Exuberante ghostbusters

Een nieuwe dag breekt aan. Een mooi moment om de dood — of erger — onder ogen te zien. In het victoriaanse Londen is de hel losgebroken. Demonen vliegen aan en af en moorden iedereen uit. Gelukkig zijn er nog ons lokale ghostbusters. Malcolm Max is een intelligente, victoriaanse charmeur die problemen oplost bij paranormaal begaafde personen die verwikkeld zijn in kwaadaardige zaken. In zijn onderzoeken wordt hij bijgestaan door twee buurmeisjes van ene Sherlock Holmes, een dyslectische androïde met journalistieke ambities, een octupusachtige jongedame en de halfvampier Charisma Myskina, die even mooi is als impulsief. Natuurlijk doet er ook nog een macho politie-inspecteur mee die door het Eufemistisch Verbond zou omschreven worden als "niet snugger". Zijn jonge assistent waant zich een superheld en redt ’s nachts als een victoriaanse gevleugelde wreker weduwen en jonge wichten van vurig gespuis. Zij zijn de goeden in dit exuberante tweeluik vol bezeten vrouwen, bloeddorstige demonen en telepathisch begaafde vampieren.

Ook in dit slotdeel is het genieten van de superieure tekeningen van Ingo Römling. De Duitser gooit zich in bijna elk prentje. Zijn zwierige camerastandpunten contrasteren lekker met de stijfdeftige victoriaanse setting. Het enige jammere is dat dit album niet op A3-formaat is gedrukt. De tekeningen, boordevol detail, verdienen dit.

Hoe mooi en toegankelijk de tekeningen ook zijn, hoe contrasterend het scenario is. Oh ja, de plot is zwaar van de pot gerukt, maar zit prima in elkaar. Maar het opwindende van deze strip is de vertelstijl. De echte hoofdrol is weggelegd voor een verteller die barokke teksten op ons loslaat. Stel je een actiescène voor waar Malcolm Max een gevecht op leven of dood voert met een demon. In elke normale strip zou je overspoeld worden met tientallen onomatopeeën. Hier worden de bloederige actietekeningen enkel opgeleukt met de volgende tekst: “De relatie met de mens met demonen blijft getekend door diepgeworteld wantrouwen. Wat te maken kan hebben met het feit dat de kennismaking met de monsters meestal een vluchtige aangelegenheid is. De aanwezigheid van deze schepsels gaat gepaard met theatrale effecten. Er is sprake van een emotie die menig auteur omschrijft met de verwaterde term ‘sensatieprikkel’." Enzovoort. Het conflict tussen tekening en tekst is zo bizar dat het geweldig is. Je doet er zeker een dik uur over om een album te lezen. Intussen geniet je van de grafiek en het plechtige taalgegoochel zoals Xavier Debaere het ons ooit ten berde bracht. We kennen tientallen mensen die dit de grootste lulkoek ooit zullen vinden, maar wij behoren tot degenen die dit, na een korte aanpassing en dito inleefmoment, de max vinden. Net dit unieke totaalpakket maakt Malcolm Max tot een machtig buitenbeentje in het steampunkgenre.

Je hebt strips en je hebt strips. En dan heb je nog Malcolm Max. We zijn superfans.

WOUTER PORTEMAN