Monsterlijk goed

Een schriele jongen, Bobby Bailey genaamd, meldt zich aan bij het inschrijvingsbureau van het Amerikaanse leger. De rekruteringsofficier ziet in hem perfect materiaal voor project Prometheus. Hij is voor hem een jongen die door niemand gemist zal worden en die op papier niet bestaat. Het Amerikaanse leger zal van hem in het grootste geheim een supersoldaat maken, en wel door de nazi’s uitgedokterde technieken. Uiteraard loopt het gigantisch mis.

Als je dit verhaal zo op ’t eerste zicht samenvat, is dit een pulpscenario van dertien in een dozijn. Je ziet de “pows” en de “zoefs” voorbijvliegen, en ergens zal Superman een naziraket over zijn knie in twee breken. Niet verwonderlijk, want Barry Windsor-Smith tekent en schrijft van in de jaren 1960 al voor Marvel.

Dit is echter heel andere koek. Meer dan dertig jaar heeft hij aan het project Monsters gewerkt, en dat levert een heel lijvig, 368 pagina’s tellend boek op. Want in plaats van de lotgevallen van “het monster” te volgen, onderzoekt hij minutieus hoe het allemaal tot dit kon leiden. Een ragfijn web van plotdraadjes spint hij zo, gaande van de relatie tussen Bobby’s ouders, tot de jeugd van de rekruteringsofficier. Uiteraard hangt dit allemaal samen, en de ene gebeurtenis zet de andere in werking.

Dit is een brutale strip, een donkere strip. De dreiging druipt van elke pagina, en af en toe moesten we hem even opzij leggen, om er even over na te denken. Dit is From Hell meets The Hulk. Met een vleugje The Shining en wat Apocalypse Now erbovenop. De scènes van het huiselijk geweld ten huize Bailey zijn hartverscheurend. De zwart-witarceringen zorgen voor meer dreiging en horror.

Grote klasse, zowel grafisch als verhalend. De clichés waar we melding van maakten in het begin werken gewoon, nergens komen ze storend over, ze zijn de onderdelen van een monsterlijk goed verteld verhaal dat in de handen van een andere verteller als een zandkasteel zou instorten. Hier blijven ze overeind als granieten stadsomwallingen.

WIM DE TROYER