De terugkeer van de comeback

In 2002 besloot de toen 80-jarige Marc Sleen de 51-jarige loopbaan van zijn dagbladverschijnsel. Terwijl Nero eindelijk in alle rust met de benen omhoog van zijn gazet en een pintje kon genieten, zag Standaard Uitgeverij ontzet de reeks wegdeemsteren. Sleen was amper begraven toen in 2017 de rariteit in de reeks (iets met een krantenoorlog en een verschijningsverbod) Sleenovia én een eerste hommagealbum (De Zeven Vloeken, door Kim Duchateau) verschenen. Later volgden nog hommages door Luc Cromheecke + Willy Linthout (De Toet van Tut, 2020) en Dirk Stallaert + Kim Duchateau (De Hemeltergers, 2022). 

Echter al in 1982 — het jaar dat de eerste Urbanus-strip in een bakske vol met stro lag — had de latere Toet-scenarist Willy Linthout De Zeven van Zeveneken uitgebracht (in zeer beperkte oplage), een parodie met permissie van Sleen. Omdat de uitgeverij — in een slimme poging tot Nero-reanimatie — dit jaar de rechten van Sleens stripfiguren vrijgaf, stortte Linthout zich opnieuw op de reeks. In dezelfde zwart-witstijl van het eerste verhaal en de halfsurrealistische jaren stillekes-vibe van de eerste Nero’s — hoewel de albums meer aan Urbanus doen denken — publiceerde uitgeverij Bonte deze maand De Babbelkousen. 

Met de heruitgave van De Zeven van Zeveneken én de aankondiging van al een volgend album lijkt een nieuwe reeks op het getouw te staan. Al hadden we liever gezien dat Stallaert, die de laatste tien jaar van de reguliere Nero het tekenwerk van Sleen verlichtte, dat zou willen doen. Zijn frisse, op scenario van Kim — het zijn inderdaad altijd dezelfde usual suspects in dit verhaal — getekende De Hemeltergers was op-en-top Nero. In dat geval zou dit een mooi definitief besluit zijn van Nero’s carrière, een wafelenbak waardig.

"Helaas" heeft rastekenaar/kameleon Dirk Stallaert het te druk met de comeback van een andere reeks, de blauwe met name, van Suske en Wiske. In 2020 zette Standaard Uitgeverij, alweer in het kader van een inmiddels uitgebreide hommagereeks, hem en scenarist François Corteggiani op enkele onafgewerkte stroken van Willy Vandersteen voor een half opgezet verhaal geïnspireerd op zijn reportagereis naar Japan. Daaruit ontstond De Sonometer, dat de look-and-feel kreeg van de fameuze Blauwe Reeks, acht tussen 1948 en 1959 in het weekblad Kuifje verschenen, volgens velen "betere" en alleszins minder "volkse" Suske en Wiske-verhalen waarin personages als Sidonia, Jerom en Barabas afwezig waren. 

Een goed onthaal van De Sonometer leidde in 2022 tot De Verdwenen Joker, en in 2024 tot Onrust in Montmartre, beide op scenario van Vandersteen-kenner Ronald Grossey en alle uiteraard bestemd voor een nostalgisch en ouder publiek, maar naast de Amoras-avonturen van Cambré en Legendre niettemin ontegensprekelijk kwalitatiever dan de eindeloze reguliere reeks. 

Charel Cambré brengt ons naadloos bij een andere opmerkelijke comeback (al heeft ook hier Dirk Stallaert enkele jaren zijn broek en potloden versleten). In 2023 verscheen Seizoensfinale, het laatste door Merho gemaakte album van de Kiekeboes. Cambré en Nix namen in 2024 de Kiekeboes-avonturen over, waarin voortaan dochter Fanny centraal zou staan als journalistieke vlogster. Maar net zoals haar eerdere hoofdrol in de spin-off Fanny K. (door Jean-Marc Krings en crimi-auteur Toni Coppers) zou dat sprookje maar drie albums duren. 

De ‘nieuwe’ reeks stelde qua verkoop teleur en Standaard Uitgeverij trok, ook al omdat de scenarist er nix beter op had gevonden dan te gaan doctoreren, de stekker eruit. Om meteen een plan B aan te kondigen, eigenlijk een terugkeer naar de originele reeks, maar ditmaal op scenario van ene Mike Beyers, superfan/quizzer/copywriter/Merho-protégé die zowel teruggrijpt naar tal van bekende nevenpersonages als de continuïteit houdt met de "inschattingsfout" (dixit Merho) van 2024 door Fanny te laten vloggen. Dat hij in zijn "Kiekeback" (dixit Beyers) alvast weer taalgrapjes ("Het eten mag hier lekker zijn, echt lekker loopt het niet") en woordspelingen in namen van personages stopt (onder andere Lies Laers, Cas Bonn, Château Saint Trop-Payé) juichen we toe.

M’enfin! Op de (fictieve) redactie van Dupuis zal wel minder gejuicht zijn toen 2023 de triomfantelijke terugkeer van Guust Flater bracht. Afijn, het album Le Retour de Lagaffe (vertaald als Flater Slaat Weer Toe!) was een triomf in slow motion, want er waren nogal wat juridische verwikkelingen met de dochter van bedenker André Franquin (iets met rechten en artistieke erfenissen) die tot uitstel leidden. 

Maar zoals met honger die de beste saus is, was het langer wachten de moeite waard (en wat is een jaar extra als je al dertig jaar wacht). Auteur/tekenaar Delaf kreeg de tijd (liefst vier jaar) om Guust en de Dupuis-redactie helemaal in de vingers te krijgen en leverde een tegelijk swingend-modern en authentiek-nostalgisch (spelend in Guusts gloriejaren 1970) geheel van gags die zelfs naarmate het album 22 vorderde een geheel vormden. 

Eind 2024 kondigde Delaf op de Canadese radio een tweede album aan: "Het zal wel sneller gaan dan het vorige, omdat ik nu veel meer vertrouwd ben met zijn universum." Nou moe-ten we weer honger lijden!

Toen de Italiaanse grootmeester Hugo Pratt in 1995 overleed, had hij sinds 1967 twaalf Corto Maltese-albums uitgebracht. Zo chill als Corto zelf dus! twintig jaar later, in 2015, bliezen de Spanjaarden Rubén Pellejero en Juan Díaz Canales voor Casterman de avonturenreeks rond de charismatisch-enigmatische Corto nieuw leven in. Zij deden dat met grote eerbied voor de sfeer en stijl van zenmeester Pratt. Tot vorig jaar zijn vijf albums in de nieuwe reeks verschenen. 

In 2021 kregen de Fransen Martin Quenehen (een geschiedenisleraar) en Bastien Vivès (een gecancelde tekenaar) de kans een lekker dikke, maar kleurloze (dit wil zeggen niet in kleur) Corto Maltese te maken, Zwarte Oceaan. Twee jaar geleden verscheen een vervolg, La Reine de Babylone, dat nog niet is vertaald (De Koningin van Babel. Graag gedaan). De beeldtaal van deze "hommages" is typisch Vivès en staat ver van Pratt. Zo mankeren de typische Pratt-profielen en draagt Corto geeneens een zeemanspet meer! Hij blijft echter wel met zijn hoofd in de wolken een "god van de wind". Toch jammer van die baseballpet...

Nog ouder dan Corto Maltese is de Parijse misdaadjournalist Rik Ringers, die voor het eerst in 1962 opdook in Kuifje. De creatie van de Belg André-Paul Duchâteau (overleden in 2020) werd al verweesd in 2010, toen tekenaar Tibet overleed. Liefst 78 albums en nog een aantal buiten reeks stonden toen op hun naam. In 2015 namen opnieuw een Belgische scenarist, Zidrou, en een Franse tekenaar, Simon Van Liemt, het heft in handen en situeerden ze de met de jaren mee geëvolueerde Rik terug in de jaren 1960, wat opmerkelijk moderne verhalen opleverde. Tot vorig jaar verschenen zeven frisse en goed onthaalde albums, die alle vertaald zijn. Allerminst een afketser!

Nog een monument in de Franco-Belgische strip was Jean "Michel Vaillant" Graton (overleden in 2021 op de krasse knarrenleeftijd van 97, uitlaatgassen zijn dan toch niet zo ongezond). Eerder dit jaar zagen we dankzij de tussenkomst van Claudio Stassi en Philippe Pelaez de terugkeer van zijn heldin Julie Wood, die debuteerde in 1976 in haar eigen reeks. Wanneer die in 1980 na acht albums (Dargaud, allemaal vertaald in het Nederlands) uitgereden is, laat Graton haar opduiken in het Vaillant-universum, als het liefje van Vaillants kompaan Steve Warson. In Sporen van Jade (deel 57 in de reeks, uit 1994) zit ze zelfs aan het stuur. 

Volgende maand verschijnt (in het Frans) bij Le Lombard de comeback van westernheld Ringo, die in 1965 opdook in Kuifje, als personage van William "XIII" Vance. De toen dertigjarige Brusselse tekenaar had het jaar tevoren een hitje te pakken met de Royal Navy-held Howard Flynn. Wells Fargo-koerier Ringo was minder succesvol. Tot 1978 verschenen slechts drie albums (en nog een restjesalbum in 1993), met telkens andere scenaristen. André-Paul Duchâteau schreef het laatste. Vance zou later terugkeren naar het westerngenre met een paar Marshal Blueberry-albums. De comeback, die alvast twee albums telt, wordt verzekerd door scenarist Éric Corbeyran en Thorgal-spin-offtekenaar Roman Surzhenko.