De Messias van Elfenland

Haarn'al is de eerste Halfelf, de legendarische hybride. Hij leefde op een rots en ontving dagelijks tientallen bezoekers. De Halfelf is geen profeet, maar zijn handen bezitten genezende krachten die mensen tot rust kunnen brengen. De introductie van het vierentwintigste Elfen-verhaal straalt rust uit, maar het woordje "proloog" helemaal bovenaan doet al meteen uitschijnen dat er iets veranderde in de tussentijd.

Dat is het ook, want het verhaal wordt niet verteld door Haarn'al, maar door Tei-Nooh, een andere Halfelf die haar voorouder kwam redden met haar broer Orunth'al. Gedreven van hun land tijdens de Ghoul-invasie, hebben de Halfelfen nooit de hoop opgegeven om Trein Er'Madenn Fern, de bakermat van hun soort, te vinden. Om dit te bereiken, besluiten de dappere Tei-Nooh en haar broer Orunth'Al op zoek te gaan naar de allereerste geborene van de Halfelfen. Dat doen ze in de overtuiging dat hij hen als een Messias naar het Beloofde Land zal leiden en andere Halfelfen zal aanzetten om zich bij hen aan te sluiten.

Dit vierentwintigste opus van de Elfen-saga laat je het vaak noodlottige lot ontdekken dat de Halfelfen is overkomen. De twee hoofdrolspelers hebben hun deel van de pech gehad sinds hun vroege jeugd. Tei-Nooh werd door haar adoptieouders opgevoed als slaaf en vervolgens getraind om te vechten tegen honden in clandestiene steekspelen, voordat ze een gladiator werd in de arena's van de stad. Haar broer, een paar jaar oud, werd naar een bloeddorstig klooster gestuurd waar kennis op gelijke voet met geweld wordt onderwezen. Zelfs gescheiden bevonden de twee zich in barre leefomstandigheden, waar geld, bloed en geweld de sleutelwoorden waren, tot ze elkaar op een dag in de arena onder ogen moesten komen. Die dag markeerde hun reünie en het begin van hun zoektocht naar de eerste Halfelfen.

Dit deel is intrinsiek verbonden met enkele vorige albums, waarbij de uittocht van de Halfelfen centraal stond. Toch hoef je die vorige albums niet per se gelezne te hebben om goed te kunnen volgen. De verhalen blijven onafhankelijk leesbaar, maar een beetje voorkennis kan uiteraard geen kwaad.

Het tekenwerk komt van Bojan Vukic, die de landschappen fantastisch in kaart brengt en de Halfelfen vrij menselijk tekent. Alleen de oren leiden naar het Elfelijke. Hoewel het verhaal grafisch uitstekend in elkaar zit op het vlak van decors, missen we bij de personages toch nog dynamiek. Ook de vechtscènes in de arena komen statisch over, maar dat maakt Vukic goed door extra beweging te gooien in de oorlog met de Orks. Deel 24 van de Elfen is niet zozeer het beste verhaal dat we lazen, maar de queeste blijft amusant op een druilerige zaterdagvoormiddag.

SEPPE COOLS