258 of 1728
Hollywoodland 1
Knaldrang
Iedereen kent ze wel, de iconische Hollywoodletters in de heuvels rond Los Angeles bestaan dit jaar honderd jaar. Tijd voor een strip! Scenarist Zidrou pikt de draad op wanneer de letters, die eigendom waren van een vastgoedmakelaar die via deze gigantische lichtreclame zo de heuvelgronden probeerde te verpatsen, overgedragen worden naar een nieuwe eigenaar. Deze besluit onmiddellijk de laatste vier letters van HOLLYWOODLAND te slopen. De verbouwereerde ex-werknemers mogen de gloeilampjes van die vier letters houden om er een kerstslinger van te maken. Wat ze dan ook prompt doen. Even later hangt wat hoger in de heuvels een mooie slinger die het woord "FUCK" laat zien. "Fuck Hollywood." De toon is gezet.
Deel 1 van het tweeluik Hollywoodland bevat een eerste dosis van in totaal dertien korte verhalen, voor elke letter van het iconische Hollywoodland eentje. Zidrou neemt ons mee naar de glamoureuze jaren 1960 en zoekt er de keerzijde van de medaille op. De naïeve actrice die horizontaal carrière maakt, de scenarist die steeds op zoek is naar quotes, de oudere stuntman die nu hotdogs verkoopt voor de ingang van de filmstudio, de acteur op zijn retour die hoopt op een revival van de stomme film,... alle gekende outcasts van de droomfabriek komen voorbij. Zidrou jongleert tussen maatschappijkritiek, cynisme, hoop, nostalgie,... waardoor de korte verhaaltjes niet allemaal even sterk uitvallen. We hoopten op meer pointes zoals die van pakweg S.O.S. Geluk of Een Wolkeloze Toekomst. De vraag is ook waar Zidrou echt naartoe wil. Hij verweeft rustig alles met elkaar door de personages te laten opduiken in elkaars verhaaltje. Hopelijk komt de aap uit de mouw in het slotdeel.
Grafisch leeft Eric Maltaite (421, Stomp) zich volledig uit. Zijn tekenstijl staat steeds verder af van zijn vaders stijl, van Will (Baard en Kale, Isabel), en zelfs van de latere 421. Hij plaats zijn personages, die steeds meer lijken op die van Bruno Gazzotti (Soda, Alleen) en Bruno Duhamel (Nooit, #nieuwcontact, Valse Sporen, De Terugkeer) in messcherpe decors en een sixtiesvibe. De sfeervolle inkleuring van Philippe Ory maakt het helemaal af.
De knap getekende korte verhaaltjes in Hollywoodland meanderen momenteel iets te rustig in de onderbuik van Hollywood. Maar het heeft er alle schijn van dat de grote knal er wel zit aan te komen. We zijn benieuwd.
WOUTER PORTEMAN
258 of 1728