Overtreffende trap van fronsen

Het moet gezegd dat er een kleine haat-liefdeverhouding ontstaan was met Alex, een van de steunpilaren in onze gelukkige stripjeugd. Maar een aantal albums van de hand van Marc Jailloux en Mathieu Bréda zorgden ervoor dat we onze Gallo-Romeinse vriend terug in de armen sloten. Alles was vergeten en vergeven.

Het moet gezegd dat we het vorige album van het duo Giorgio Albertini en David B., Veni, Vidi, Vici, nog niet gelezen hadden en vermits een aantal personages daar het daglicht zagen, hebben we als plichtsbewuste medewerker van Stripspeciaalzaak.be ook dit tot ons genomen. Enthousiast waren we niet over dat album, maar in een goedhartige bui konden we wel een voldoende toekennen. Vooral geïnspireerd door de franke mulle* van onze onverwoestbare vriend Enak (hij heeft in dar album meer stoute uitspraken gedaan dan in de vijfendertig voorgaande albums) en de korte weergave van de slag bij Zela die Julius Caesar verleidde tot de onsterfelijke uitspraak "Veni, Vidi, Vici". Onze wenkbrauwen fronsten wel zeer sterk bij de nogal slordige tekenstijl en het van de hak op de tak scenario. En dan namen we album 39 ter hand. We zoeken nog steeds naar de overtreffende trap van fronsen.

Eerst het verhaal. Alex en Enak vertrekken op missie naar Eunones, de koning van de Sarmaten, om zijn steun te krijgen in de strijd van Caesar tegen de Daci en de Parthen. Zeer concreet vragen ze vrije doorgang voor de legioenen in de uitgestrekte vlakten. Tijdens hun reis en bij aankomst komen we heel wat te weten over de lokale gebruiken, zoals het feit dat oude krijgers die overleven lafaards zijn, dat vrouwen pas mogen trouwen als ze minstens een vijand op het slagveld gedood hebben, dat brood blijkbaar een uitzonderlijk goed is en dat het niet dragen van een broek not done is. Eunones maakt echter duidelijk dat hij slechts een aantal clans onder zijn controle heeft en dat hij gezanten zal sturen om hun akkoord te krijgen in de steun aan Caesar. Ondertussen heeft een Sarmatische krijgster een oogje laten vallen op Alex, maar benut hij tot ontzetting van Enak deze uitgesproken uitnodiging niet. De volgende dag vertrekken ze op everzwijnjacht en dan... ontspoort het scenario. Alex en Enak worden gevangen genomen door de reuzin Niemand (zie ook album 36) en de Androphagi (zij die mensen eten). Ze ontmoeten terug Callisto, een nog nuttelozere sidekick dan Enak in zijn beste jaren en Niemand heeft Alex ontvoerd om (tromgeroffel) samen een gigantisch paard te zoeken dat haar zou kunnen dragen. We herhalen even: een gigantisch paard zoeken in de noordelijke steppen dat een reuzin kan dragen. Dat de reuzin later gevangen wordt, Alex op wonderbaarlijke wijze terug met Enak en Callisto verenigd wordt en uiteindelijk bevrijd door Eunones en de plaatselijke Romeinse bevelhebber doet er niet toe. Evenmin het bevreemdende slot met Alex, de reuzin en het paard.

Het verhaal mag dan al niet begeesterend zijn, de tekeningen zijn dat nog minder. Gelaatsuitdrukkingen en emoties zijn quasi steeds over the top. Bewegingen zijn houterig, to say the least. Een vloeiend in beeld gebrachte actie hebben we niet gezien. We appreciëren de poging om James Ensor en Jheronimush Bosch naar de kroon te steken qua lelijke koppen, maar trop is te veel.

Eerlijkheidshalve moeten we wel zeggen dat gebouwen, schepen en bepaalde details, zoals de sieraden van de paarden en bekleding van de tenten, wel oké zijn. De eerste zeven prenten zijn zelfs zeer mooi qua opbouw.

Eindoordeel: begraven we de reeks Alex nu? Nee. Maar we kunnen niet verstoppen dat we met spanning wachten op het volgende album van Jailloux en Bréda.

JOHAN DECLOEDT

* West-Vlaams voor iemand stoute/gedurfde uitspraken doet.