Gemis van een gezel

Korporaal Blutch komt, samen met zijn sergeant uiteraard, terug van een missie en merkt dat Arabesk, net als alle andere paarden van het kamp, opgevorderd is. De anders zo apathische, of hooguit laconieke korporaal schiet in een colère die niet Frans, maar wel Amerikaans is. Hij wil zijn ros terughalen, zelfs voorbij de eigen linies. Een verbazend inschikkelijke sergeant Chesterfield vergezelt zijn ondergeschikte. Het paard is niet eens zo moeilijk op te sporen, overal waar hij komt laat hij een spoor van chaos en verwarring achter.

Dit is een formulestrip en dus ken je het gebruikelijke stramien. De sergeant en de korporaal worden op missie gestuurd, schelden elkaar onderweg de huid vol en (mis)lukken al stuntelend in hun opdracht.  Dit keer voelt het lichtjes anders. Er is het gebruikelijke gescheld, maar dat is in beide richtingen wel ingehouden. De korporaal is relatief dankbaar voor de hulp die hij krijgt en de sergeant, die voelt dat zijn favoriete voetveeg zichzelf niet is, is verbazend empathisch. Wat het grote gemis van een paard al niet kan doen.

Of is dit album een melancholische overpeinzing van Raoul Cauvin, die zijn personages nog één keer op hun mooist wil laten zien, als twee strijdmakkers die eigenlijk niet zonder elkaar kunnen, hoe hard ze elkaar ook het bloed van onder de nagels halen? Wat al enige tijd aangekondigd werd als het laatste De Blauwbloezen-album door Raoul Cauvin, is uiteindelijk postuum moeten verschijnen, gezien de grootmeester deze zomer jammer genoeg overleed. De originaliteit en de genster der verrassing die albums doen opleven, was al even uit de reeks verdwenen, maar zelfs dan slaagde Cauvin er nog wel in trouw te blijven aan zijn reeks en zijn idee van wat een verhaal het vertellen waard maakt. Je moet het hem nageven, zelfs zonder het origineelste idee kon Cauvin nog steeds een degelijk verhaal vertellen. Veel andere scenaristen die het gevoel hebben alles al verteld te hebben, gaan het te ver zoeken en zetten zo hun eigen reeks zelf buitenspel. Dat doet Cauvin niet. Zijn laatste De Blauwbloezen-albums zijn niet meer de meest verrassende, maar ze hebben wel nog het volste bestaansrecht. De geest van zijn verhalen is nooit verwaterd en is dus nog springlevend.

Hoe springlevend de personages nog zijn en wat je met een aantal typische De Blauwbloezen-elementen nog wel aankunt, bewees het trio BeKa-Munuera. Hun tot in de puntjes uitgewerkte (maar éénmalige) intermezzo werd zo gesmaakt dat het prompt in de hoofdreeks werd opgenomen als het (reeds verschenen) deel 65.

De tekeningen van Willy Lambil voelen door hun herkenbaarheid al jaren als een baken voor de reeks, een rustpunt. Het klopt dat zijn decors en detaillering doorheen de jaren wat rudimentair zijn geworden, zijn figuren groter. En de plaatnummering wordt in dit album wel heel erg nadrukkelijk. Maar ach, dat wordt bedekt met begrip voor zijn zeer lange staat van dienst. In dit album staan de ogen van sommige personages echter af en toe wat vreemd. Dat wijten we, naast de stilaan toch hoge leeftijd van de tekenaar misschien ook wel aan Lambils besef van de omstandigheden. Het besef dat hij weldra vaarwel zou moeten zeggen aan zijn jarenlange Blauwbloesgezel.

Dat de reeks nu verder moet zonder haar geestelijke vader wil niet zeggen dat haar grafische stiefvader zijn tekenpen ter zijde legt. Lambil gaat ermee door. Het zal de Bretoense scenarist Kris (Christophe Goret) zijn die de blauwhemden ten aanval stuurt in het komende, Iers georiënteerde avontuur. De vertrouwde hand van Lambil zorgt er dan hopelijk voor dat geen enkele Noordelijke, noch zijn paard, terugdeinst.

Wij blijven album 64 intussen onthouden, vooral dan als het laatste waarbij een iconisch duo samenwerkte aan de belevenissen van een al even iconisch soldatenduo.

DIEDERIK VAN DE VELDE