Geen ballast voor opvolging

Met Het Einde van Alles, het 276ste album van De Rode Ridder, komt er wellicht een einde aan de Allis-saga, al weten we niet wat Peter Van Gught met een van de meest succesvolle reeksen van Standaard Uitgeverij van plan is. Wat we wel weten, is dat Marc Legendre ermee stopt. Nog één album wil hij schrijven, misschien om het verschil te voelen als je meer pagina's krijgt om een verhaal te vertellen?

In 2015 ging Claus D. Scholz met pensioen en vanaf album 250 gaven Fabio Bono en Marc Legendre De Rode Ridder een noodzakelijke facelift waarbij ze Allis introduceerden. De rondborstige roodharige was uitverkoren om Merlijn op te volgen en het stond in de sterren geschreven dat dit nooit zou gebeuren. Toch groeide Allis uit tot een geliefde sidekick van onze blonde held, niet in het minst omwille van haar brutaliteit en ongezouten mening op alles en nog wat. Allis is een voorbeeld van een papieren heldin zoals wij er graag meer zouden zien. Roodhaar iemand?

In Het Einde van Alles vinden we Allis terug in een klooster waar ze op haar zware taak wordt voorbereid. Gwion, de jongeling die beweert dat niet Allis maar hij de ware uitverkorene is, is haar op het spoor en weet dat hij z'n concurrente uit de weg moet ruimen om z'n doel te bereiken. Merlijn geeft Johan de opdracht om Gwion te doden waarop de Rode Ridder zich naar de afgelegen abdij haast. Wanneer hij daar aankomt, verneemt hij dat Allis en een jonge pelgrim een wandeling maken. Simpel? Soms schuilt de kracht in de eenvoud.

Laten we eerlijk zijn, de cover van dit album geeft veel weg, maar wat had je gedacht? Ongetwijfeld konden Legendre en Bono nog jaren met Allis voort, maar als je de fakkel doorgeeft, is het netjes om alles op te ruimen zodat je opvolger niet te veel ballast erft. Dat heeft Legendre goed gedaan. Maar breit hij hiermee een bevredigend einde aan zijn De Rode Ridder-periode? Wij vinden van wel. Dit team houdt het spannend en stoffeert het verhaal tot het laatst met boeiende figuren die in no time tot leven komen en een onvergetelijke indruk laten. Allis, Malfrat de Wrange en Gwion verdienen een plaats in de eregalerij van iconische personages uit de reeks. Vonden wij de actietaferelen in het verleden vrij stroef en krampachtig getekend, dan moet gezegd dat Bono in dit album eindelijk lijkt los te komen. Reken daarbij de schitterende inkleuring van Dimitri Fogolin en je weet dat er ook grafisch weinig op dit album aan te merken is.

In weerwil van wat sommigen beweren, ligt de tijd van Karel Biddeloo achter ons. De man verdient alle lof en eeuwige roem, maar zowel z'n verhalen als z'n personages zijn nu gedateerd en behagen enkel nog een krimpende groep conservatieve nostalgici. Tot spijt van wie het benijdt wisten Bono, Legendre en Fogolin De Rode Ridder succesvol de eenentwintigste eeuw binnen te loodsen, en dat is geen sinecure. Nog één album en dan is het aan Peter Van Gught die met de spin-off Galaxa bewijst dat ook hij tot restyling bereid is. We wensen hem veel succes en inspiratie.

FLO VAN DIJCK