Onder het Barbie-roos

Hollywoodland, ja, -land. Ooit waren de iconische letters een marketingstunt om een ambitieus vastgoedproject in de heuvels rond Los Angeles te promoten. Maar niets is voor eeuwig. De nieuwe eigenaar van de letters liet de laatste vier letters slopen. De verbouwereerde ex-werknemers mochten de gloeilampjes van die vier letters houden om er een kerstslinger van te maken. Wat ze dan ook prompt deden. Even later hing er wat hoger in de heuvels een mooie slinger die het woord "FUCK" laat zien. "Fuck Hollywood."

In dit tweede deel van Hollywoodland blijft scenarist Zidrou verder graven naar verhalen onder de Barbie-roze filmromantiek uit de jaren 1940 en 150. Plat racisme, acteurs die enkel een horizontale carrière maken, dromerige idealisten,... alle gekende outcasts van de droomfabriek komen opnieuw voorbij. Gelukkig kiest Zidrou dit keer voor langere verhalen met meer diepgang. Het levert enkel fijne intriges op, zoals de reclamebordschilder en de gigolo. Vooral het slotverhaal over Los Angeles de Los Muertos, een stoffig Mexicaans dorpje dat de grootsheid van Hollywood probeert te imiteren, is van een zeldzame schoonheid. Dit is Zidrou op zijn allerbest. 

Grafisch voelt Eric Maltaite (421, Stomp) zich helemaal in zijn sas. Hij plaats zijn personages, die steeds meer lijken op die van Bruno Gazzotti (Soda, Alleen) en Bruno Duhamel (Nooit, Valse Sporen,...) in warme decors. De sfeervolle inkleuring van Philippe Ory, die op de tekeningen een lekker retrorastertje legt, maakt het helemaal af. Dit is echt een tof stijltje. Eigenlijk jammer dat het afgelopen is na dit tweede deeltje.

De korte verhaaltjes van Hollywoodland voelen als een vergeten lintworm. Ze geven je een onbestemd, ongemakkelijk gevoel in je onderbuik en je hebt vooral veel zin om er nog veel van te lezen. Zeker als die het niveau hebben van het slotverhaal. Leuk reeksje.

WOUTER PORTEMAN