Uit zijn eigen schaduw getreden

De Hispanolia is eindelijk aangekomen bij het beruchte schateiland. En wat in de sterren stond geschreven, gebeurt. Kong John Silver toont eindelijk zijn ware aard en zet de muiterij in gang. De jonge leeuw Jim Hawkins, kapitein Smollet en enkele getrouwen kunnen nog net ontsnappen naar het eiland waar de beruchte piraat Flint zijn schat heeft verborgen. Stilaan slaagt Hawkins erin de geheime code van de schatkaart te ontcijferen. Al het piratengoud is van hen. Of toch niet?

Ach, wie houden we eigenlijk voor de gek? Het verhaal van Schateiland van Robert Louis Stevenson is al duizend keer verteld, verfilmd en verstript. Iedereen kent deze piratenklassieker en weet hoe het afloopt. Elke samenvatting klinkt hierdoor zo belegen, ouderwets en o zo voorspelbaar. Tekenaar-scenarist Sébastien Vastra, die opgegroeid is met de Japanse animebewerking ervan, Takarajima, besloot bovendien om het verhaal quasi letterlijk te vertellen. Gelukkig is de Fransman in een vat Disney gevallen, waardoor hij alle personages liet spelen door dieren. Driewerf helaas heeft hij niet echt lang stilgestaan bij de dierenkeuze. En zo is de held een jonge leeuw die door het verhaal echte manen krijgt, de statige kapitein is een secretarisvogel, muiter John Silver is een woeste gorilla, bijgestaan door hyena’s en andere minder aaibare roofdieren. De voorspelbaarheid druipt er ook hier van af. Zucht.

En toch. En toch. Vastra is voor dit slotdeel uit zijn eigen schaduw getreden. Dat hij geweldig kan tekenen, zag zelfs een blinde. Nu komt hij ook echt los van zijn klassieke bladindeling. Zijn bestiarium leeft, trekt de klassieke Disney-poort achter zich dicht en zet grote stappen richting Blacksad-tekenaar Juanjo Guarnido. Er sluipt verrassing in. Een muitende krokodil wordt gedood door een knuffelbare zebra die een ware moordenaar blijkt te zijn. Eindelijk verlaat een zebra het veilige pad. Het levert een geweldige scène op. Bovendien liet de Fransman, net zoals Régis Loisel in zijn Peter Pan, de inkleuring meegroeien met de mentale groei van Jim Hawkins. In het begin was alles dof ingekleurd, maar nu de hele meute op het schateiland is beland, breekt de zon door en spat de helderheid van de pagina’s. Mooi. Mooi!

Jim Hawkins heeft zijn eigen voorspelbaarheid de das omgedaan. Dit slotdeel toont de ontbolstering van een hele straffe tekenaar. We hebben dit graag gelezen.

WOUTER PORTEMAN