Alex de onverwachte

Alex de onversaagde is ook nog eens onoverwinnelijk. In Thessaloniki rekent hij af met een eerder onklopbare paardenmenner, een militie van onaangename amazones die het Romeinse juk wil afwerpen en plaatselijke meisjes zou ontvoeren, een onsympathieke Romeinse gouverneur (zijn die ooit wél sympathiek?) en... een ongeintje van Enak. Tot zover niets ongebruikelijks voor een Alex-avontuur, tot er een onverwachte twist komt...

Trouw als een servus aan zijn dominus verzamelden we jarenlang ab ovo de Alex-albums, ondanks de almaar afnemende kwaliteit, die er niet beter op werd met wisselende scenaristen en tekenaars. De dood van geestelijke vader Jacques Martin in 2010 was een goed excuus om de reeks uiteindelijk helemaal over de haag te gooien. Difficile est deponere longum amorem, wist Catullus, maar dura lex van de verpieterende reeksen, sed lex.

Post factum bleven nog zowat jaarlijks albums verschijnen, van wisselend niveau. De spin-off Alex Senator was inmiddels interessanter dan het origineel. Niet toevallig werd gereputeerd auteur Valérie Mangin uiteindelijk ook ingeschakeld om de moederreeks te reanimeren. Samen met nieuwkomer Chrys Millien maakte ze in 2021 Het Oog van de Minotaurus, dat een jaar later een sequel kreeg in haar Senator-reeks. Na twintig mindere albums leek er een kentering te komen. Het verhaal was stevig en vooral: de tekeningen waren fris en vooral oogstrelend. Weg waren de houten klazen die de albums steeds meer bevolkten. Weg waren de halfslachtige pogingen Martin te imiteren. Weg waren de grote lappen tekst. Alex was weer onaantastbaar!

De Koningin van de Amazones bevestigt dat: een boeiend verhaal, tegelijk traditioneel en verrassend, en tekeningen die eveneens zowel herkenbaar zijn als afstand van Martin durven te nemen. Millien slaagt erin personages van vlees en bloed te laten spreken zonder overbodige tekstkaders en -ballonnen. Als Alex boos is, zién we dat. Alex de onverbiddelijke. Alex de bijna onverbeterbare.

KOEN DRIESSENS