Op je tweeëntwintigste met pensioen!

Als strippersonage op de eerste pagina's al sterven en toch nog de held van het hele verhaal worden... Dat is weinigen gegeven! In de reeks Gorn presteerde het hoofdpersonage het al, maar ook de Duitse soldaat Heinrich Augsburg sterft bij de openingsscène. Nadat hij op het slagveld in de Tweede Wereldoorlog omkomt en bruusk wordt weggetrokken uit de liefdevolle armen van zijn Joodse vriendin Rebecca, herrijst hij in een andere wereld als vampierridder. Heinrich is dood, leve Requiem! Al vlug ontmoet hij een soortgenoot, Otto Van Den Doodt. Hij legt Requiem uit dat hij geluk heeft gehad, niet iedereen herrijst immers en al zeker niet als vampierridder. Bovendien verklaart hij Requiem dat hij van nu af aan alleen maar jonger wordt, met pensioen kan op zijn tweeëntwintigste en dat Lord Cryptus zijn opleiding zal voltooien. Slechts één op de tien vampierridders overleeft deze zware opleiding, maar toch slaagt Requiem erin en kan de fun beginnen. Om te beginnen worden alle vampierridders ingescheept in de hoofdstad Necropolis om een gruwelijke strijd te leveren in het Londen van de drieëntwintigste eeuw.

Olivier Ledroit is in 1969 in Meaux, Frankrijk, geboren. Na zijn opleiding aan de hogere kunstacademie schreef hij voor een aantal spelletjesmagazines. Als hij kort daarna kennismaakt met comicschrijver François Froideval, gaat het snel. Zijn eerste album, Het Teken van het Duister, in de serie Kronieken van de Zwarte Maan, dat eerst in het blad Zenda verscheen, wordt zo goed ontvangen dat verdere delen en nieuwe reeksen al gauw volgen.

Als je Ledroit een beetje kent van andere reeksen (Sha, Kronieken van de Zwarte Maan, Silo) hoeft het niet gezegd te worden dat het verhaal van Requiem de Vampierridder een kolfje naar zijn hand is. Nog meer dan anders lijkt het wel of elke pagina te klein is, zo barstensvol tekent hij ze. Veldslagen met Dracula, bloedrijke maagden, weerwolven en vijandelijke vloten, alles zet Ledroit met een dusdanige theatrale grootsheid op papier dat het een lust voor het oog is. Way over dus, maar op zo'n manier dat het leuk wordt. Erg leuk zelfs, als je wat van morbide humor houdt.

TOM DE LENTDECKER