Nerotisch gedol

Er wordt door Nero en co. nogal wat afgeschrokken op de cover en achterflap van deze Nero-hommage door de geestelijke vaders van Roboboy, Urbanus en Tom Carbon. Het mag met deze kroniekschrijvers aan de knoppen echter niet verwonderen dat er heel wat kolder en onzin op de lezer afkomt.

Iets over de plot vertellen, is dus vrij zinloos. Het volstaat te zeggen dat er gedoe is met een ontheemde mummie, de Pheips en een mislukte Nijlcruise. En enkele bekende nevenpersonages als Fideelke de robot en Amadeus Moderato. Willy Linthout en Luc Cromheecke blijven overigens erg trouw aan de nerotische geplogenheden, van de voorstelling van de dramatis personae tot de wafelenbak, met daartussen een Nero die alleen maar zijn gazet wil lezen en de Pheips die weer "chemin" zijn.

Uiteraard speelt het verhaal in een tijd dat er nog op kolen gestookt werd en met franken betaald. De belegen jaren 1950-grappen passen er dan vreemd genoeg goed bij. De enige echt goeie grappen zijn de anachronistische, met Madam Pheip die geen lustobject wil zijn en Meneer Pheip die per abuis een iPhone bovenhaalt. Voorts signaleren we nog de voorspelde kolder, bijvoorbeeld in gedol met een krokodil of met Nero aan de stuurknuppel van een vliegtuig.

Naar de vorm dus echt een kinderstrip, maar nieuwe kinderzieltjes zullen er niet veel mee gewonnen worden. Het zullen wel weer vooral de inmiddels rijpere trouwe Nero-fans zijn die dit album kopen. Voor hen valt De Toet van Tut wat mager uit, als een mummie op dieet.

KOEN DRIESSENS