Duistere dubbele natuur

Dat de sheriff van Nottingham en Robin Hood in de reeks Nottingham één en dezelfde persoon zijn, weten de lezers al wel na deel 1. Nu is het de taak van de scenaristen Vincent Brugeas en Emmanuel Herzet om de lezers te blijven boeien met die elevator pitch. En dat doen ze.

Ook in deel 2 krijgen de bekende personages uit en rond de bossen van Sherwood een eigen invulling, bijvoorbeeld broeder Tuck en Little John. Sheriff William de Wendeval zit tussen twee vuren. Enerzijds weigert hij naar de pijpen te dansen van prins John, die in afwezigheid van zijn gevangen broer Richard Leeuwenhart, van zijn bijnaam "zonder Land" af wil en de sheriffs van Engeland aan zijn zijde te scharen. Anderzijds valt het William niet mee om aansluiting te vinden bij het groepje rovende rebellen dat hij wil steunen. Marian, met wie het ook een tijdlang niet botert, dient als smeermiddel. William is er niet mee opgezet dat Marian haar eigen koers vaart, en daarmee zijn eigen plannen dwarsboomt, maar uiteindelijk trekken ze aan hetzelfde zeel.

De klassieke legende van Robin Hood biedt nog steeds inspiratie voor films, tv-reeksen en strips. Hoe nieuwer, hoe donkerder de aanpak vaak is. Ook in Nottingham worstelt de sheriff alias Robin als een soort Bruce Wayne / Batman met de zwaar te dragen geheimen van zijn andere identiteit. Dan heb je maar beter goede vrienden als steun. De sombere middeleeuwen die Benoît Dellac met brio en zin voor cinematografische beeldregie neerzet, versterkt die duistere dubbele natuur.

Twee delen ver en het hoeft voor ons nog lang niet op te houden. De reeks zit vol historische gegevens, een gedurfde interpretatie van historische gegevens, verweven met tradities uit de verhalen rond Robin Hood, en een volstrekt eigen presentatie waarvoor het talent van Dellac een belangrijke troef is.

DAVID STEENHUYSE