten in zeven TPB's en één dikke omnibus van 776 pagina's.
Red Room: The Antisocial Network (Ed Piskor, Fantagraphics, 3 delen, 2021-2024)
Geholpen door het anonieme dark web en bijna niet te traceren cryptocurrency, is er een criminele subcultuur ontstaan. Ze livestreamen moorden als entertainment. Wie zijn de moordenaars? Wie zijn de slachtoffers? Wie betaalt om te kijken? Hoe kunnen we dit stoppen?
Red Room is opgebouwd als een serie onderling verbonden verhalen, die een licht werpen op de personages die bestaan in de lelijkste uithoeken van cyberspace. Red Room onthult de kant van de mensheid waarvan weinigen wisten dat hij bestond, laat staan dat we hem begrepen.
Ed Piskor, die tot de hiphop- en andere alternatieve stromingen behoorde, pleegde op 1 april 2024 zelfmoord na beschuldigingen van seksueel overschrijdend gedrag via sociale media met minderjarige meisjes. De (internet)gemeenschap keerde zich tegen hem. Hij runde het YouTube-kanaal Kayfabe over voornamelijk strips.
Requiem, de Vampierridder (Olivier Ledroit + Pat Mills, Prestige, 11 delen, Prestige, laatste deel niet vertaald, 2003-2013)
Uit onze bespreking: "Als strippersonage op de eerste pagina's al sterven en toch nog de held van het hele verhaal worden... Dat is weinigen gegeven! In de reeks Gorn presteerde het hoofdpersonage het al, maar ook de Duitse soldaat Heinrich Augsburg sterft bij de openingsscène. Nadat hij op het slagveld in de Tweede Wereldoorlog omkomt en bruusk wordt weggetrokken uit de liefdevolle armen van zijn Joodse vriendin Rebecca, herrijst hij in een andere wereld als vampierridder. Heinrich is dood, leve Requiem! Al vlug ontmoet hij een soortgenoot, Otto Van Den Doodt. Hij legt Requiem uit dat hij geluk heeft gehad, niet iedereen herrijst immers en al zeker niet als vampierridder. Bovendien verklaart hij Requiem dat hij van nu af aan alleen maar jonger wordt, met pensioen kan op zijn tweeëntwintigste en dat Lord Cryptus zijn opleiding zal voltooien. Slechts één op de tien vampierridders overleeft deze zware opleiding, maar toch slaagt Requiem erin en kan de fun beginnen. Om te beginnen worden alle vampierridders ingescheept in de hoofdstad Necropolis om een gruwelijke strijd te leveren in het Londen van de drieëntwintigste eeuw."
Na twaalf jaar maakte de reeks in 2024 een plotse comeback. Door het verdwijnen van uitgeverij Prestige lijkt een vertaling onzeker. Voor liefhebbers van dit soort volgetekende pagina's is er ook Claudia de Vampier door Franck Tacito en Pat Mills. De eerste vier delen raakten tussen 2006 en 2011 vertaald door Prestige. Deel 5 uit 2021 ligt nog te wachten op een vertaling.
Sarah (Stefano Raffaele + Christophe Bec, Dupuis, 2 delen, 2008-2010, Microbe, 2018)
Uit onze bespreking van deel 1: "Zoals we intussen van Bec zijn gewend, is er een enorme onderhuidse spanning aanwezig. In al zijn verhalen is er wel een of ander monster dat bedreigend is voor de mensen en zich aanvankelijk verschuilt. Dit effect wordt natuurlijk groter als er een perfect slachtoffer voorhanden is. Sarah bijvoorbeeld. Zij heeft een vreselijke jeugd meegemaakt toen ze als kind werd opgesloten bij een pedofiel en door het sujet zwaar werd misbruikt. Na jaren van therapie probeert ze langzaam aan uit dat diepe dal te klimmen. Als haar man David werk krijgt buiten de grote stad in een afgelegen gebied probeert Sarah zichzelf te overtuigen dat dit een goede stap voor haar betekent. Maar al snel werkt de omgeving haar op de zenuwen. Hoe komt het dat in het geheimzinnige dorp er geen kinderen meer zijn? En dat terwijl ze denkt zwanger te zijn! Zoals je merkt zijn alle elementen aanwezig voor een intrigerend verhaal."
Spread (Justin Jordan, Image Comics, 25 delen, 2014-2018, 5 TPB's, 2015-2018)
Tien jaar geleden groeven we te diep en lieten we iets los waar we geen controle over hadden. Iets dat elk levend wezen op zijn pad verdraaide en vervormde. Iets dat de wereld herschiep naar zijn eigen beeld. De Spread. Eén man heeft een kind gevonden dat de wereld kan redden, maar hij moet het opnemen tegen monsters, rovers, kannibalen, religieuze fanatici en de baby zelf.
The Summer Hikaru Died (Mokumokuren, Yen Press, sinds 2023)
Het heeft Hikaru's gezicht. het heeft Hikaru's stem. het heeft zelfs Hikaru's herinneringen. maar wat er zes maanden geleden uit de bergen naar beneden kwam is niet Yoshiki's beste vriend. wat het ook is, het is gevaarlijk. Op school doorgaan en rondhangen alsof er niets veranderd is, alsof Hikaru niet weg is, zou te gek zijn... Maar als het zo erg op Hikaru lijkt... en zich zo erg als Hikaru gedraagt...
Om toch nog wat meer te verklappen volgt The Summer Hikaru Died het verhaal van Yoshiki, een tiener op het platteland van Japan die ontdekt dat zijn beste vriend is vervangen door een buitenaardse entiteit, die hem dwingt om hun veranderde relatie te sturen te midden van bovennatuurlijke gevaren.
De mangareeks loopt sinds 2021 in het Japans en sinds 2023 in het Engels met op dit moment vijf verschenen delen.
Thorgal 8: Alinoë (Grzegorz Rosinski + Jean Van Hamme, Le Lombard, 1987)
Een op het gezin van Thorgal na verlaten eiland, slechts twee personages en een zwijgzame jongen met groene haren. Meer is er niet nodig om een ultraspannende, psychologische thriller met horrorallures van een uitzonderlijk hoog kaliber te maken.
In Alinoë komt Thorgal nauwelijks voor en dragen zoon Jolan en vrouwlief Aaricia de hoofdrol. Jolan wil erg graag een vriendje hebben om mee te spelen en bedenkt er dan maar een. Maar Jolan kent de draagwijdte van zijn eigen krachten nog niet. Het ingebeelde vriendje ontpopt zich tot een angstaanjagende, gevaarlijke vijand op een eiland waar Aaricia en Jolan niet af kunnen. Bovendien is Alinoë niet alleen.
Het verhaal kent een hoog Stephen King-gehalte met een crescendo verlopende dreiging en de witte ogen van het creepy jongetje Alinoë doen denken aan de kinderen uit de film Village of the Damned.
De reeks Thorgal kent pieken en dalen in de verkoop. Jean Van Hamme weet mindere en hogere verkopen aan twee factoren: de kwaliteit van een verhaal en de promotie die Le Lombard wel of niet voor een album voerde. Bij Alinoë kwamen beide factoren voor het eerst mooi samen met een steengoede verkoop als beloning. Sterker zelfs: Alinoë betekende de finale doorbraak van de serie.
Uzumaki (Junji Ito, Viz Media, deluxe edition, 2013)
Kurouzu-cho, een klein mistig stadje aan de kust van Japan, is vervloekt. Volgens Shuichi Saito, het teruggetrokken vriendje van tiener Kirie Goshima, wordt hun stad niet achtervolgd door een persoon of wezen, maar door een patroon: Uzumaki, de spiraal, de hypnotiserende geheime vorm van de wereld.
De mangareeks kwam oorspronkelijk in 1998 en 1999 uit. Voorafgaand aan de Engelstalige deluxe edition kwam de reeks uit als een trilogie. Intussen volgden twee games, een film en een tekenfilmreeks.
De Rode Ridder 114: Vrykolakas (Karel Biddeloo, Standaard Uitgeverij, 1985)
Uit onze bespreking: "'Ik begin te geloven dat we inderdaad met 'n buitengewoon gevaarlijk wezen te doen hebben!' Tot deze scherpzinnige vaststelling komt een vastgebonden Johan bij een kampvuur nadat twee van Abahrims huursoldaten een gruwelijke dood stierven. Dat gebeurde bij het afbreken van een muur in de onderaardse gewelven van een kasteel waarachter Vrykolakas gevangen zat. Een van die soldaten verliest er zelfs het hoofd bij, letterlijk! Ook de ratten in de gewelven zijn als de dood voor het wezen en vluchten van 'm weg. Op dat moment heeft Johan al oog in oog gestaan met Vrykolakas. Een close-up van die boosaardige, wrede, in het duister oplichtende ogen jaagt ook de lezer de stuipen op het lijf. En hier zitten we net op de helft van het album.
In dit album domineert de angst. En Karel Biddeloo had er een handje van weg om dat meermaals met succes over te brengen in zijn verhalen. Dezer dagen lijkt Vrykolakas op een anders gemake-upte versie van The Joker of lijkt hij een Halloweenmasker te dragen omdat zijn tronie er op elke prent precies hetzelfde uitziet. Elke lezer die dit album in zijn jeugd heeft gelezen, weet wel beter: je was bang toen je dit las! In een medium waarbij je als lezer zelf het leesritme bepaalt, dat het moet stellen zonder sinistere soundtrack en waarbij je licht nodig hebt om het verhaal te kunnen lezen, is het een hele prestatie om daadwerkelijk schrik te kunnen aanjagen. En daar is Biddeloo grandioos in gelukt."
Walking Dead (Tony Moore, Charlie Adlard + Robert Kirkman, Silvester, 33 delen, 2010-2023)
Uit onze bespreking van deel 1-2: "Nadat hij per ongeluk werd neergeschoten tijdens een interventie ontwaakt politiediender Rick Grimes na een maand uit zijn coma. Maar er is niemand die hem aanhoort. Hij trekt op onderzoek uit in het stille ziekenhuis en stuit al snel op rottende lichamen... waar nog leven inzit. Een van de levende lijken heeft het op hem gemunt, maar hij weet te ontsnappen. Thuis is er niemand die 'm opwacht. Waar zijn z'n vrouw en kind? Waar is iedereen? Wat is er aan de hand? Een man die met zijn zoontje zijn intrek nam in het huis van de buren vertelt Rick wat hij weet: op een dag waren "ze" er plots, zombies die met een harde klap op het hoofd uit te schakelen zijn. Hen genadeloos afknallen werkt nog beter. Binnen de twee weken waren alle media uit de lucht, maar de televisie maakte nog net op tijd duidelijk dat zich terugtrekken in de grote steden veiliger is tot er een oplossing komt. Rick besluit het erop te wagen en reist door naar Atlanta waar hij zijn gezin hoopt terug te vinden.
Belangrijker nog dan het prijsgeven van een oorzaak, waar Rick en compagnie minder mee bezig zijn dan met het zien te overleven in deze hertekende wereld, is het uitspelen van relaties, persoonlijkheden en gevoelens door scenarist en relevatie Robert Kirkman. Er worden jazeker heel wat zombies een kopje kleiner gemaakt en alle tekenen van lichamelijk verval zorgen voor een hoog horrorgehalte, maar in onze optiek is Walking Dead veeleer een psychologische actiethriller. Hoe ver ga je om te overleven? Blijft er in een zombie nog een greintje persoonlijkheid over van je familielid of naaste een keer hij is gebeten en er geen genezing meer mogelijk is? Is de situatie helemaal hopeloos? Gelden oude wetten nog in nieuwe omstandigheden, in een constant gevaarlijke omgeving? Voor Rick, een natuurlijke leider in wie ook anderen hun hoop stellen, is het niet makkelijk om in zijn schoenen te blijven staan. Dat maakt Walking Dead als stripverhaal — als verhaal tout court — ook zo boeiend. We waren nog maar zelden zo snel verslingerd aan een strip."
Uiteraard weet je dat van deze stripreeks ook een succesvolle tv-franchisereeks tot stand is gekomen.
W0RLDTR33 (Fernando Blanco + James Tynion IV, Image Comics, sinds 2023)
Nog een reeks van scenarist James Tynion IV van wie we Something Is Killing the Children en The Nice House on the Lake naar voren hebben geschoven.
In 1999 ontdekten Gabriel en zijn vrienden het Undernet, een geheime architectuur voor het internet. Ze brachten hun verkenning in kaart op een message board met de naam W0RLDTR33. Toen verloren ze de controle. Iemand brak in op W0RLDTR33, iemand die de gewelddadige greep die Undernet op hen had verwelkomde. Tegen hoge persoonlijke kosten dachten Gabriel en de anderen dat ze het Undernet voorgoed hadden afgesloten. Ze hadden het mis. En nu zullen ze de betekenis van PH34R kennen.
Wytches (Jock + Scott Snyder, Image Comics, 6 delen, 2014-2015, 1 TPB, 2015
Eeuw na eeuw werden mannen en vrouwen over de hele wereld verbrand, verdronken, opgehangen, gemarteld, gevangengezet, vervolgd en vermoord vanwege hekserij. Geen van hen was een heks. Ze stierven ter bescherming van een verschrikkelijke en verborgen waarheid: heksen, echte heksen, bestaan. Het zijn oude, ongrijpbare en dodelijke wezens die zelden worden gezien en nog minder vaak worden overleefd.
Er is een tv-reeks op komst in opdracht van Amazon Prime Video.
Zombillenium (Arthur de Pins, Dupuis, 6 delen, 2010-2022, vanaf deel 4 niet meer vertaald)
Uit onze bespreking van deel 2: "Vanaf de eerste bladzijden voel je dat dit een verhaal is waaraan alles klopt. Allereerst het basisidee: monsters, zombies, heksen, vampiers en ander horrorgebroed proberen een normale plaats in de maatschappij te krijgen en stichten het pretpark Zombillenium. Slim gevonden, want op deze manier wordt hun uiterlijk door de gewone mensen beschouwd als een special effect. Natuurlijk geeft dit gegeven ruimte tot tal van grappige momenten. Wat dacht je bijvoorbeeld van het coachingklasje waarin de monsters leren hun neiging tot doden te kanaliseren en om te zetten in scheppende energie ofwel 'positive freakishness'?"
In 2017 kwam een animatiefilm uit naar de stripreeks. Arthur de Pins zette zich er volop voor in. Daardoor viel er een gat van vijf jaar tussen deel 3 en 4. Toen hij de stripreeks weer hernam, was het kalf al verdronken voor de vertaling bij Dupuis. De laatste drie van de zes verschenen delen zijn niet vertaald, maar elk album is een compleet verhaal.
2 of 17