Ruwe bolster, harde pit...

Onze kennis over trappers, Bowiemessen, bevermutsen en het Wilde Westen haalden we vroeger grotendeels uit de albums van Bessy en Karl May van Studio Vandersteen en de zondagnamiddagwestern op Brussel Vlaams, de voorloper van de VRT. Meestal had die film de ondoorgrondelijke John Wayne als voornaamste protagonist, zo'n typische acteur die maar één getormenteerde gelaatsuitdrukking lijkt te beheersen. Het leven was een stuk simpeler toen: de cowboys waren de goeie, de indianen de slechte en dat uitte zich ook in de rolverdeling op de speelplaats, waar we liever een denkbeeldige Colt 45 hanteerden dan een tomahawk. Van deze Jeremiah Johnson hadden we nog nooit gehoord, al draaide regisseur Sidney Pollack in 1972 al een geromantiseerde biopic over de man, met hartenbreker Robert Redford in de hoofdrol.

Johnson is een hardboiled pelsjager die totaal over de rooie gaat als blijkt dat zijn vrouw en ongeboren kind afgeslacht zijn door een passerende bende Crow-indianen. Van dan af staat zijn leven in het teken van wraak en bouwt hij een gruwelijke reputatie op van Crow-killer en menselijke-levereter, weliswaar zonder de bijhorende Hannibal Lecter-chianti.

In dit eerste deel leiden scenaristen Fred Duval en Jean-Pierre Pécau je heel geleidelijk naar die tussentijdse apotheose toe. Als je de flaptekst leest, weet je wat je te wachten staat en toch ben je even van je melk als het zover is.

De tekeningen van Jack Jadson zijn degelijk, maar hij heeft de neiging om zijn figuren heel duidelijk af te lijnen en dat doet soms wat gekunsteld aan. De scène waarbij Johnson zijn dode vrouw in de blokhut aantreft, deed ons niettemin even naar adem happen.

Westernreeksen zijn weer alive and kicking de laatste jaren en deze Jeremiah Johnson is zeker een mooie aanvulling op dit aanbod.

MARIO STABEL