Matthieu Bonhomme over De Moordenaar van Lucky Luke

"Je opent het album, PANG, vogels vliegen op... Mijn stadje. Ze telt een vijftigtal inwoners, maar er zijn er nog een hoop anderen op hun onooglijke concessies aan de rivier waar goud te vinden is. Ik heb deze pagina getekend na de vierenveertigste. Ga daar snel kijken, dan begrijp je waarom. Het was bijzonder traumatiserend om een dode Lucky Luke in de modder te tekenen nadat ik een veertigtal pagina's met hem had doorgebracht."

"Een spookachtige komst op een dubbelpagina. De ruiter passeert ons, komt aan in de stad, zet zijn paard in de stal en draait zich om. Eindelijk zien we hem. Zijn naam is Luke, Lucky Luke. Zegt je dat iets? Ik speel met drie kleuren: blauw, geel en bruin. Ik hecht belang aan de regen die op de ruiter terugkaatst. Je begrijpt dat hij doorregend is. En dat de doorweekte Luke geen grammetje droge tabak heeft."

"Ik had deze twee pagina's kunnen beperken tot vier stroken op één enkele pagina. Maar ik wilde liever het mysterie uitspelen. Door de sombere sfeer kon ik de pret aanhouden. Ik betreed graag een album op hetzelfde moment wanneer de held een stad binnenkomt. Dat trucje gebruik ik ook in Esteban. In dit album wilde ik zo dicht mogelijk bij Lucky Luke blijven. Behalve uiteraard tijdens de flashback met de aanval op de postkoets."

"Ik heb deze pagina net na de aanslagen in januari 2015 (op de redactie van Charlie Hebdo, nvdr) gemaakt. Ik was compleet van de kaart. Ik heb er een week aan gewerkt om me na het inkten te realiseren dat het klote was. Ik heb de hele plaat hertekend, prenten samengevoegd, een ander zicht op de strook met de saloon gebruikt, onderaan de pagina een opduikende voet in plaats van een hand getekend."

"Één glas whisky, niet meer. Die grote servet pikte ik uit een film. Mijn verhaal is semirealistisch, ik moest me dus enkele vragen stellen over de schreeuwerige kleurtonen van Luke. De verzadige kleur van zijn jeansbroek is bijna grijs. De rode halsdoek is heel somber. En zijn gele hemd is quasi hetzelfde als de achtergrond. Je krijgt hem zelden in vol licht te zien. In de stripserie van Morris dienen de kleuren vooral om de voor- en achtergronden van elkaar te scheiden."

"De tussenkomst met de tandenstoker, daar ben ik heel trots op. Dit kwam nog niet voor in de reeks. Het toont aan dat hij creatief blijft! De jongen die hem uitdaagt, ziet er lachwekkend uit, niet passend in dit wereldje. We komen nog te weten dat zijn broers hem verdedigen tegen het geweld van hun vader, een bruut die de problemen van zijn zoon misprijst. Bovenaan de pagina zit een getuige van de scène, Doc Wednesday, de latere vriend van Luke. Uiteraard heeft hij een fles en... een sigaar!"

"Ik heb van Anton een soort aasgier gemaakt met een lange puntneus, lange haren die dicht tegen de wenkbrauwuiteinden uitkomen, gespleten ogen die licht loensen (wat hem agressiever maakt), een niet erg sensuele mond. Een zwijgzame man. James heeft integendeel een grote, expressieve mond, dikke wenkbrauwen. Je ziet zijn neusgaten, wat hem infantieler maakt. Zoals wanneer hij op zijn broer springt in een spontaan moment van tederheid."

"Doc leert ons wat de moeilijkheid is van een held wiens reputatie hem vooruit snelt. De elementen van mijn scenario komen op hun plaats. De man is onrustig. Zijn naam komt ongetwijfeld voor op enkele Wanted-affiches. Wettige zelfverdediging kent zijn grenzen. Luke probeert wat tabak te schooien, maar helaas, Doc heeft er zelf geen meer..."

"Een grappige pagina om te tekenen, met veel kikkers die rondspringen. En Luke die de straat oversteekt in de regenvlaag. Ik zet er warm licht tegenover aan de kant waar hij vandaan komt. Over het algemeen zijn er afdaken om de houten voetpaden tegen de regen te beschermen. Hier niet. Ik wilde Luke zo lang mogelijk in de stortvloed tekenen. Luke is een verslaafde op zoek naar wat hij mist en voor hem is er geen seconde sprake van om te stoppen met roken..."

"Warmere lichten in de general store in het centrum van de stad. Je kon er terecht voor graan of een pikhouweel. Op een dag kon je winkelier je schuldeiser worden en beslag leggen op je huis en later op de stad. En dacht je dat Luke zou wachten tot hij in het droge staat om een sigaret te rollen? Een verslaafde zonder spul wacht niet. Hij beeft, hij kwijlt. En twee kikkers die door de donder opschrikken, brengen hem ongeluk."

"Een vleugje wilde natuur met besneeuwde bergtoppen op de achtergrond. Het zijn grote bergen vol rotsen die door de wind zijn gevormd met naaldbomen en een bergmeertje. Ik heb een mapje met beelden voor elk onderwerp. Bijvoorbeeld zeventig foto's van kikkers in alle soorten en maten in alle mogelijke houdingen. Mappen met riemen, met de Colt Dragoon (een wapen van bijna twee kilogram), met het bureau van de sherrif, met de general store uit Pale Rider."

"Het idee voor deze pagina was te laten zien dat de held in de val van de Bone-broers is getrapt. In prent 2 is de omsingeling benadrukt met het uniforme kleur van alle inwoners. Vader Bone draagt argumenten aan die gehoor vinden. De zon schijnt op de stad, maar de kleuren dienen om informatie te geven en Luke, die als enige in het daglicht lijkt te staan, in het midden te plaatsen. Er zijn weinig schaduwen te vinden bij Morris, op één heel beroemde na. Ik heb er minder gebruikt dan in Texas Cowboys."

"Deze keer heeft Luke er schoon genoeg van. Het is niet de eerste keer dat er een valstrik voor hem gespannen wordt. Het moet maar eens gedaan zijn dat men hem beschuldigt. Geërgerd neemt hij het duel aan. Ik speel met twee kolommen, een positieve (met inzoomen) en een negatieve. Elk met een dominante kleur. Links de gezichten die groter worden, rechts de vader die meer en meer schreeuwt. Hier heb ik die smeerlap op zijn best getekend: hysterisch, dreigende blik, vinger in de lucht als een wapen."

"Ik wilde het oog van de lezer leiden naar de beweging van de Colt. Anton trekt snel, zelfs goed. In prent 3 verwoest de vader de legende van de man die sneller schiet dan zijn schaduw. Maar hij vergeet te zeggen dat zijn slagen het zicht van zijn zoon hebben verstoord. Zodra Laura in beeld komt, wordt alles roze en paars. Omdat het semi-realistisch is, gebruik ik enkele kleurverlopen die niet bij Morris voorkwamen. Hier dient een beetje mist om de voor- en achtergrond te onderscheiden."

"Mijn Laura moest heel vrouwelijk zijn, zo sexy mogelijk. Een groot wipneusje — niet flatterend als ze in zijaanzicht staat — en mooi opgemaakte haren. In het midden is ze geel gekleurd omdat ik problemen had met de combinatie van de groene, roze, gele en rode kleuren. Ik wilde dat de hand van Luke echt beeft. Dat is niet om te lachen, want hij mist zijn stuff. Ik zet het hier om het verschil aan te tonen met de virtuositeit van Anton op de vorige pagina."

"Mijn eerbetoon aan de grote westerns, Amerikaanse en andere. De muziek van Ennio Morricone, het horloge van Sergio Leone, de wind, de sporen,... Ik wilde een drukkende hemel, het gele licht van een avondzon. Een benauwde schemerlichtsfeer. Ik heb er wat korrel aan toegevoegd zodat de lucht niet te glad is. Ik weet niet of er in de gedrukte vorm nog wat van zal overblijven. Anton passeert de plaats waar Laure op plaat 30 stond. Zo toon ik aan dat hij het hotel van Luke nadert."

"Kikvors- en vogelperspectief op een uiterst geconcentreerde Lucky Luke. En dan prent 3... Vervolgens is er nog een spelletje om Luke tevoorschijn te laten komen zonder hem echt te laten zien. De sfeer wordt bepaald door het piepen van de deur en het gekraai van de gier op het bord van de doodgraver. Ook in de laatste prent dienen de kleuren om de voor- en achtergrond van elkaar te scheiden. Ik had graag zoveel mogelijk toeschouwers van het vuurgevecht willen tekenen, maar dan liep ik het risico dat het oog van de lezer zou afdwalen."

"We zien het gezicht van Lucky Luke niet, alleen zijn kenschetsende haarlok. Daar heb ik van bij het begin bijzonder veel aandacht aan geschonken. We weten het hier nog niet, maar de Colt die op hem wordt gericht, is de zijne die van hem werd gestolen. Dit geniale idee kwam van een uitgever van Dargaud. Dat ik er zelf niet aan gedacht heb! Het is een Colt 45 Peacemaker, de beroemdste van het Westen waarmee eindelijk gefabriceerde of geproduceerde kogels konden gebruikt worden."

"Hij valt alsof hij meteen doodvalt. Ontzield, nog voor hij de grond raakt. Een eerloze dood, het gezicht in de plas en zijn hoed die zo vriendelijk is om op zijn hoofd te blijven zitten. Oorspronkelijk dacht ik aan een rood achtergrondkleur. Dat was te trashy, te bloederig. Er is ook nog het bloed, niet helemaal hetzelfde zoals de scène die op de eerste pagina is te zien en die zich enkele seconden later afspeelt. Kijk naar alle figuren op een rij. Je vindt ze ook op de eerste pagina..."