Te weinig zeeslag

Ja hoor, als motten naar een lamp zijn we weeral aangetrokken door de cover van het nieuwe deel in de reeks De Grote Zeeslagen, goed wetende dat we toch op onze hoede moeten zijn. Deze themareeks wisselt immers sterk getekende albums af met, hm, mindere. En sterke scenario’s met, hm, mindere. Welk vlees hebben we hier in de kuip? Of beter gezegd in de trireem?

Iedere lichte geschiedenisfreak kent deze zeeslag. Actium was het begin van het einde voor Marcus Antonius en zijn geliefde Cleopatra en betekende de start van het keizerrijk Rome. Het verhaal zoomt in op de oorzaken van de drang van Octavius om Marcus Antonius ten gronde te richten. Niet alleen had hij zijn zuster Octavia te schande gemaakt door van haar te scheiden, maar had hij ook nog eens de intentie om Romeinse provincies aan — quote — "deze Egyptische hoer" en zijn bastaardkinderen te schenken. Dit laatste was de ultieme hefboom om de senaat te laten instemmen met de oorlogsverklaring. 

Een belangrijk deel van het album is gewijd aan de loopgravenoorlog tussen beide kampen, waarbij Octavius de logistieke toevoerlijnen van Marcus Antonius vakkundig afsneed tot deze laatste, met troepen geteisterd door ziekte en desertie, zich genoodzaakt zag om met zijn resterend leger te varen naar Macedonië om  te ontsnappen aan een zeeslag. Helaas voor hem bleek zijn vertrouwenspersoon een verrader waardoor op 2 september 31 voor Christus de vloot van Octavius hem opwachtte in de baai van Actium en zijn vloot gedecimeerd werd. Zelf konden hij en Cleopatra vluchten naar Egypte, maar als verliezer van deze slag en zijn keuze voor Egypte verloor hij gaandeweg de overblijvende Romeinse steun. Zelfmoord was de enige uitweg voor hem en zijn geliefde. En Octavius? Die werd keizer Augustus.

Scenariogewijs (Jean-Yves Delitte) kunnen we weinig fundamentele kritiek geven. Het verhaal belicht de opbouw naar de decline and fall van Marcus Antonius, maar jammer genoeg wordt er — volgens ons alvast — te weinig ingezoomd op de slag zelf. Meer informatie over de verschillende scheepstypes, kapiteins, soldaten, aanvalswapens, enzovoort waren welkom geweest.

Filippo Cenni (die albums tekende voor de biografiereeks Zij Schreven Geschiedenis, met name nog niet vertaalde albums over Luther, Lodewijk IX en, jawel, Marcus Antonius) is de tekenaar van dienst. Positief valt zijn gebruik van invallend licht op. Ook landschappen, gebouwen, schepen,... worden naar behoren weergegeven. De personages, en vooral dan de gezichten, zijn op zijn minst slordig te noemen. Maar wat vooral opvalt/tegenvalt is dat Cleopatra, volgens de overlevering toch wel een van de mooiste vrouwen uit de oudheid, hier niet bepaald flatterend in beeld wordt gebracht. We moesten steeds denken aan de rol van Angelica Huston in The Witches (1990), maar dan wel in haar heksenverschijning.

Een voldoende, maar geen topper in deze reeks.

JOHAN DECLOEDT