Hermelijn en Samantha Fox

16 juli 2022 Flashback

Er was een tijd, toen Régis Loisel en Serge Le Tendre nog moesten doorbreken met hun fantasyreeks Op Zoek naar de Tijdvogel, dat er naast het maken van strips ook nog een job moest uitgeoefend worden om een deftig loon te kunnen verdienen. Zo werkte Le Tendre geruime tijd in een seksshop. Deze job had hij te danken aan Loisel. De tekenaar had namelijk enkele covers getekend voor Richard Fall, een porno-uitgever van magazines en boeken die later opereerde onder de naam Concorde en pornofilms op dvd verkocht. Loisel heeft nog de lettering geschilderd voor de gevel van zijn seksshop die hij in Parijs opende. Het was slechts de tweede die in de hoofdstad van de liefde werd geopend. In deze winkel kon je Le Tendre achter de kassa treffen van 18.00 uur 's avonds tot 1.30 uur 's nachts. Overdag kon hij wat slapen vooraleer zijn vrienden op te zoeken of om te schrijven. Het was toch beter dan in zijn jongere jaren, nog vóór hij Loisel ontmoette, waarin hij naar verluidt "heel Parijs van marihuana voorzag". Misschien een overdreven uitspraak, maar het klopte wel dat Le Tendre wat bijverdiende met het dealen van weed. Ook Patrick Cothias werkte voor het uitgeverijtje van Richard Fall. Hij schreef één of twee frivole boeken en poseerde zelfs voor naaktfoto's die in het boek moesten komen. Ze werden niet gebruikt.

Le Tendre nam het niet zo nauw met wat voor goed fatsoen moest doorgaan. In de begindagen van zijn carrière vergaarde hij bijvoorbeeld een aardige bibliotheek met boeken over of van Frank Frazetta, Edmond Dulac (allebei bestemd voor Loisel), Arthur Rackham, Heinrich Kley en op een dag een groot boek over Walt Disney. Het minder aardige is dat hij deze boeken vooral pikte uit een boekhandel die nu niet meer bestaat. Vaak stond hij aan Loisels deur met een lange mantel aan en een grote draagtas waarin gestolen boeken staken. Loisel kreeg veel van deze boeken. Voor bezoekjes aan andere vrienden nam Le Tendre andere "cadeautjes" mee. Twee keer een boek van een Amerikaanse schilder die westernscènes schilderde, waren een geschenk voor Michel Rouge (die even in de running was om Op Zoek naar de Tijdvogel te tekenen) en Jean Giraud. Documentatie was duur, maar niet op een dergelijke manier. De overlevering wil dat Morris ook filmfoto's van westerns uit de plaatselijke bioscoop ontvreemdde als documentatie voor Lucky Luke. André Franquin zou daarbij op de uitkijk gestaan hebben. Behalve boeken stal Le Tendre ook platen, steeds om ze cadeau te geven aan iemand anders. In een kalmere periode stal hij enkel... bloemen. Die gaf hij dan aan de echtgenotes of vriendinnen van vrienden. Loisels vrouw kreeg zo al eens een boeketje dat Le Tendre nam van een graf op het kerkhof van Père Lachaise.

Met naakt had het duo Loisel en Le Tendre persoonlijk geen probleem. Ze namen al eens samen vakantie en trokken prompt naar een naaktstrand. Loisel verbrandde er eens zijn billen. Le Tendre heeft ze daarna langdurig ingewreven met zalf.

Dat brengt ons, redelijk naadloos, bij hun succesreeks Op Zoek naar de Tijdvogel. Op signeersessies was Hermelijn het meest gevraagde personage. En natuurlijk moest zij bij voorkeur in haar blootje getekend worden. Dat kon wel, maar voor de stripreeks had Loisel besloten om nooit de blote boezem van Hermelijn (in alle opzichten een maagd!) te laten zien om zo nog wat aan de fantasie van de lezer over te laten. Enkel in een interviewboek stond een illustratie, die je hierboven vindt, waarop Hermelijn haar borsten ontbloot. Loisel beweerde dat het niet Hermelijn was, maar zijn fantasy-interpretatie van Samantha Fox. De bekendste van alle page three girls zie je in de vervloeiing op de illustratie. De gelijkenis is inderdaad treffend.

Voor anatomische verhoudingen hadden snoepers Loisel en Le Tendre een collectie Playboys ter beschikking op hun tekenstudio. Die hadden ze te danken aan tekenaar Lacaf die zich tijdens zijn passage in de studio bezighield met de schoonmaak. Terwijl hij dat deed, moest hij commentaren slikken waarin zijn mannelijkheid werd aangevallen. Lacaf werkte 's nachts en 's morgens bij NMPP. 's Morgens roofde hij de vuilcontainers leeg van boekhandels. Specifiek blootblaadjes kwamen zo terecht in het atelier. Met stapels lagen ze in het toilet. Uit hun Playboy-collectie haalden ze de posters die in alle hoeken van de muren werden opgehangen. Documentatie! Kitten Natividad (zie foto hieronder), een van de fetisjactrices van filmregisseur en grote borstenliefhebber Russ Meyer, die haar castte voor de films Up! (1976) en Beneath the Valley of the Ultra-Vixens (1979), was een favoriet en bood inspiratie voor de welgevormde trekken van Hermelijn. Ze was bovendien roodharig!

Toen de Franse Playboy jaren later bij Loisel aanklopte voor een reeks pin-ups van naakte stripheldinnen (zie ons artikel Stripheldinnen in Playboy) heeft hij geweigerd, hoewel het zéér, zéér goed werd betaald. Hij wou trouw blijven aan zijn spelregels. Het succes van Op Zoek naar de Tijdvogel kwam volgens hem ook doordat niemand Hermelijn naakt heeft gezien, toch niet in de stripreeks. Bernard Yslaire, François Walthéry, Dany, Enki Bilal, Arno, François Bourgeon, Jacques Tardi, Christian Rossi en Jean-Claude Mézières gingen wel in op het aanbod van Playboy. Wie Hermelijn toch met blote borsten wil zien, is aangewezen op het derde album van Strip-tease (Glénat, 1986) van Roger Brunel die als parodie op tientallen stripreeksen personage sin hun blootje zette.

Hermelijn is geen klassieke babe en Loisel deed het erom. Hermelijns kont hangt wat laag, haar benen zijn nogal kort, de borsten zijn zwaar en haar gezicht heeft wat weg van een apensmoeltje, vooral in de eerste twee delen waarin ze een tikkeltje vulgaire smoel heeft. Loisel weet dat aan zijn toenmalige tekentechniek.

In het Frans heet Hermelijn Pélisse, omdat de klank ervan goed in het oor klonk. Voor de kleine anekdote vermelden we nog dat de namen van Pélisse en Javin in al hun puberale vettigheid wel degelijk gekozen waren omdat ze goed leken op "penis" en "vagin" (vagina). En Pélisse is dan ook nog eens de vertaling voor een bontmantel, iets met vacht. Je kan je het gegiechel en gegrol tijdens de brainstormsessies wel voorstellen.

De reeks werd ook in de Verenigde Staten uitgegeven onder de titel Roxanna & The Quest for the Time Bird. In een artikel in het gerenommeerde Comics Journal kreeg het alle nodige lof, maar de recensent besteedde overdreven aandacht aan de borstpartij van Hermelijn om uiteindelijk af te sluiten met de geruststelling dat er helemaal geen naaktheid in de reeks voorkomt.