Jodo en de warrige fase

Scenarist Alejandro Jodorowsky kennen we vooral van de sterke westernreeks Bouncer. Toen ons het nieuws bereikte dat rastalent Jérémy Petiqueux met hem een vierdelig ridderepos ging verzorgen, keken we daar reikhalzend naar uit. Na deel 1 van De Ridders van Heliopolis begrepen we al snel dat het niet bepaald een ridderepos werd, maar het begin was goed.

Hoofdrolspeler Asiamar is een hermafrodiet en stamt af van de laatste Franse koning. In deel 2 ging het vooral over de Franse keizer Napoleon Bonaparte en langzaam begonnen we de draad kwijt te raken. Deel 3 begint weer met de Franse keizer en wanneer Asiamar eindelijk ten tonele verschijnt, moet hij een keuze maken tussen zijn harde mannelijke kant en zijn zachtere vrouwelijke kant. Een gevecht met een tijger volgt en inmiddels zitten we al bijna op de helft van het album.

Met steeds meer twijfels of De Ridders van Heliopolis wel onze smaak is, lezen we verder. Alsof tarotkaartlezer Jodorowsky onze twijfel heeft aangevoeld, speelt hij vanaf dan meer op safe, wordt de verhaallijn makkelijker te volgen en zet hij een duidelijke richting in waarbij de ridders van Heliopolis de taak kregen om de onsterfelijke keizer te stoppen.

Na met Jean Dufaux de piratenreeks Barracuda te hebben gemaakt, koos Jérémy opnieuw voor een opvallende en bekende scenarist. Artistiek gezien kunnen we begrip opbrengen voor zijn keuzes, maar met het talent van Jérémy is het wachten op een commerciële voltreffer van een meerdelige reeks. Dat zien we met deze beide, toch wat controversiële schrijvers niet zo snel gebeuren.

DAI HEINEN