Verveling doorprikt

Het verleden is een uiterst dankbare bron voor vertellers om verhalen uit te putten die deels fictie zijn. Vooral de periode van het Wilde Westen lijkt de laatste jaren weer enorm populair. Scenaristen zuigen er inspiratie uit op zoals een Saguaro-cactus uit de bodem van het droge Arizona drinkt. De voorliefde voor die periode is niet vreemd, het is een periode met een tot de verbeelding  sprekende dramatiek. Over veel figuren van toen hangt een waas van mysterie omdat niet elk detail is overgeleverd. De menselijke neiging te overdrijven en onze natuur om zelf verbanden te leggen die er niet altijd zijn, vullen die gaten op en hup, het zeer dankbare (fictie)genre met een geweldig hoog (maar effectief) formulegehalte is geboren.

Thierry Gloris beschikt over een hele range aan interessante westernfiguren die hij kan laten opdraven in zijn scenario’s voor deze reeks. Elk van deze figuren spreekt genoeg tot de verbeelding en er zijn genoeg leemtes in hun biografie om fictie-elementen vlot te kunnen toevoegen ten dienste van het verhaal. Eerst was er Jane en haar ware calamiteitentocht, dat vermengt Gloris in deel 2 met pad van revolverheld Wild Bill — de twee hebben elkaar  trouwens ook werkelijk gekend, maar verder bestaan er veel mythes over hun connectie — nu introduceert Gloris de avonturier-goudzoeker-ondernemer Charlie Utter. Voor een scenarist is een figuur als Utter een goudmijn. Hij heeft echt bestaan en heeft de andere twee hoofdpersonages ook effectief gekend, maar in vergelijking met hen is er over Utter relatief weinig met zekerheid geweten. En dus kan Gloris zijn fantasie de vrije loop laten. Wat volgt is een smakelijk recept met de vertrouwde westerningrediënten: persoonlijke vetes, wraakmotieven, opsporen van outlaws en een spoorwegmagnaat zonder scrupules. Smakelijk en vlot verteerbaar, maar ook erg vertrouwd. Gelukkig lijkt Gloris zich daarvan bewust. Net voor je het te sterke gevoel krijgt het allemaal al eens gelezen te hebben, voegt de scenarist nog een extra intrige toe. Is er een seriemoordenaar aan het werk? Inhoudelijk is het sterkste misschien nog wel dat je, hoewel dit de start is van een nieuwe cyclus met een nieuwe insteek, duidelijk voelt dat dit album voortgaat op de vorige en stapsgewijs voorbereidt op nieuwe intriges (en een nieuw hoofdpersonage?) in het volgende deel. Hij weet de aandacht vast te houden, die Gloris.

De intussen karakteristieke tekenstijl van Jacques Lamontagne, met z’n typerende karatervolle inkleuring, zet de sfeer van deze reeks. We hebben het wel voor z’n stijl, maar blijven sommige van de verhoudingen toch vreemd vinden. Zijn keuze om hoofden soms opvallend klein, dan weer (te) groot te tekenen in verhouding tot  sommige lichamen, geeft geregeld een wat vreemde karikaturale indruk. De ruwheid van het Westen komt dan weer bijzonder gedetailleerd over. Uit buikholtes puilende darmen, met kogels doorboorde hoofden en oogbollen met pijlen erin... Het lukt ‘m allemaal. Twee druktemakers in de saloon worden dan weer geraakt zonder dat de kogelimpact te zien is. Vreemd, alsof Wild Bill zelfs met losse flodders mensen onderuit krijgt. Da’s pas wild.

Kortom, Wild West deel 3 is een vermakelijk album dat teert op de typische clichés van het genre en hier en daar met een verrassingselement verveling doorprikt. Niks tegen de grote aanwezigheid van typische stijlkenmerken, hoor. Hadden we niet gezegd dat westerns hét formulegenre zijn?

DIEDERIK VAN DE VELDE