De Jérémy-fase

Glénat bundelde het complete vierluik De Ridders van Heliopolis van Jérémy Petiqueux en Alejandro Jodorowsky in een hardcovereditie met een nieuwe cover zonder extra's. Hieronder bundelen we onze besprekingen van alle losse delen uit de voorbije jaren.

DE RIDDERS VAN HELIOPOLIS 1: NIGRERO, DE ZWARTE FASE (2017)

Ons alchemistenhart (en op gemakkelijk geld beluste hart) klopte sneller dan ooit tevoren. Eindelijk een stripreeks in vier delen die ons via de vier gekende fasen zou leiden naar de steen der wijzen. Onze distilleerkolf staat al klaar. We starten alvast met een initiatierite in Noord-Spanje in de geheime tempel van de Ridders van Heliopolis. Daar zien we hoe 17, leerling (of is het leerlinge), van meester Tadeo erin slaagt zich hermafrodietgewijs te onderscheiden. 17 blijkt echter Lodewijk XVII te zijn, de rechtmatige troonopvolger van Frankrijk, en zijn ouders zijn werkelijk tot het uiterste gegaan om hun nageslacht te verzekeren. Denk hierbij aan een dode pauw, een veer, een bakkersdochter en een psycholoog. Neen, meer verklappen we niet. In tegenstelling tot Lodewijk XVI en Marie-Antoinette kan 17 dankzij zijn halfbroer zijn guillotinelot ontlopen en zo de kans krijgen om de eerste zwarte fase — negrido — af te maken en graaf Asiamar te worden. Oud goud is nu echter nodig om de witte fase te bereiken. Alejandro Jodorowsky (zie ook De Incal, De Metabaronnen, Bouncer en zoveel meer) heeft op zijn minst een origineel scenario afgeleverd. Pure fantasy afgewisseld met geschiedkundige feiten en hier en daar een beetje over the top hebben we altijd al kunnen smaken. Ook de nodige dramatiek, passie en humor is aanwezig. Kortom, de regisseur in Jodorowsky leverde een verhaal in een dertiental mooi in beeld gebrachte scènes op. De onmiskenbare tekenkwaliteiten van Jérémy Petiqueux (Baracuda en medewerking aan De Klaagzang van de Verloren Gewesten en Murena) en de mooie inkleuring zorgen voor een zeer mooi plaatjesboek. Het moet niet altijd een doorwrocht meesterwerk zijn. Alle voortekens zijn er voor een geslaagd quadruplet.

DE RIDDERS VAN HELIOPOLIS 2: ALBEDO, DE WITTE FASE (2018)

Met zijn 33 jaar is tekenaar Jérémy Petiqueux absoluut een van de rijzende sterren binnen het gilde der striptekenaars. Hij leerde het vak van wijlen Philippe Delaby en met de piratenreeks Barracuda debuteerde hij met zijn eigen serie. Dat was op scenario van Jean Dufaux en nadat deze reeks werd afgerond, ging Jérémy in zee met de inmiddels 89-jarige Alejandro Jodorowsky, een Chileens fenomeen dat met verschillende beroemde tekenaars heeft gewerkt. Hij is de schepper van onder andere De Incal, De Metabaronnenen de western Bouncer. Samen werken ze aan de vierdelige reeks De Ridders van Heliopolis. Die ridders zijn een groep alchemisten die hun nieuwste lid een aantal beproevingen laten doorstaan op weg naar onsterfelijkheid. Nadat in het eerste album de zwarte fase werd doorlopen, is het nu tijd voor de witte fase. Waar in het eerste deel de introductie en de identiteit van de hermafrodietkoning Lodewijk XVII centraal stond, heeft hij nu zijn tweede opdracht gekregen. Een grote rol in dit album is weggelegd voor de Franse keizer Napoleon Bonaparte. Diezelfde Napoleon onlangs nog tegen in De Piraten van Barataria deel 11. Qua tekenwerk gaat Jérémy Petiqueux er steeds meer op vooruit. De hand van Delaby herkennen we nog steeds, maar als je dit album vergelijkt met het eerste deel van Barracuda merk je zeker de vooruitgang. Eigenlijk vinden we zijn tekeningen meer bij Murena passen dan die van de nieuwe tekenaar Theo Caneschi. Maar of Jérémy deze erfenis wil accepteren, is natuurlijk aan hem. Jérémy heeft het in zich om tot een van de beste en bekendste tekenaars van de negende kunst te behoren. Dan heeft hij wel een held nodig die tot de verbeelding spreekt. Een held uit de categorie XllI, Largo Winch of Blueberry bijvoorbeeld. Scenaristen die dit soort reeksen tot een groot commercieel succes kunnen uitwerken, zijn weliswaar dun gezaaid.  Van Jodorowsky weten we dat hij graag over the top verhalen schrijft. Ook deze keer word je op je wenken bediend. Een vechtgorilla, je moet er maar op komen.

DE RIDDERS VAN HELIOPOLIS 3: RUBEDO, DE RODE FASE (2019)

Scenarist Alejandro Jodorowsky kennen we vooral van de sterke westernreeks Bouncer. Toen ons het nieuws bereikte dat rastalent Jérémy Petiqueux met hem een vierdelig ridderepos ging verzorgen, keken we daar reikhalzend naar uit. Na deel 1 van De Ridders van Heliopolis begrepen we al snel dat het niet bepaald een ridderepos werd, maar het begin was goed.

Hoofdrolspeler Asiamar is een hermafrodiet en stamt af van de laatste Franse koning. In deel 2 ging het vooral over de Franse keizer Napoleon Bonaparte en langzaam begonnen we de draad kwijt te raken. Deel 3 begint weer met de Franse keizer en wanneer Asiamar eindelijk ten tonele verschijnt, moet hij een keuze maken tussen zijn harde mannelijke kant en zijn zachtere vrouwelijke kant. Een gevecht met een tijger volgt en inmiddels zitten we al bijna op de helft van het album.

Met steeds meer twijfels of De Ridders van Heliopolis wel onze smaak is, lezen we verder. Alsof tarotkaartlezer Jodorowsky onze twijfel heeft aangevoeld, speelt hij vanaf dan meer op safe, wordt de verhaallijn makkelijker te volgen en zet hij een duidelijke richting in waarbij de ridders van Heliopolis de taak kregen om de onsterfelijke keizer te stoppen.

Na met Jean Dufaux de piratenreeks Barracuda te hebben gemaakt, koos Jérémy opnieuw voor een opvallende en bekende scenarist. Artistiek gezien kunnen we begrip opbrengen voor zijn keuzes, maar met het talent van Jérémy is het wachten op een commerciële voltreffer van een meerdelige reeks. Dat zien we met deze beide, toch wat controversiële schrijvers niet zo snel gebeuren.

DE RIDDERS VAN HELIOPOLIS 4: CITRINAS, DE GELE FASE (2020)

In een eerdere bespreking gaven we al aan dat scenarist Alejandro Jodorowsky graag over the top-verhalen schrijft. Met het vierde en laatste deel van De Ridders van Heliopolisgaat hij in een nog hogere versnelling qua onwaarschijnlijkheden. En nadat we het album uit hadden, vonden we het apart maar zeker niet slecht.

In de vorige twee delen ging het nog over de Franse keizer Napoleon Bonaparte en nu wordt ridder Asiamar erop uitgestuurd om de Londense seriemoordenaar Jack The Ripper op te sporen. Maar eerst dient hij het Citrinitas-ritueel te ondergaan om jong te blijven. Het ingrediënt bestaat uit zuivere olie die gedestilleerd is uit de kroon van Maria Josepha. Hiervan moet je een druppel op je tong leggen en vervolgens je innerlijke zon verenigen met die van het hemellichaam. Na een verblijf van tweeëntwintig dagen in de kern van dit hemellichaam heb je weer genoeg energie om duizend jaar te leven. Als vervolgens de spirituele leider van Heliopolis een buitenaards wezen blijkt te zijn, dat alleen kan overleven door zich te onthouden van lichamelijke geneugten, is de situatie van Asiamar een stuk duidelijker.

Dat Jack The Ripper geen normaal personage blijkt te zijn, hadden we wel verwacht met Jodorowsky aan het roer. Tel daarbij nog een buitenaards ruimteschip en we kunnen stellen dat dit geen normaal verhaal is. Het knappe van Jodorowsky's verhaal is dat het ondanks die vreemde elementen goed te volgen is. We zijn niet altijd een fan van zijn werk, maar met een getalenteerde tekenaar als Jérémy Petiqueux leek deze serie een nieuw hoogtepunt in diens œuvre te worden. Nu zullen we De Ridders van Heliopolis vooral herinneren dankzij het soms absurde verhaal en niet omdat het bol stond van de spanning. Het beklijft wel, en dat is op zich al een hele prestatie gezien het overweldigende aanbod strips dat ieder jaar op ons ligt te wachten.

Na eerst de reeks Barracuda met Jean Dufaux te hebben gemaakt en nu De Ridders van Heliopolis met Alejandro Jodorowsky, heeft Jérémy gekozen voor twee ervaren schrijvers met een eigen stijl. Zijn volgende project schrijft hij zelf.

JOHAN DECLOEDT / DAI HEINEN