Wreed goed

Eerst was er de roest. Alle metaal verpulverde langzaam. Al snel stond de wereld stil en werden we terug gekatapulteerd naar het stenen tijdperk. Niet erg, denk je dan, want onze eigen bekende geschiedenis zouden we wel weer opnieuw kunnen opbouwen. Niets van. Dan tastte de roest de mensen aan. Bijna iedereen muteerde in halve of hele monsters. Sommigen kregen krachten die voorheen onmogelijk waren. Anderen werden nietige, wanstaltige wezens. Maar allen zijn op zoek naar zij die de opperkracht hebben, en dat is normale baby’s kunnen verwekken of ze te baren. Want enkel zij kunnen de mensheid behoeden van uitsterving. De jacht op gezonde mensen, het nieuwe goud, is open. Eén man voelt zich kiplekker in deze post-apocalyptische wereld: de Drager. Hij heeft slechts één missie in zijn leven. Je vraagt hem iets en hij voert het uit. Altijd. Zijn prijs is bizar. Hij vraagt je enkel om een soort blauw ei in te slikken. Dat is alles.

Voor één keer besloten we om niets te verklappen van de inhoud van het tweede deel. Dat heeft immers geen enkele zin. Scenarist Tristan Roulot (Hedge Fund, Irons,...) schiep immers een wereld waar je vanaf het begin mee moet zijn. En die wereld is absoluut de moeite. Eenmaal mee kom je terecht in een strip die balanceert tussen Sneeuw, Thorgal en Jeremiah. Bizar, mystiek en excessief gewelddadig. Bovendien is dit schitterend in beeld gebracht door Dimitri Armand. Zijn tekeningen zijn woest, op het randje van agressief, maar terzelfdertijd heel leesbaar. Via de excentrieke Drager wordt je echt opgeslorpt in deze vreemde, nieuwe wereld. Dit is wreed goed.

Één ding begrijpen we echt niet. In hun voorwoord bedanken zowel Roulot als Armand uitgebreid de boekhandelaars, de journalisten en vooral de lezers die zwaar geloven in hun werk. Hebben ze maar een contract gekregen voor één deel? Of hoogstens voor een drieluik? Dit zou kunnen verklaren waarom ze al in dit tweede deel het geheim van de Drager onthullen. Bovendien kozen ze ervoor om een rechtlijnig verhaal te vertellen in plaats van langzaam wat vrij te geven via de gekende meanderende verhaaltechnieken. Voor ons hoefde die ontsluiering echt nog niet. Maar iets anders is wel zeker: van de Drager zijn we nog lang niet af. Wat een finale!

De Drager is een reeks die alles heeft om uit te groeien tot een topper. Een straffe pitch, een knap scenario een een heel straffe tekenaar. Hopelijk kunnen en mogen de auteurs geduldig doorgroeien.

WOUTER PORTEMAN