Het gevoel van thuiskomen

Een staatsgreep. Er is een staatsgreep aan de gang in België! Vreemde ruimtewezens hebben het land overgenomen. Zopas hebben ze via een tv-toespraak alle bestaande belastingen afgeschaft en vervangen door nieuwe. Belastingen op zonlicht, lucht en andere natuurlijke bronnen zijn nu van tel. Wie deze taksen niet betaalt, wordt bestraft door zwevende, dikke politieagenten met lange blonde krullen. De terreur is overal. Een scheef lopende onheilsprofeet schudt wanhopig het hoofd. Hij had dit einde allang aangekondigd via zijn protestborden maar niemand nam zijn waarschuwing ernstig. Ere-dagbladverschijnsel Nero en zijn vrienden begrijpen niets van wat hen nu overkomt. Misschien dat Adhemar hen kan helpen. Maar ook hij is verdwenen.

Dit jaar is het honderd jaar gelden dat Marc Sleen geboren werd en ook vijfenzeventig jaar geleden dat de eerste Nero verscheen. Het is een fijn feestjaar geworden, want via massa’s initiatieven werd en wordt Sleens waardevolle erfenis levend gehouden. Dit hommagealbum is natuurlijk de ultieme toef slagroom op de stapel wafels. Maar we moeten eerlijk zijn, hommagealbums, hoe goed ze ook bedoeld mogen zijn, zijn toch maar voer voor nostalgische zielen.

Er is echter iets vreemds aan deze strip. Scenarist Kim Duchateau (Esther Verkest) nam de beste elementen van zijn al geslaagd hommagealbum De Zeven Vloeken over en levert nu een grimmig en grappig verhaal af dat nog surrealistischer is dan Sleen ze kon bedenken. Terzelfdertijd respecteerde hij het DNA van de Nero-reeks, zoals de lineaire opbouw, het taalgebruik en de karakters van de personages. Het recept werkt. Verrassend genoeg mocht Dirk Stallaert, die de laatste veertig Nero-albums heeft getekend, opnieuw in de huid van zijn geliefde personages kruipen. En of hij zich heeft geamuseerd — lees er alles over in dit interview. Het resultaat overtreft alles. Dit is fris, actueel en straf. Niemand zou zeggen dat het al twintig jaar geleden is dat het laatste reguliere Nero-album is verschenen. Alles aan dit album ademt liefde voor Sleen uit. Het voelt als thuiskomen.

De Hemeltergers is daardoor geen eerbetoon meer. Dit kon een uitstekend regulier album geweest zijn. Kim Duchateau en Dirk Stallaert zijn met De Hemeltergers erin geslaagd de personages weer echt tot leven te wekken. Dit zou eigenlijk een prima doorstart kunnen zijn voor meerdere nieuwe avonturen.

WOUTER PORTEMAN