Een kunstzinnige ontplooiing

Atan is een zwijgzame tiener die met zijn zusje en hun ouders op het eiland Kea woont, een van de eilanden van de Cycladen, een groep Griekse eilanden in de Egeïsche zee. Atan kan zich dagelijks uren bezighouden met het maken van allerlei beeldjes in klei. Het is duidelijk dat hij hiervoor een natuurlijke aanleg heeft. Niet alleen bezit hij de handigheid, maar tegelijk de nodige inspiratie. De ouders beslissen om hem een jaar in de leer te laten gaan bij meester Dario, een bekende beeldhouwer op het verder gelegen eiland Naxos. Dé grote verandering voor Atan is dat hier niet met klei wordt gewerkt maar met steen, en op Naxos is dat marmer en puimsteen. Op de stenen die hij moet gaan rapen met medeleerling Rivo leert meester Dario hen vooreerst het zogenaamde "marmerhart" te voelen en de juiste verhoudingen te zien, vervolgens de techniek hoe de steen moet afgeklopt en geschuurd worden om het beeld te doen ontstaan dat men erin zag. Dario ontdekt dat Atan meer in zijn mars heeft dan het kappen van kleine klassieke beeldjes van godinnen en hij laat hem grotere stenen onder handen nemen. Da’s een hele eer. Daarna komt Dario tot het besluit dat Atan klaar is om aan een levensgroot marmerhart te beginnen...

Het verhaal situeert zich in de periode dat de Cycladische kunst grote bekendheid genoot  tussen 3500 en 2000 jaar voor Christus, met voornamelijk de typische kleine vrouwelijke beeldjes in wit marmer. Het is hier dat we een jongeling leren kennen die helemaal openbloeit wanneer hij zich kan uitleven in handenarbeid die hem aanspreekt en waarin hij vaardig is. Naast het technisch verloop over het ontstaan van een beeldje doet het verhaal ons inzien dat iedereen nood heeft aan respect en de behoefte om zich te kunnen ontplooien in een of andere handigheid. Verborgen talenten kunnen zo groeien tot kunst.

Het album is tot stand gekomen in de stripcollectie van het Louvre waarin striptekenaars zich kunnen laten inspireren door kunstwerken in het Louvre, ofwel door het museum zelf een rol te laten spelen in een verhaal. Judith Vanistendael was in december 2020 ingegaan op de vraag om hieraan deel te nemen en raakte bij haar bezoeken aan het Louvre gefascineerd door de collectie Cycladische kunst. Het heeft haar geïnspireerd voor dit album waarvan het scenario, de tekeningen en zuiderse inkleuring van haar hand zijn.

Atan van Kea is sierlijk poëtisch in beeld gebracht in haar typische stijl die de warme menselijke contacten laat primeren. Er is nergens een kadrering, weinig tekstballonnen en soms vloeien de prenten gewoon in elkaar over. Af en toe is een figuur zelfs verschillende malen te zien in één grote prent om diens beweging uit te beelden. Het mooie album laat je geloven in de goede inborst van de mens en de kwaliteiten die iedereen heeft.

JAN GOFFIN